Πέμπτη 26 Αυγούστου 2010

«Διαδίκτυο και ποίηση δεν είναι αντίπαλοι»


«Διαδίκτυο και ποίηση δεν είναι αντίπαλοι» Γράφει ο Παύλος Θ. Κάγιος

«ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΣΙΝΕΜΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΕΙΝΕΙ ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΚΑΘΕ ΕΙΔΟΥΣ ΒΟΛΕΜΑ ΚΑΙ ΑΝΑΜΑΣΗΜΑ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΗΣ ΑΙΣΘΗΤΙΚΗΣ. ΜΟΝΟ ΕΤΣΙ ΘΑ ΠΑΤΗΣΕΙ ΓΕΡΑ, ΑΛΛΙΩΣ ΘΑ ΒΟΥΛΙΑΞΕΙ ΣΤΟΝ ΚΑΝΑΠΕ», ΛΕΕΙ Η ΛΟΥΚΙΑ ΡΙΚΑΚΗ

Διαδικτυακό, γυμνό από κοινωνικές συμβάσεις και δεμένο με το καλοκαιρινό ελληνικό τοπίο είναι το «Κράτησέ με» της Λουκίας Ρικάκη που χρησιμοποιεί το Ίντερνετ ως κοιτίδα ποιητικών συμβολισμών.

«Όταν ήμουν παιδί και έβλεπα δύο ανθρώπους να κρατούνται σφικτά από το χέρι έβαζα τα κλάματα», θυμάται η Λουκία Ρικάκη. Γι΄ αυτό και με την τέταρτη φιξιόν ταινία της λέει στον άλλον «Κράτησέ με». Για να πάνε πού; «Παντού στον ανοικτό ορίζοντα. Ίσως επειδή ο ορίζοντας πάνω από τη θάλασσα είναι μια γραμμή ανάμεσα σε αυτήν και τον ουρανό, η οποία δεν είναι προσδιορισμένη γεωγραφικά και άρα δίνει περιθώριο στην ελπίδα και φτερώνει τον άνθρωπο, κι όταν ο σύντροφός σου σε κρατάει από το χέρι, ο ιδρώτας και η ανάσα σας γίνονται ένα, δεν σε νοιάζει τίποτα και δεν φοβάσαι τίποτα», τονίζει η ίδια.

Ερωτευμένη η ίδια αυτή την περίοδο και σε φάση ποιητικής έξαρσης, δεν... φοβάται μην τυχόν και παρεξηγηθεί, μεταφέροντας αυτή τη διάθεση και στην ταινία της... «Δεν ξέρω γιατί πρέπει να παρεξηγούμε ή να αυτολογοκρινόμαστε μπροστά σε κάτι που έχουμε ανάγκη επειδή ίσως το lifestyle επιβάλλει ότι μπορεί να μην είναι ικανά mainstream. Εγώ υποστηρίζω ότι έχουμε ανάγκη την ποίηση και όχι τη βία, ότι έχουμε ανάγκη την ομορφιά, την άλλη αισθητική στις καθημερινές μας σχέσεις, αλλά και στην πολιτική και στην κοινωνία. Εμμένω και επιμένω στην ποιητική και τη συγκινητική φύση της ταινίας και προσπάθησα να αποδώσω και την ομορφιά του καλοκαιρινού ελληνικού τοπίου σε σχέση με το ανθρώπινο σώμα».

Εδώ αξίζει να αναφέρουμε ότι όλη αυτή η «ποιητικότητα» προέκυψε από το Ίντερνετ. Κι αυτό μέσω της δημιουργίας από τη Λουκία Ρικάκη μιας ιστοσελίδας που με άξονα την «απώλεια» δεχόταν τις απόψεις διαφόρων χρηστών. Στη συνέχεια, 30 από αυτούς μαζεύτηκαν κατά ομάδες, δούλεψαν με τη σουρεαλιστική αντίληψη περί αυτόματης γραφής κι όλα αυτά τα συνέθεσε η ίδια σε σενάριο. Με ηρωίδα μια παραγωγό ραδιοφώνου- Κατερίνα Λυπηρίδου με τον Παναγιώτη Μπουγιούρη που του λέει το «Κράτησέ με»- η οποία χάνει ξαφνικά τον πατέρα της και αποφασίζει να δημιουργήσει μια ιστοσελίδα για να μοιραστεί τον πόνο της με διάφορες άλλες «ιστορίες απώλειας». Ήδη το σενάριο μαζί με το σάουντρακ της ταινίας σε μουσική και τραγούδια των Θανάση Παπακωνσταντίνου και Μαριέτας Φαφούτη κυκλοφορούν, σε κοινή κασετίνα, από τις εκδόσεις Λύρα Πολύτοπον.

