Παρασκευή 8 Απριλίου 2011

Από την απώλεια βγαίνεις σοφότερος...

Από την απώλεια βγαίνεις σοφότερος...


προβολες της ΤΑΙΝΙΑΣ ΚΡΑΤΗΣΕ ΜΕ
απο 27 Απριλίου ως και Κυριακη 8 Μαιου
-εκτος Δευτερας-Τριτης
καθε βραδυ στις 8
στο tricky cine club Αιολου 48-50 Μετρο Μοναστηράκι

τηλ 210.3311009 6973371601


HOLD ME making of the film from lucia rikaki on Vimeo.



ΣΚΗΝΕΣ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΜΕΡΕΣ
ΤΟ ΓΥΡΙΣΜΑ της ταινιας ΚΡΑΤΗΣΕ ΜΕ
« Δεν τον αντέχω τον πόνο - Ο χρόνος θα δείξει – Απώλεια -Υλική απώλεια - Θα μάθω να ζω με αυτή την απώλεια που έρχεται και φεύγει... - Όταν χάνεις θυμώνεις... - Δεν νοιώθω ότι έφυγε...- Άφηνα τα δάκρυα μου...- Από την απώλεια βγαίνεις σοφότερος... – Φοβάμαι μην χάσω...- Ένοιωσα την απώλεια... – Έτσι ξαφνικά ήρθε και ο χωρισμός τους...» Μια από τις ομάδες των διαδικτυακων επισκεπτων που ανταποκριθήκαν στην πρόσκληση της Ιουλίας ετοιμάζεται να παίξει το παιχνίδι της αφής.. Κάθονται σε κύκλο. Μια κοπέλα δένει ένα μπλε μαντήλι γύρω από τα μάτια της

Τρίτη 28 Δεκεμβρίου 2010

η ταινια ΣΤΟ TRICKY CINE CLUB απο 8 Απριλιου καθε βραδυ στις 8

Απ’ τη ζωή τα αντλούμε όλα..ΚΡΑΤΗΣΕ ΜΕ η ταινια
ΣΤΟ TRICKY CINE CLUB απο 8 Απριλιου ως 17 Απριλιου βραδυ στις 8
τηλ 210.3311009 6973371601




Απ’ τη ζωή τα αντλούμε όλα Μέσα από τη δημιουργική φαντασία και τη δεξιοτεχνία από τη ζωή πάλι στο απτό έργο με εικόνα κίνηση και λόγο όταν μιλάμε για το ‘Κράτησε με’. Το ‘Κράτησε με’ η Λουκία Ρικάκη δεν το φωνάζει όταν πέφτει, το ψιθυρίζει όταν σηκώνεται. Οι θεματικές της εμμονές φαίνονται οικείες, αλλά αφού υλοποιηθούν είναι χωρίς προηγούμενο. Πρόκειται για ιστορίες ξαναϊδωμένες και ξαναειπωμένες παράξενα. Αναμφίβολα όπως στις καλύτερες περιπτώσεις είναι η τέχνη που κάνει την απώλεια κέρδος Στρατής Χαβιαράς – συγγραφέας http://www.facebook.com/event.php?eid=162594780438367
ΚΡΑΤΗΣΕ ΜΕ η ταινια της Λουκίας Ρικάκη ΣΤΟ TRICKY CINE CLUB απο 29 Δεκεμβριου
και ενα γενναιοδωρο σχολιο του φιλου Γιαννη Στουραιτη απο μια προσφατη προβολη..τον ευχαριστω..
Την ταινία σου την ρούφηξα, και με ρούφηξε !
Με παρέσυρες (αφέθηκα, δηλαδή), στο τόσο πραγματικό, τόσο αληθινό και τόσο, συνάμα, ονειρικό σενάριο ! Τα πλάνα, αριστουργηματικοί πίνακες απίστευτης αισθητικής, οι συμβολισμοί, πολυεπίπεδοι και με δυσμέτρητο βάθος. Τα σκηνοθετικά σου ευρήματα, ευχάριστες εκπλήξεις ! Με ανάγκασες, ακούγοντας τους ανθρώπους να μιλούν, να παρατηρώ τα χείλη τους και όχι τα μάτια τους που συνήθως "κλέβουν την παράσταση" ! Ανακάλυψα για πρώτη φορά πόσο ερωτισμό μπορούν να εκπέμπουν τα στόματα την ώρα που μιλούν, και πόσο, με αυτόν τον τρόπο, ομορφαίνουν τον εκφερόμενο λόγο ! Η μουσική δεν γινόταν πιό ταιριαστή !
Με ταξίδεψες στον μαγευτικό σου κόσμο !
Συγκινήθηκα και με τα Ταγαρουλάκια !
Σας θαυμάζω, τους καλλιτέχνες, που έχετε κρυμμένη μέσα σας όλη αυτήν την λάβα της δημιουργικότητας, λάβα που εκρηγνυόμενη, συχνά σας τσουρουφλίζει και τους ίδιους, και που το ενδεχόμενο να σας κάψει, δεν σας φοβίζει καθόλου !
Νά 'σαι καλά Λουκία μου, να μας ομορφαίνεις την ζωή, παρασέρνοντάς μας μακριά από την άχαρη καθημερινότητά μας !

