Κρατησε Με στη Ρόδο Σάββατο 3 Νοεμβρίου

σάββατο 3 νοεμβρίου 2007 δημοτικό θέατρο ρόδου 21:30 σε συνεργασια με τη δραστηρια Κινηματογραφικη Λεσχη Ροδου Ευχαριστω πολυ Λαζαρε Γαβριήλ και όλους http://theasisrhodes.blogspot.com/2007/10/03112007-special-screening-hold-me.html
http://theasisrhodes.blogspot.com/2007/10/hold-us.html
Είδαν , είπαν….
Είναι ένα έργο σύγχρονο με σωστή εκμετάλλευση των δυνατοτήτων που της δίνει σήμερα η τεχνολογία να αφηγηθεί Πλεονεκτεί αφού είναι έργο γυναίκας πλεονεκτεί η συγκίνηση έχω την εντύπωση ότι η συγκίνηση είναι ζητούμενο Από την τέχνη δυο πράγματα ζητάς να είναι χρήσιμο το έργο και να βγάζει συγκίνηση Ο άνθρωπος πρέπει να φεύγει με μια δόνηση από μέσα Έχουμε ένα ευμενέστατο προϊόν που μας προσφέρει ακουμπάει πάνω στο μεγάλο θέμα της απώλειας και τον εντοπίζει σε 2 πολύ βασικούς άξονες στον θάνατο και στον έρωτα Νομίζω ότι είναι 2 βασικοί άξονες γύρω από τους οποίους περιστρέφεται η ζωή μας Όταν δεν υπάρχει έρωτας αισθάνεσαι να σου χτυπάει με πολλούς τρόπους την πόρτα ο θάνατος και όταν υπάρχει ο θάνατος το τελευταίο πράγμα που θυμάσαι είναι ο έρωτας Είναι μια αφηγηματική ταινία έχει στοιχεία ντοκιμαντέρ αλλά κυρίως είναι ένα λυρικό ποίημα. Την ταινία της διακατέχει η γενναιοδωρία της συγχώρεσης είτε τον βιώνει τον έρωτα μέσα στην ταινία είτε τον φωτογραφίζει είτε μιλάει για μικρές απώλειες καθημερινές. Εχει μια παρά πολύ φίνα φωτογράφηση Αστραφτεί η εικόνα της . Έχει βρει διαβολεμένα λυρικές στιγμές οι οποίες παντρεύονται θαυμάσια με το αφήγημα Και βεβαία να παινέσω τη μουσική Φοβάμαι ότι άλλες εκδοχές μουσικές έξω από αυτή την εναλλασσόμενη τρυφερή μουσική δεν θα έδενε με την ταινία της Είναι ένα παρά πολύ καλό ξεκίνημα Είναι μια ταινία συλλεκτική. Αυτές οι ταινίες είναι για τους νέους ανθρώπους που έχουν όλη τη διαθεσιμότητα όλη την ενδοτικότητα στη ζωή Εμείς πια που δεν είμαστε έχουμε ένα συγκρότημα δεν μας παρασύρει εύκολα δεν είναι εύκολο να μας παρασύρουν οι αναμνήσεις Σας διαβεβαιώ ότι η ταινία με ξέκλεψε. Νομίζω ότι είναι ο καλύτερος έπαινος γι’αυτήν.
Δημήτρης Χαρίτος – κριτικός κινηματογράφου
Το «Κράτησέ με», ξεκίνησε, όπως είναι γνωστό από το διαδίκτυο, με θέμα την απώλεια. Το «κράτησε με» όμως, όπως εξελίσσεται σελίδα τη σελίδα δεν είναι μόνο η ιστορία της απώλειας. Γίνεται το χρονικό μιας ατελεύτητης αναζήτησης της αγάπης, πότε μέσα από ματαιώσεις, και πότε μέσα από ερωτικές συναντήσεις, εξ ορισμού όμως διαψευσμένες.
Κάποιες φορές γίνεται η ομολογία μιας συγνώμης ή λόγων που δεν ειπώθηκαν στην ώρα τους. Έτσι γινόμαστε αποδέκτες αυτών των λόγων και σπάνιων εξομολογήσεων που κανονικά δεν μας ανήκουν. Είναι μια εξερεύνηση στο καμένο πεδίο της απουσίας της αγάπης.
Θα μπορούσε να είναι επίσης διαμαρτυρία για την αφιλόξενη πόλη που μπορεί να σε συνθλίψει μέσα στην ψυχρότητα της. Η Ιουλία προσπαθεί να πολεμήσει τη βία με τη βία. Ένα κορίτσι, εν ολίγοις, σαν από παλιά ταινία του Τζέιμς Ντην, για τα οργισμένα νιάτα.