Και γιατί διάλεξες τον δρόμο του συμβολισμού;

Γιατί υπάρχει μια πυκνότητα στον συμβολισμό, κάτι αντίστοιχο με τις διαδρομές της ποίησης. Ο συμβολισμός επιτρέπει την αφαίρεση. Αυτό επιδιώκω και πιστέψτε με ό,τι και να λένε οι στατιστικές του box office υπάρχει κόσμος που το έχει ανάγκη και αυτό το διαπιστώνω καθημερινά όπου κάνω προβολές και στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.

Πρόκειται για μια «γυναικεία ταινία» και τι σημαίνει αυτό;

Μοιραία η συμπεριφορά μας έχει φύλο, άρα και η τέχνη μας. Όμως διεκδικώ, η συμπεριφορά μου, η τέχνη μου και η ζωή μου να μην υποκύπτει στον κοινωνικά συμβατό ρόλο του φύλου. Η τέχνη οφείλει ούτως η άλλως να παρεκκλίνει από τη δέουσα κοινωνική συμπεριφορά. Οπότε συλλαμβάνεται από την αστυνομία της ορθής συμπεριφοράς και φυλακίζεται και μετά οφείλει να δραπετεύσει και να αρχίσει να παρεκκλίνει πάλι από την αρχή. Αποστολή της τέχνης είναι η διαρκής περιέργεια, η αμφισβήτηση, η επανατοποθέτηση.

Το «Κράτησέ με» στην ταινία σας πάντωςτο λέει γυναίκα,αν και σήμερα μπορεί να το πει και άντρας,κάτι που αν γινόταν πριν από 15-20 χρόνια θα τον...παρεξηγούσαν.Τι άλλαξε;

Το πιο σημαντικό δώρο της ταινίας μου είναι ότι μου έδωσε την ευκαιρία να γνωρίσω τον άντρα που με έκανε να τον ερωτευτώ με όλη μου την καρδιά γιατί μου είπε ακριβώς αυτό: «Κράτησέ με»- σε μια φάση κρίσιμη γι΄ αυτόν να βρεθώ κοντά του για να ξαναβρεί τη δημιουργική δύναμη να φορέσει τα φτερά της λύτρωσης και της ελπίδας και να αγναντέψει τον ορίζοντα που έχει τόσο ανάγκη. Η κοινωνία όμως είναι σκληρή, δεν θέλει τους άντρες να φέρονται ως αδύναμοι γιατί δεν κατανοεί τι υπέροχη δύναμη ψυχής είναι να ξέρεις να ζητάς και να ξέρεις να παίρνεις και μαθαίνει τους άντρες να μην κλαίνε για να επιβεβαιώνουν το βάρος του ρόλου τους. Τι υποκρισία!

Κι όμως στις μέρες μας έχει γίνει ακόμα πιο δύσκολο από παλιά να τα βρουν μεταξύ τους τα δύο φύλα;

Γιατί όλοι έχουμε μπερδευτεί με τους ρόλους. Ας πούμε «ύπανδρος» σημαίνει υπό τον άνδρα!!;; Οπότε σημαίνει ότι για να πείσω εγώ κάποιον ότι είμαι αφοσιωμένη στη σχέση πρέπει να υποδυθώ μια εξάρτηση. Αυτοί είναι κοινωνικοί ρόλοι που ανταποκρίνονται σε υποτιθέμενες ισορροπίες και κυρίως συντηρούν μια ατελείωτη υποκρισία στην οποία δυστυχώς οι περισσότεροι είμαστε δέσμιοι από τον κοινωνικό φόβο που είναι τόσο φασιστικά απειλητικός και μπροστά του καθόμαστε σούζα και ποζάρουμε.

Μήπως η καλοπέραση και ο καταναλωτισμός έχει κάνει πιο εγωιστές τους ανθρώπους και δεν αφήνονται στην τρέλα του έρωτα;

Ο έρωτας για μένα είναι η απόλυτη σοφία. Σίγουρα όμως περνάς και οφείλεις να περάσεις από την ανατροπή, από την υπέρβαση για να φτάσεις σ΄ ένα κοινωνικό πλαίσιο που δεν απαιτεί την πόζα αλλά την ουσία. Αυτό συμβαίνει με όσους αψηφούν τον στερεότυπο μικροαστισμό που οδηγεί σε ασφυκτικές συνυπάρξεις προκειμένου να μη διαταραχθεί δήθεν η κοινωνική ισορροπία και φτιάχνουν κάθε μέρα χάρτινους πύργους πάνω σε ψέματα και τους στολίζουν με κοσμικότητες από όπου απουσιάζει η ψυχή.