Σάββατο 11 Σεπτεμβρίου 2010

το χάδι της ταινίας στην οθόνη, σε μια αίθουσα γεματη απο ποιητική ένταση ..τα δικα σας σχολια,,ευχαριστω πολυ!

Margarita Karavasili Η ταινία ήταν μια μοναδική εμπειρία ! Λουκία, σ' ευχαριστούμε !!! Απόλαυση σε κάθε επίπεδο (εικόνα, φωτογραφία, μουσική, στίχος...Λόγος...)Με πρωταγωνιστή, όχι την ΑΠΩΛΕΙΑ, που γύρω από αυτή επικοινωνήσαμε, ...αλλά το ΜΑΖΙ... ...Τότε, από το δικό σου χέρι θα πάρω δύναμη και θα κρατήσω την απώλεια γερά, με το δικό σου χέρι θα γεμίσω με γάργαρο, καθάριο νερό τα ποτήρια μας και θα πιούμε μαζί στην υγεία μας! Ίσως αυτή η εφεύρεση, μας διδάξει πώς να προφυλαχθούμε από τα πετάγματα»... Απόσπασμα από εξαίρετο κείμενο της Μαργαριτας Καραβασιλη για την απώλεια.. Από τον τοίχο της εκδήλωσης event για την προβολη της ταινίας ΚΡΑΤΗΣΕ ΜΕ.Την ευχαριστώ από καρδιάς

γιάννης φιλιππίδης «Κράτησέ με» η ταινία της Λουκίας Ρικάκη Λίγες είναι οι λέξεις-έννοιες που μπορούν στ’ αλήθεια να λειτουργήσουν μέσα μας σα κλειδιά, που άλλοτε επιτρέπουν στον ψυχισμό μας ν’ αναπνεύσει με τρόπο που δε φανταστήκαμε κι άλλες φορές πάλι, μας σπρώχνουν να κατέβουμε πιο χαμηλά απ’ όσο είχαμε υπολογίσει.Κάποιες λέξεις είναι στ’ αλήθεια υπερεκτιμημένες: ο έρωτας για παράδειγμα, επιμερίζεται περιόδους από τη ζωή μας, μιλάμε γι αυτόν, συχνότερα απ’ όσο πραγματικά μας ενδιαφέρει. Τον υπόλοιπο καιρό, τον αναζητάμε, τον κουβεντιάζουμε, συχνά φιλολογίζοντας, παρά συμπεραίνοντας.Οι φόβοι κι οι σταθερές μας; Η αγάπη και τα όνειρά που κάνουμε; Η αναζήτηση των στόχων; Η εξερεύνηση των αισθήσεων και των συναισθημάτων, η καίρια παρουσία της δύναμης και της αδυναμίας –ανάλογα με το πού περπατάμε και το πως προσλαμβάνουμε όσα μας συμβαίνουν κάθε στιγμή- είναι λέξεις/έννοιες, που θα τις βάζαμε να σταθούν στην κορυφή μιας πυραμίδας, που καθορίζει στ’ αλήθεια παρόν-παρελθόν και μέλλον; Πολύ δύσκολα μια έννοια αντέχει να πάρει μεγαλύτερες αποστάσεις προς τα κει πάνω.γιάννης φιλιππίδης…σε μια δύσκολη πολιτισμικά εποχή, όπου συναντάμε όλο και συχνότερα βιβλία που δεν έχουν να κάνουν με πεζογραφία και ταινίες που δεν έχουν σχέση με την τέχνη του κινηματογράφου, είναι τόσο σημαντικό λίγο μετά τους τίτλους τέλους ή τον επίλο...γο ενός κειμένου, να νιώθουμε πλήρεις, πλουσιότεροι σαν άνθρωποι, ειρηνικότεροι μέσα μας.χτες μοιραστήκαμε τις αλήθειες και τα αισθήματά μας, βγήκαμε ομορφότεροι απ’ όσο μπήκαμε κι αυτό δε ξεπληρώνεται με λέξεις.ευχαριστούμε και πάλι. :) "Έφυγα κρατώντας την ταινία μέσα μου,δε θέλησα να κουβεντιάσω λέξη γιαυτήν αμέσως μετά,ωστόσο πέρασα το βράδυ μου έχοντάς την συνομιλητή και σύμβουλο σε μια σειρά από μνήμες,εικόνες κι αισθήματα,που άξιζε να τακτοποιηθούν στα κουτάκια τους από την αρχή..αλλάξτε τα σχέδιά σας.Η ταινία της Λ.Ρικάκη,προβάλλεται στον κινημ...ατογράφο Δαναό ως 8 Σεπτ,ώρες 18.00,20.00,22.00 και θα ‘ναι καλό για σας να μη τη χάσετε."