Και μετά το ταξίδι με το τρένο. Η συνάντηση με ένα άγνωστο στη διαδρομή μου έφερε στο νου τον αποσπασματικό και γεμάτο αίσθημα και εξομολογητική εχεμύθεια λόγο της Μαργκερίτ Ντυράς. Τους μοναχικούς έρωτες όταν ο κόσμος γύρω σου παύει να υπάρχει για λίγο. Ή σαν γαλλική ταινία που όλα γίνονται πίσω από νοτισμένα τζάμια και ο φακός κάνει ζουμ στα πρόσωπα. Ο αναγνώστης του σεναρίου και θεατής της ταινίας είναι σαν να παρακολουθεί την παλινδρομική κίνηση του φακού από την Ιουλία, όπως βρίσκεται μπροστά στην κονσόλα του ήχου σε ένα χιονισμένο τοπίο. Υπάρχει ομίχλη και ο ορίζοντας χάνεται. Η περιγραφή του τοπίου μου έφερε στο νου μία μαυρόασπρη φωτογραφία που είδα κάποτε. Ήταν η φωτογραφία ενός χωμάτινου δρόμου που το τέλος του χανόταν στο άπειρο. Σε αυτόν το δρόμο δεν υπήρχε ούτε ένας άνθρωπος, ούτε κτίσματα δεξιά κι αριστερά, ούτε δέντρα και είχε τον τίτλο «Ο πιο μοναχικός δρόμος του κόσμου». Κι αν ήταν να βάλω τίτλο σε αυτά που σας λέω σήμερα, θα έβαζα αυτόν.Τίτσα Πιπίνου – συγγραφέας
Απ’ τη ζωή τα αντλούμε όλα Μέσα από τη δημιουργική φαντασία και τη δεξιοτεχνία από τη ζωή πάλι στο απτό έργο με εικόνα κίνηση και λόγο όταν μιλάμε για το ‘Κράτησε με’. Το ‘Κράτησε με’ η Λουκία Ρικάκη δεν το φωνάζει όταν πέφτει, το ψιθυρίζει όταν σηκώνεται. Οι θεματικές της εμμονές φαίνονται οικείες, αλλά αφού υλοποιηθούν είναι χωρίς προηγούμενο. Πρόκειται για ιστορίες ξαναϊδωμένες και ξαναειπωμένες παράξενα. Αναμφίβολα όπως στις καλύτερες περιπτώσεις είναι η τέχνη που κάνει την απώλεια κέρδος Στατής Χαβιαράς – συγγραφέας
Ο Φρόιντ έλεγε ότι όταν ένας καλλιτέχνης καταπιάνεται με ένα θέμα έχει να πει πολύ περισσότερα πράγματα για αυτό το θέμα από έναν ψυχίατρο όσους τόμους και να γράψει ένας ψυχίατρος και όχι μονό αυτό αλλά με το να καταπιάνεται ένας καλλιτέχνης με ένα θέμα μέσα από την ανάλυση την οποία κάνει προσφέρει κατά κάποιο τρόπο και τη θεραπεία άμεσα από αυτά τα οποία λέει. Το μονό που μπορώ να πω η Λουκία καταπιάστηκε με ένα από τα πιο συγκλονιστικά θέματα της ανθρώπινης ύπαρξης το θέμα της απώλειας το οποίο φαντάζομαι ότι ξέρετε όλοι ότι είναι αυτό που κάνει τον άνθρωπο που κάνει την ανθρώπινη ύπαρξη να κινείται να υπάρχει να ζει Η απώλεια είναι εκείνη η οποία αφού ξεπεραστεί μας επιτρέπει να βρισκόμαστε σε καινούργιες μορφές σχέσεων σε καινούργια σχέση με το εαυτό μας να διασχίζουμε τον χρόνο να επινοούμε τις επιθυμίες εκείνες οι οποίες θα μας κάνουν να είμαστε ζωντανοί από τη γέννηση μας ως τον θάνατο. Η απώλεια είναι ίσως το πιο καθοριστική και συγκλονιστική διαδικασία στη ζωή του ανθρώπου Θα έλεγα ότι μας συνοδεύει διαρκώς ακόμα και τις στιγμές και τις φορές που δεν το καταλαβαίνουμε ότι πρόκειται για κάτι τέτοιο Σκεφτείτε ότι η απώλεια και για καλό λόγω ακόμα το να παντρευτεί κάποιο παιδί και να φύγει από την οικογένεια επιφέρει στους υπολοίπους μια θλίψη μια λύπη ζουν την απώλεια μέχρι να καταφέρουν πάλι να ανασυγκροτήσουν την εικόνα του εαυτού τους και να προχωρήσουν πάλι προς νέες σχέσεις και νέες καταστάσεις. Φώτης Καγκελλάρης – Δρ. Ψυχοπαθολογίας
Η απώλεια είναι συνοδεύεται με αναπόφευκτη μοναξιά και είναι κάτι που πρέπει κάνει να το παλέψει μονός του. Και προσπάθησα να ακολουθήσω αυτά που διάβαζα παλιά , ότι δηλαδή πρέπει να αποστασιοποιείσαι από αυτό που βλέπεις για να μπορείς να το κρίνεις και κατάφερα μέχρι ένα ορισμένο σημείο να επικυρώσω αυτά που ειπώθηκαν για τις λήψεις , την εικόνα , τα πλάνα , τη συμμετρία.. Τα καρέ της ταινίας είναι διαδοχικοί πίνακες με όλο το βάσανο που μπαίνει ο ζωγράφος στήνοντάς τους και με όλα αυτά που σκέφτεται. Και ύστερα η ταινία με συνεπήρε. Όλα αυτά του έρωτα με συνεπαίρνουν. Σε συνεπαίρνει ο ανταριασμένος έρωτας στο βαγόνι και μετά εκείνος ο απαλός κάτω στη Νότια Ρόδο και το ρούχο το θρεμμένο από τη θάλασσα το κολλημένο πάνω στο σώμα και ξαφνικά που αποκαλύπτει - μισοαποκαλύπτει τη γύμνια και την ομορφιά του σώματος. Και τα συμπλέγματα του έρωτα τα οποία είναι μοναδικά πανέμορφα που μπαίνουν μέσα στη φύση της Νοτιάς Ρόδου και γίνονται ένα και καταλαβαίνεις γιατί αυτό το νησί είναι τόσο θελκτικό και γιατί είναι νησί που μπορεί από μονό του να σε ωθήσει στον έρωτα. Γιώργος Γιαννόπουλος – Αρχιτέκτων Πολεοδόμος , τ. Δήμαρχος Ροδίων διαβαστε ακομη στους φιλους http://www.koyinta.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=1739&Itemid=29