«ΤΟ ΣΙΝΕΜΑ ΟΦΕΙΛΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΚΛΗΤΙΚΟ»

«Η ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΑ»

Τρίτη 24 Αυγούστου 2010

Η απώλεια ως πράξη πολιτική

Η απώλεια ως πράξη πολιτική
Η ταινία της Λουκίας Ρικάκη «Κράτησέ με»
ήταν ένα επιτυχημένο πείραμα. Φτιάχτηκε με τη συνδρομή χρηστών του Ιντερνετ

Η απώλεια ως πράξη πολιτική

Της ΒΕΝΑΣ ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
http://archive.enet.gr/online/online_text/c=113,dt=07.08.2007,id=6873832

Αν η ηρωίδα μιας ταινίας, η παραγωγός ραδιοφώνου Ιουλία, καταφεύγει στο Διαδίκτυο για να διαχειριστεί το πένθος για τον θάνατο του πατέρα της, ζητώντας μέσα από την προσωπική της ιστοσελίδα www. holdme.gr ιστορίες απώλειας από τους ακροατές της, γιατί να μην μπορεί να κάνει το ίδιο και η σκηνοθέτις της ταινίας; Πόσω μάλλον αν είναι «εξαρτημένη» από το Διαδίκτυο.


Σκηνή από την ταινία «Κράτησέ με». Η σκηνοθέτις αγαπά την ποίηση και δεν φοβάται τα σύμβολα. «Οσο μεγαλώνω τόσο λιγότερο φοβάμαι την προσωπική έκθεση. Το "Κράτησέ με" είναι μια ταινία για μένα και τον πατέρα μου», λέει η Λουκία Ρικάκη (αριστερά)
Κι αυτό ακριβώς έκανε η Λουκία Ρικάκη, τον ίδιο δρόμο με την Ιουλία της κράτησε. Κάλεσε συνενόχους στο σενάριο της ταινίας «Κράτησέ με» τους χρήστες του Διαδικτύου, μάζεψε τις ιστορίες που της έστειλαν πάνω στο θέμα της απώλειας, κάποιες χρησιμοποίησε στην ταινία, κάποιους ενέταξε στο καστ της. Και έτσι γεννήθηκε η πρώτη ελληνική ταινία, που πριν βγει στις αίθουσες και έρθει αντιμέτωπη με το κοινό, είχε δημιουργήσει μια ενθουσιώδη ομάδα θεατών-συνεργατών, μια πρωτόγνωρη κινηματογραφική κολεκτίβα, αλλά κι ένα ομώνυμο βιβλίο («Κράτησέ με»), που έφτασε στη β' έκδοση χωρίς να υπάρχει καν ταινία να το υποστηρίξει.

Ταύτιση

Τώρα που το «Κράτησέ με» βγαίνει σε μικρή καλοκαιρινή διανομή (από την Πέμπτη στο «Σινέ Ψυρρή» της Αθήνας και στην «Αίγλη» της Θεσσαλονίκης) η Λουκία Ρικάκη έχει πολλά να θυμηθεί και να εξηγήσει. Καταρχήν γι' αυτήν την τολμηρή ταύτιση της ηρωίδας της, που την ερμηνεύει η Κατερίνα Λυπηρίδου, με τον εαυτό της. Γιατί είναι φανερό ότι τα πένθη της ραδιοφωνικής παραγωγού Ιουλίας, η εγκατάλειψη από τον πατέρα σε νεαρή ηλικία και ο θάνατός του αργότερα, αλλά και μια σειρά άλλα δραματικά επεισόδια της ζωής της, είναι καθαρά αυτοβιογραφικά.

«Ναι, η ταινία είναι για μένα και τον πατέρα μου», λέει. «Ακόμα και οι ιστορίες για τον παππού και τον αδελφό της ηρωίδας μου, αυτές οι δύσκολες και τραγικές σχέσεις, έχουν μεγάλη σχέση με τη δική μου ζωή. Είχα ανάγκη να κάνω μια ταινία για την απώλεια, τη συμφιλίωση και τη συγχώρεση. Οσο μεγαλώνω τόσο λιγότερο φοβάμαι την προσωπική έκθεση. Και, όσο περίεργο και να ακούγεται, νομίζω ότι η ενασχόλησή μου με το ντοκιμαντέρ, που υποτίθεται ότι έχει ως κινηματογραφικό είδος την πιο ψυχρή, αποστασιοποιημένη σκηνοθετική ματιά, με έμαθε να χειρίζομαι και το δικό μου προσωπικό υλικό σαν στοιχείο προς έρευνα και μυθοπλασία. Ομως δεν νιώθω ότι κάνω αυτό που λέμε "προσωπικό σινεμά". Ακόμα και το "Κράτησέ με" - ή μάλλον ιδίως το "Κράτησέ με"- έχει, τολμώ να πω, στοιχεία στράτευσης. Δεν είναι, βέβαια, η κλασική στράτευση σε κόμματα, σε κινήματα, σε ιδέες. Είναι όμως μια ταινία που επιστρέφει στην κοινωνία, στους ανθρώπους, κάτι από αυτά που έχει πάρει».