Ιω Ευσταθίου.Η ποίηση στον κινηματογράφο!!!!!Ή ο κινηματογράφος συναντά την ποίηση...Μαγεία και μέθεξη εξαιρετική.. Μια ταινία ποίηση...Μια ταινία ψυχογράφημα που κάθε της λέξη συνθέτει και ταυτόχρονα αναλύει την απώλεια και πώς την εισπράτει ο καθένας μας...Μια ματιά πιο βαθιά στον άνθρωπο,στη ζωή,στον έρωτα ...,στην συντροφικότητα...Φωτογραφία μαγική,εικόνα και έξυπνος λόγος μαζί σε ένα αριστούργημα...Ποίηση...η μόνη ερμηνεία της ζωής που απέμεινε!!!!!!Και η ταινία είναι ΠΟΙΗΣΗ και ΦΩΣ ΖΩΗΣ!!!!!!!Σίγουρα σε κάνει καλύτερο...αναπτύσσει την αισθητική μας...εκλεπτύζει τα συναισθήματά μας...φωτίζει τη ψυχή μας και επιτέλους βλέπουμε τους άλλους!!!!!!Μπράβο Λουκία ...μόνο με εικαστική ματιά πλέον θα μπορούμε να ερμηνεύουμε τη ζωή...και η ταινία που μας χάρισες, είναι η ομορφιά της ζωής που ο σύγχρονος άνθρωπος έπαψε να αισθάνεται !!!!

Buonaventura Duruti ..μια ποιητικη σπουδη πανω στην "απωλεια"...(για να επελθει ομως "απωλεια" πρεπει να υπαρξει κτηση, να ειμαστε, να εχουμε υπαρξει κτητικοι, και αρα εγωϊστες- εναντι των αλλων.... ειναι μια παραμετρος που μου περασε απο το νου βλεποντας την... ταινια)...για την ταινια:..πολυ ωραια δοσμενα πλανα...η συνθεση χρωματων και οι εξωτερικες ληψεις υπεροχες...η διασταση του ερωτα [οχι του sex] διδεται με μια πλαστικοτητα θα ελεγα ιωνικης ομορφιας και δωρικης απλοτητας....ο "χορος" με τις εναλλαγες των "κορυφαιων" και των διηγησεων θαυμασιος ....τελικα οποιος βρεθει τουτες τις μερες στο "Δαναο" θα ανακαλυψει βλεποντας τουτη την εξαισια δουλεια της Λαουκια ενα "πιθο των Δαναϊδων" πληρη εμπνευσεων και δυνατοτητων εμβαθυνσης ....[συγγνωμη για το ακαταληπτο ισως της γραφης μου]

Anastasia Deligianidou Απο τις πρωτες κιολας στιγμες εννοιωσα πρωταγωνιστρια,αναδεικνυοντας αρχικα και προσεγγιζοντας κατοπιν και τις δικες μου απωλειες!!!!Δυνατη αληθινη ταινια με απολαυστικη εικονα[χαρμα αισθητικης]μουσικη,φωτογραφια....Μια λυτρωτικη ψυχαναλυση... που ενωνει ηλικιες,διαφορετικοτητες κλπ'.'''''Ειδα'''''''''''αληθειες,που ειχαν περασει πριν διπλα μου χωρις να τις αντιληφθω και οταν αργοτερα εμεινα μονη συνειδητοποιησα πως αρχισα δινω σωστες διαστασεις σε ανθρωπους και γεγονοτα .....Σ ευχαριστω γιατι δεν μου χαρισες μονο στιγμες μαγειας στον κινηματογραφο αλλα μου προσφερες το '''''κλειδι''''''που μου ελλειπε για να ξεκλειδωσω σημαντικα πραγματα απο τη ζωη μου που με πονουσαν..........Να εισαι καλα!!!!!!!!!!!!!!!

Τζίνα Μιτάκη Ετοιμαζομουν για ταξιδι, τι ταξιδι δηλαδη μια μετακομιση σε δοσεις που διαρκει απο τον Ιουλιο, αν και το ειχαμε κανονισει( με Φιλιππιδη ,Τελλιδη,Δουκα,Σιμου, )ειχα τετοια κουραση και αγχος για το σημερινο ταξιδι που ετοιμη ημουν να τους πω... ..δεν θα ερθω παιδια μαζι σας! Τελικα...ευτυχως κατι με εσπρωξε να μην το ακυρωσω...δεν θα μου το συγχωρουσα αν εχανα την ταινια.Βιωνοντας αυτη την περιοδο ενα .."μπουκετο" απωλειες η ταινια ηταν η "μαχαιρια" που αφησε να τρεξει το "χαλασμενο" αιμα της "πληγης" των δικων μου απωλειων τωρινων και παλιων και να ανασανω.Ευχαριστω

Dionysia Tripolitou Μπράβο Λουκια μου, αυτή η συν-εύρεση, η Συν-εκπαίδευση, το μοίρασμα που κανείς να είναι ο πσντοτινος φάρος της ψυχής σου. Εμείς έχω στη Κω απολαμβάνουμε την δύναμη της θέλησης σου για όλα αυτά. Ελπίζω τον χειμώνα να δούμε την ταινία σου στη Λαρισα. Ευχαριστώ για όλα!


ΠΙΝΑΚΙΔΕΣ ΑΠΟ ΚΕΡΙ: Η ταινία «Κράτησέ με» της Λουκίας Ρικάκη, το τυφλό παιχνίδι των δακτύλων waxtablets.blogspot.com Η γλώσσα των δακτύλων είναι η αρχή, και μετά αρχίζει ο μονόλογος, που είναι διακοπτόμενος, συγκινημένος, αλλά η αφήγηση έχει πάρει το δρόμο της. Η αφήγηση που πάντα νικά την απώλεια. Η αφήγηση που είναι ενοποίηση, θεραπεία, συγκρότηση…Η συγκρότηση του λόγου από τα σύμβολά του γίνεται αισθητή στην ταινία, στον σπαρακτικό μονόλογο της πρωταγωνίστριας στη νοηματική:http://waxtablets.blogspot.com/2010/09/blog-post.html"Κι εγώ στα χέρια μου για πάντα θα σε κλείσωμε της αγάπης τα δεσμά θα σε κρατήσωγια να μη φύγεις και σε χάσωκαι δύσκολες στιγμές περάσω." όπως λέει και το τραγούδι. Όταν η αφή πασχίζει να εγκλωβίσει το φευγάτο συναίσθημα, τότε που το λάστιχο τεντώνει τόσο πολύ για να χωρέσει τούτο το συναίσθημα που ...Μένω άναυδη, Λουκία...Από τις πιο δυνατές σκηνές!!!Καλό ξημέρωμα...να είσαι καλά! Με συγκίνησες ακόμα περισσότερο με αυτό που είπες τώρα...το πιο συγκλονιστικό στη σκηνή αυτή ήταν ότι ο παππούς δεν άκουγε διπλά...ήταν από την άλλη μεριά......Δεν αντεχονται αυτά που δεν είπαμε σε αυτούς που φύγανε...

.Katerina Manou δεν αντέχονται...

.ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΡΓΥΡΟΠΟΥΛΟΣ Καλημέρα ΛΟΥΚΙΑ!Χθές είδα την ταινία σου.Δεν είμαι κριτικος για να πώ πολλά.Ήταν όμως ένα εξαιρετο παιχνιδι συναισθημάτων,μιά νοητική άσκηση,μιά υπέροχη ''προσομείωση''.Μιά κλήση γνωριμίας..Διαδικτυακά σε παρομείωσαν με τον Παπαδιαμάντη.Εμ...ένα μου θυμίζεις λόγο Breton,ζωγραφιές Monet,αρχιτεκτονικη Bauhaus! Εύγε. Ευχαριστούμε!! ΥΓ1 Εξαίσιο μοντάζ ΥΓ2 Έχασα τους u2και το ματς αλλά το άξιζε!!!

Dimitris Gartzos Είναι απώλεια η απόσταση μεταξύ αυτού που είμαστε και αυτού που θα θέλαμε να είμαστε ? ... και όσο μεγαλώνουμε την αντιλαμβανόμαστε καθαρότερα και μας δίνει την αίσθηση ότι μακραίνει ? ... Κράτησέ με σε αυτό που είμαι ! ...