Η διαδικασία συγκέντρωσης των κειμένων πάνω στο θέμα της απώλειας ήταν μια μακριά (κράτησε γύρω στα 3 χρόνια) και δύσκολη ιστορία. Η Λουκία Ρικάκη διηγείται απίστευτες ιστορίες ταύτισης με τους άγνωστους ηλεκτρονικούς «συνδημιουργούς» της και συγκινητικές, αν και εύθραυστες, στιγμές χειροπιαστής πια συνεργασίας, όταν 30 από αυτούς μαζεύτηκαν για να «παίξουν» στην ταινία.

Ακούγεται σαν μια ευθύγραμμη, απλή διαδικασία. Σαν ένα ψυχρό κινηματογραφικό πείραμα, έστω και βασισμένο πάνω σε θερμό, προσωπικό, υπαρξιακό ανθρώπινο υπόβαθρο. Δεν είναι έτσι το «Κράτησέ με», και δεν θα μπορούσε να είναι.

«Είμαι υπερβολική»

Η Λουκία Ρικάκη γελάει και το παραδέχεται. «Μου το λένε διάφοροι. Οτι είμαι πάντα υπερβολική, ότι φορτώνω τις ταινίες μου με σύμβολα, με ποίηση, με κείμενα. Δεν είμαι, όμως, της... αφαίρεσης. Το ξέρω πια καλά. Μου αρέσει ο πληθωρισμός του κινηματογραφικού υλικού, είμαι ρομαντική και παθιάζομαι εύκολα. Από την άλλη, πιστεύω ότι υπάρχουν θεατές που, σαν κι εμένα, θέλουν τέτοιου είδους ταινίες. Το νιώθω όταν παρουσιάζω τη δουλειά μου από πόλη σε πόλη. Δεν ικανοποιείται μόνο ο ναρκισσισμός μου από τις γεμάτες αίθουσες• το πιο σοβαρό είναι αυτό που γεννιέται εκείνη τη στιγμή ανάμεσα σε μένα, την ταινία μου και τους θεατές, μια επικοινωνία που με στηρίζει».

Η Λουκία Ρικάκη, άλλωστε, δεν είναι «συνέχεια με μια βαλίτσα στο χέρι» μόνο επειδή αγαπάει γενικά τα ταξίδια, προωθούν ή δεν προωθούν τη δουλειά της. Αυτή την εποχή γυρίζει το ντοκιμαντέρ «Τα παιδιά της χορωδίας», παρακολουθώντας τη ζωή και, φυσικά, τα ταξίδια της Πειραματικής Χορωδίας του Δήμου Ροδίων. «Γι' αυτό ευγνωμονώ το επάγγελμά μου», λέει. «Βρέθηκα, πρόσφατα, σε μια εκκλησία στο Σάλτσμπουργκ για να "τραβήξω" ένα φεστιβάλ χορωδιών και γνώρισα ένα πρωτόγνωρο για τα ελληνικά δεδομένα κοινό με πάθος για εκκλησιαστική μουσική». Είχε προηγηθεί μια εντελώς διαφορετική κινηματογραφική εμπειρία - άλλο καλό του επαγγέλματος. Το εφτάλεπτο φιλμάκι «Κατά μόνας ηδονές», με το οποίο συμμετέχει σε μια σπονδυλωτή ταινία που προορίζεται για το Digital Wave του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Σ' αυτό η σκηνοθέτις προσεγγίζει μέσα από εικόνες και κείμενα (Νίτσε, Ρουσό, Φλομπέρ κ.λπ.) τη σχέση της γυναίκας με το κορμί της και την απόλαυση που μπορεί να της χαρίσει.

(Το βιβλίο «Κράτησέ με» και το σάουντρακ της ταινίας σε μουσική και τραγούδια των Θανάση Παπακωνσταντίνου και Μαριέτας Φαφούτη με τη φωνή της Νατάσας Τσίρου, κυκλοφορούν σε κοινή κασετίνα από τις εκδόσεις «ΛΥΡΑ ΠΟΛΥΤΟΠΟΝ»).



ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 07/08/2007

Δευτέρα 23 Αυγούστου 2010

φοβάμαι μη χάσω αυτούς που αγαπάω

« Δεν τον αντέχω τον πόνο - Ο χρόνος θα δείξει – Απώλεια -Υλική απώλεια - Θα μάθω να ζω με αυτή την απώλεια που έρχεται και φεύγει - Όταν χάνεις θυμώνεις - Δεν νοιώθω ότι έφυγε- Άφηνα τα δάκρυα- Από την απώλεια βγαίνεις σοφότερος – Φοβάμαι μην χάσω- Ένοιωσα την απώλεια – Έτσι ξαφνικά ήρθε και ο χωρισμός τους»

Μια από τις ομάδες των ακροατών που ανταποκριθήκαν στην πρόσκληση της Ιουλίας . ετοιμάζεται να παίξει το παιχνίδι της αφής Κάθονται σε κύκλο. Μια κοπέλα δένει ένα μπλε μαντήλι γύρω από τα μάτια της.

Η απώλεια ως αποκαλυπτική στάση στο ταξίδι της ζωής .εκεί που συστηνεσαι με τα ορια και ανακαλύπτεις την ομορφιά που κατοικεί μέσα στις σκιές.
Πραγματικές ιστορίες υφαινονται με μια μυθοπλασία που παίρνει τους ήρωες απ το χέρι να περπατήσουν ξυπολητοι στο φυσικό τοπίο και να ανακαλύψουν ...

Μιά φορά κι έναν καιρό ...
ΣΚΗΝΕΣ ΑΠΟ ΤΑ ΓΥΡΙΣΜΑΤΑ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΜΕΡΕΣ

Κυριακή 22 Αυγούστου 2010

Αλλου κοιταμε

Αλλου κοιταμε
http://www.youtube.com/watch?v=EABiuCSOb_o

Η ιστορια ξεκιναει και Συγγραφείς ιστοριών στην ιστοσελίδα www.holdme.gr και συμμετοχή στο παιχνίδι της Αφής

Η ιστορια ξεκιναει
http://www.youtube.com/watch?v=fGlDKC8y6lA


Συγγραφείς ιστοριών στην ιστοσελίδα www.holdme.gr και συμμετοχή στο παιχνίδι της Αφής
Story contributors in the www.holdme.gr site and in the Game of Touch segments of the film
Άρτεμις Μακρυνιώτη Artemis Makrynioti
Κώστας Μεταξάς Kostas Metaxas
Έλενα Αυγερινού Elena Avgerinou
Ξένια Μήτσαινα Xenia Mitsainas
Κατερίνα Ψύχα Katerina Psyha
Σοφία Κοντογιάννη Sofia Kontogianni
Τασος Σμυρνής Tasos Smyrnis
Φωτεινη Ζιέμπα Foteini Zyeba
Ντούλη Θαλασσοχώρη Douli Thalassochori
Γιωργος Θεοδωράκης Georges Theodorakis
Μαριέττα Φαφούτη Marietta Fafouti
Μαλαματένια βάλτερ Malamatenia Valter
Μαιρη Πιπεράκη Mary Piperaki
Καλλιοπη Δημοκα Kalliopi Dimoka
Κωνσταντίνος Μπακούλης kostadinos Βakoulis
Κατερίνα Χρυσσανθοπούλου Katerina Chryssanthopoulou
Φωτεινή Foteini
Νίκος M. Nikos M.
Αγγελική Aggeliki zangie
Μιρέλλα Mirella
Ιωαννα ioanna p

Μα σου πα σ αγαπω

http://www.youtube.com/watch?v=NrBEXBWDEew

Αγαπητη Ιουλια

http://www.youtube.com/watch?v=iWx3f0Cj3b4

να δω το παιδι μου πριν

http://www.youtube.com/watch?v=6RGXvBQs_m4

Παγωμενο νερο...

http://www.youtube.com/watch?v=GNJqu5v5wp8

οι δρομοι της φυσης και της ψυχης δεν εχουν ορια

οι δρομοι της φυσης και της ψυχης δεν εχουν ορια η προσπαθεια αυτή είναι μονο η αρχη… σκηνη από μια αληθινη ιστορια απο την ταινια μου ΚΡΑΤΗΣΕ ΜΕ www.holdme.grαπό 2 Σεπτεμβριου στους κινηματογραφους
http://www.youtube.com/watch?v=dE9EMi8RjJ8