Lucia Rikaki ΚΑΛΗ σας μέρα Διαβαζω με συγκίνηση τα λόγια σας Μολις τελείωσαμε τον Ιπποκρατικο Ορκο στα αρχαία στο Ασκληπειο .. Ένα κείμενο μοναδικό .. Θα γράψω πιο πολλά όταν βρεθώ σε υπολογιστή και ζητώ συγγνώμη για τις χθεσινοβραδυνρς ανορθογραφιες μετά από μια ταινία για μεταμόσχευση καρδιάς .. Συμβολικά κι εδώ μέσα κομμάτια της ψυχής μας μοιραζόμαστε

ΠΟΛΥ ξέρεις αυτό που πειράζει τον Παππου πριν να φύγει ήταν που δεν άκουγε ειδήσεις δεν θα ξεχάσω ποτέ πως αγκαλιάζε να όλο του το σώμα την ΜΙΚΡΗ οθόνη κι ακουμπουσε το αυτί του στην οθόνη να ακούσει κάτι μετά γυρνουσε σε εμένα κι έλεγε τι γίνεται παιδί μου στον κόσμο για ποιο κόσμο παλεψαμε πήγαμε 18 χρόνια εξορία;Εννοείται ότι ακόμη κι αν άκουγε δεν θα είχα τι να του απαντήσωσας ευχαριστώ όλους για τα λόγια σας

Margarita Karavasili ... Η γλώσσα της αφής ...είναι η Αρχή ! Αρκεί να υπάρχει αίσθηση ...

Poly Hatjimanolaki @ Λουκία, η ταινία σου πήρε την πρώτη ύλη από τις ιστορίες του διαδικτύου και συνεχίζεται σαν ανοιχτό κείμενο με τα σχόλια και τις αναρτήσεις των φίλων σου...Σε ευχαριστούμε πολύ για αυτή την αφορμή, και σε ευχαριστούμε για την εξομολόγηση.........

είναι συγκλονιστικό που "εσύ" μόνο, μιλάς με τα μάτια ανοιχτά αλλά χωρίς φωνή, με τη γλώσσα των χεριών, για να πεις τη δική σου ιστορία με τον παππού..., μέσα στο ίδιο σου το "έργο", στη σύνθεση των αφηγήσεων που κάνεις και πού τόσο αριστοτεχνικά έκανες κινηματογράφο...άλλη γλώσσα αφήγησης δηλαδή...Η εικόνα της οθόνης αγκαλιά, είναι τρομακτική την θυμάμαι έντονα από την ταινία, αλλά έχει άλλο βάρος όταν αποκαλύπτεται τόσο κοντινή...Προχτές στην ταινία, συνέβη το ανάστροφο...η οθόνη ήταν που μας πήρε αγκαλιά....Να είσαι καλά, να μας γράψεις για την εμπειρία των θεραπειών και τον Ιπποκράτη...

Ιω Ευσταθίου Πόλυ μου αριστουργηματικά συνέδεσες τον Παπαδιαμάντη με το ποιητικό σενάριο της ταινίας "Κράτησέ με"...Η απώλεια το μεγάλο θέμα της ταινίας είναι καθημερινό στον άνθρωπο...Η άποψη όμως της Λουκίας Ρικάκη είναι κινηματογραφική και ποιητικά γενναιόδωρη...Η "ματιά "της συλλαμβάνει τις συσπάσεις στο πρόσωπο των ομιλούντων και κάνει μοναδική τέχνη...Η βιωματική προσέγγιση την ενισχύει με συναίσθημα και ψυχή..Εμένα με έκανε συναισθηματικά πλουσιώτερη και την ευχαριστώ για το ταξίδι στην ομορφιά μέσα μας...

Xristina Kollia Έκπληξη!! Και η ταινία της Λουκίας και ο συσχετισμός σου, Πόλυ!!Σ' ευχαριστώ για την επισήμανση, καλή μου!

Λήδα Χαλκιαδάκη Είδα χθες το βράδυ την ταινία, με την υπόλοιπη παρέα... Τελικά, το ζευγάρι των ερωτευμένων μας δίνει τη λύση (αν μπορούμε να το πούμε έτσι), μας υπαγορεύει με γοητευτικό τρόπο το αντίδοτο στην απώλεια, στην κάθε απώλεια... την Αγάπη... ευχαριστώ Λουκία!!

Nadia Theochari11 Σεπτεμβρίου 2010 στις 5:24 π.μ.Μνήμες, βιώματα του χθες αλλά και του τώρα, πολύ δυνατές εικόνες στο μυαλό του θεατή που κάποια ή κάποιες απ' τις ιστορίες αυτές τις έχει νοιώσει στο πετσί του, ή ακόμα χειρότερα, να τον καρφώνουν στο κόκκαλο.Η τελευταία φορά που περπάτησα στη βροχή ανασύρθηκε από τα βάραθρα του μυαλού μου και μου έφερε δάκρυα στα μάτια.Συγχαρητήρια για την απόδοση των ιστοριών και την καταπληκτική φωτογραφία.

Κράτησε με by Νικόλας Τελλίδης on Friday, 03 September 2010 at 19:22.Ήταν μια μαγική νύχτα.Ένα παζλ γεμάτο με εικόνες πολλών ανθρώπων που ένιωσαν στο πετσί τους τη σημαίνει η λέξη "απώλεια". Τη σημαίνει να μην έχεις προλάβει να πεις ένα αντίο ένα σ' αγαπώ. Ένα βλέμμα που δε θα ξαναδείς, ένα αριθμός που θα υπάρχει στη μνήμη του τηλέφωνου σου και δεν θα ξανακαλέσεις.Μου άρεσε πολύ η ταινία σας κ. Ρικάκη η ποιητικότητα των λέξεων και το πόσο δύσκολο ήταν να μεταφραστούν σε εικόνες, ο τρόπος γραφής τους, και τα πιο απίστευτα καδραρισμένα στόματα (πεινασμένα για να μιλήσουν).Έχω δει ένα μεγάλο μέρος από σύγχρονο ελληνικό κινηματογράφο. Χαίρομαι που η ταινία σας ήταν πλημυρισμένη από λόγο (και πόσο μου λείπει σεναριακά από άλλες ταινίες). Ξέρω ότι το στοίχημα που κάνατε είναι μεγάλο διαλέγοντας δύσκολα μονοπάτια που αποκαλύπτουν όμως όμορφη θέα σε όποιον έχει τα κότσια να μη δει άλλη μια φόλα αμερικάνικη.ευχαριστώ πολύ για την ευαίσθητη ματιά σας

Pavlina Flevotoma 07 September at 00:19 χτεσ το βραδυ πηρα απο το χερι τον αγαπημενο μου και περπατησαμε μεχρι το Δαναο...εξαιρετικη ταινια κριμα που δεν ειχε κοσμο ευχομαι τα καλυτερα

Alexiou Emmanuela 09 September at 09:35 Λουκία μπράβο για την ταινία! Μου άρεσε πολύ! Κορυφαίο το πλάνο με τα γυμνά σώματα στο δρόμο που έμοιαζε με το route 66! Θα πούμε και λεπτομέρειες αλλά από κοντά! Keep walking... Φιλιά πολλά :)))

Pericles Sachinis 02 September at 22:34 Είχαμε την ευτυχία να δούμε το πρώτο χάδι της ταινίας σου στη δημόσια οθόνη, σε μια αίθουσα που στη προβολή των 6:00 μμ ήταν γεμάτη από 4 θεατές και τη ποιητική ένταση του έργου...! Αρνούμαι να σχολιάσω κάτι που φώλιασε στο νού, τα μάτια και τη καρδιά μου...Μπράβο Λουκία !

Christina Taskasapidou 03 September at 13:59 eida exthes tin tenia , kratise me ..sixaritiria itan iperoxi.

Elli Griva 03 September at 02:17 ME SIGKINISES.PALI. EMENA+ OLOUS TOUS ALLOUS...A RE LUCY...I SKINI ME TI GLOSSA TON KOFALALON...GAMATA.... TIN EIXA XEXASEI......sxedon panta eimaste kofalaloi...ston erota pio...s eyxaristo./ filia

Marianna Rousou 03 September at 10:04 Καλημέρα Λουκία!!! Συγχαρητήρια για την ταινία!!! Με άγκιξε!! Το θέμα άλλωστε μας έχει απασχολήσει όλους!! Η ταινία είχε κάποιες συγκλονιστικές στιγμές!! Θα ήθελα να υπήρχαν υπότιτλοι όταν μιλούσαν αγγλικά!! Γι' αυτό παραπονέθηκαν όλοι όσοι βρίσκονταν εκεί!! Σε εκείνα τα σημεία τα λόγια ήταν υπέροχα και προσπαθούσαμε να μεταφράσουμε σωστά!! Από την μέση του έργου και μετά υπήρχαν κάποια χαοτικά στοιχεία..ίσως για μένα δεν συνδέοταν καλά μεταξύ τους...ή εγώ κάτι έχανα από το νόημα που ήθελες να εισπράξω!! Η σκηνή στην αρχή με τον πατέρα που φεύγει, ο διάλογος μεταξύ κόρης και πατέρα καθώς και οι σκέψεις της και οι απόψεις της κοπέλας σ' αυτό το σημείο εμένα όχι απλά με άγκιξαν αλλά ήταν συγκλονιστικές. Βέβαια συγκλονιστικές ήταν και όλες οι εμπειρίες των προσώπων που μιλούσαν για την απώλεια!!! Η μουσική υπέροχη και το τραγούδι που έκλεινε η ταινία ανατριχιαστικό!!! Εχεις ακόμη πάρα πολλά να δώσεις....Σου εύχομαι ολόψυχα καλή επιτυχία....και καλή δύναμη σε ότι κάνεις!!!!

Marina Provatidou 03 September at 14:24 Είμαι η Μαρίνα Προβατίδου,χθές είδαμε την ταινία με τους φίλους Μεγακλή,Έλλη,και άλλα παιδιά.Ξεχείλιζε απο συναισθήματα,είναι όλα αυτά που έχουμε όλοι απώλειες και δεν μπορούμε να πουμε..μπράβο που όλα αυτά που δεν λέμε..μπόρεσαν να εκφραστούν.Συγχαρητήρια,θα ήθελα να σε συναντήσω κάποια στιγμή,Μαρίνα

stin aithousa tou cinema eixame ginei oloi ena,o kathenas eklaige siopira ti diki tou apoleia..
se euxaristo polu gia tin empeiria

Megaklis Rogakos 03 September at 14:38 Λουκία μου, όπως το περίμενα, όντως η ταινία σου με άγγιξε, θα έλεγα «με κράτησε». Είδα και άκουσα γνώριμα πράγματα, από την βάση μέχρι το απόγειο της ύπαρξής μας. Η τέλεια επικοινωνία. Σε αγαπώ, Μεγακλής

Vicky Makri 03 September at 14:41 αγαπητή Λουκία χτες το βράδυ στο Δαναό έζησα μια ψυχαναλυτική εμπειρία- οι ιστορίες των ηρώων σου ήταν οι ιστορίες οι δικές μου,οι σκέψεις και ο Λόγος του σεναρίου έγιναν δικά μου ..Από κάποια στιγμή και έπειτα "δεν έβλεπα ,δεν άκουγα"....δεν προσπαθούσα να την αντιληφθώ σαν θεατής (και φανατική του σινεμά μάλιστα )..απλά είχα διασχίσει την απόσταση από τη πολυθρόνα του Δαναού και μπήκα μέσα στην οθόνη ..ονειρεύτηκα ,ταξίδεψα μαζί σου σε μια μουσική συμφωνία ψυχών με εμπνευσμένη μαέστρο εσένα ,την σκηνοθέτη,με μια εξαιρετικά υποστηρικτική φωτογραφία και μια μουσική που με συνεπήρε ...ανεπανάληπτα... μέχρι την ημέρα που θα την ξαναδώ και θα την ξαναδώ, γιατί πέρα από τα εξαιρετικά της εικαστικά στοιχεία ,έχει ένα σενάριο -σπουδή στην ανθρώπινη ψυχή που τελικά (όπως μ' έκανε η ταινία να σκεφτώ) μορφοποιείται,εξελίσσεται ,προχωράει και ομορφαίνει μέσα από την απώλεια ! σ' ευχαριστώ πολύ Βικτώρια (Βίκυ ) Μακρή δικηγόρος

Marina Provatidou 04 September at 02:42 ξέρεις κάτι,ποτέ δεν περίμενα αυτό το χαμόγελο(που είσαι εσύ)να ξέρει πως υπάρχει αυτός ο πόνος και να τον καταγράψεις.νομίζω τότε ότι βίωσες και εσύ απώλειες αλλιώς δε θα είχε τέτοια δύναμη η ταινία.λυπάμαι για την απώλειά σου,σου στέλνω την αγάπη μου και τη φιλία μου,φιλιά Μαρίνα

Aggelos Kovotsos 04 September at 09:32 Γειά σου ΛουκίαΔεν σου έγραψα αμέσως γιατί ήθελα να σκεφτώ .... αγάπησα το πάθος που εκφράστηκε στην ταινία σου ... Δεν υπήρχε τσιγκουνιά στην έκφραση των συναισθημάτων ... μας προσέφερες τον συναισθηματικό σου κόσμο ... θαύμασα - και ζήλεψα, γιατί είμαι και ζηλιάρης - τις όμορφες εικόνες που φτιάξατε εσύ κι ο Κατσαϊτης ... ωστόσο με κούρασε ο συνεχής μη κινηματογραφικός ποιητικός λόγος ... και μετά σκέφτηκα : τι λες ρε μαλάκα ... εσύ θα έκανες μια άλλη ταινία .. ο καθένας κάνει την ταινία του.συνέχισε ...ΑΓΓΕΛΟΣ

Stella Alisanoglou 09 September at 11:21 Αγαπητή Λουκία,είδα την ταινία σου, εντέλει, χθες.Το θέμα απώλεια είναι μεγάλο και σοβαρό κι επίσης πολυ΄ενδιαφέρον για τη ζωή και την εξέλιξή μας μέσα σε αυτή. Ο τρόπος και η σκέψη που προσεγγίστηκε το θέμα αυτό, τα βρήκα επίσης εξαιρετικά!

Σε μια μεγάλου μήκους ταινία δεν βλέπουμε συχνά εικόνες που παραπέμπουν σε video art, μα ομολογώ πώς κάποιες από αυτές ήταν αριστούργημα. Μου άρεσε πολύ η ιδέα να λεχθούν οι ιστορίες των ανθρώπων από τους ίδιους (και φυσικά τελείως πρωτοποριακό να ξεκινήσει όλο αυτό διαδικτυακά) σε στυλ group therapy και να έχουν τα μάτια τους δεμένα καιμάλιστα σε πλάνα κοντινά. Σε ρούφαγε ο καθένας κατευθείαν στην ιστορία του.Αυτό που βρήκα ως μειονέκτημα ήταν η διάρκεια της ταινίας και η επανλάηψη κάποιων εικόνων. Η αλήθεια είναι ότι από ένα σημείο κι έπειτα κουράστηκα και δεν έβρισακ παραπέρα ενδιαφέρον ίσως γιατί πήρα ό,τι ήταν να πάρω λίγο μετά τα μισά της ταινίας (το ίδιο σχολίασαν και οι φίλοι που ήαν μαζί). Κι επίσης δεν κατάλαα ποτέ γιατί μιλούσαν σε σημεία στα αγγλικά.
Μα επί του συνόλου τη βρήκα μια πολυ ενδιαφέρουσα αφήγηση.Καλή συνέχεια και καλή δύναμη σε ό,τι κάνεις!φιλικά,Στέλλα
Δινομάχη Δούκα εγώ σ'ευχαριστώ γι' αυτό το ξέσπασμα...
γι' αυτή την ευκαιρία να νιώσω μέσα από τις σκέψεις "μου".
το δάκρυ εξίσου λυτρωτικό με το γέλιο. εύγε!

Πέμπτη 2 Σεπτεμβρίου 2010

Η ταινία ΚΡΑΤΗΣΕ ΜΕ βγαίνει πάλι στο Σινεμα 2 Σεπτεμβριου κινηματογράφος ΔΑΝΑΟΣ

Η ταινία έχει θέμα την απώλεια και είναι η πρώτη ελληνική ταινία που ξεκίνησε από το ίντερνετ και συγκέντρωσε ιστορίες από όλη την Ελλάδα
Hold me testifies to the verity that no loss is ever without redemption as it binds extraordinary beauty with stories on loss shared on the internet
Η ταινία ΚΡΑΤΗΣΕ ΜΕ βγαίνει πάλι στο Σινεμα 2 Σεπτεμβριου κινηματογράφος ΔΑΝΑΟΣ...
join the Facebook event για την προβολή http://www.facebook.com/event.php?eid=145898922101460


Έπρεπε να είμαι εκεί, να σε αγκαλιάσω να ρουφήξω τους φόβους, να μοιραστώ τον πόνο πρόσεχε αχτίδα μου, πρόσεχε σε παρακαλώ..απο ενα γραμμα του Γιώργου...Πριν από μερικές μέρες, έφτιαξα μια ιστοσελίδα, για να μοιραστούμε ιστορίες απώλειας. Πολλές φορές νομίζουμε ότι είμαστε μόνοι, όταν βρισκόμαστε εκστατικοί μπροστά στο...... μεγάλο πόνο της απώλειας . Λέω όμως πως αν το μοιραστούμε, ίσως καταφέρουμε να το χειριστούμε πιο εύκολα...απο την ταινια μου ΚΡΑΤΗΣΕ ΜΕ απο 2 Σεπτεμβριου στους κινηματογραφους

Hold me trailer B from lucia rikaki on Vimeo.


Πέμπτη 26 Αυγούστου 2010

«Διαδίκτυο και ποίηση δεν είναι αντίπαλοι»


«Διαδίκτυο και ποίηση δεν είναι αντίπαλοι» Γράφει ο Παύλος Θ. Κάγιος

«ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΣΙΝΕΜΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΕΙΝΕΙ ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΚΑΘΕ ΕΙΔΟΥΣ ΒΟΛΕΜΑ ΚΑΙ ΑΝΑΜΑΣΗΜΑ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΗΣ ΑΙΣΘΗΤΙΚΗΣ. ΜΟΝΟ ΕΤΣΙ ΘΑ ΠΑΤΗΣΕΙ ΓΕΡΑ, ΑΛΛΙΩΣ ΘΑ ΒΟΥΛΙΑΞΕΙ ΣΤΟΝ ΚΑΝΑΠΕ», ΛΕΕΙ Η ΛΟΥΚΙΑ ΡΙΚΑΚΗ

Διαδικτυακό, γυμνό από κοινωνικές συμβάσεις και δεμένο με το καλοκαιρινό ελληνικό τοπίο είναι το «Κράτησέ με» της Λουκίας Ρικάκη που χρησιμοποιεί το Ίντερνετ ως κοιτίδα ποιητικών συμβολισμών.

«Όταν ήμουν παιδί και έβλεπα δύο ανθρώπους να κρατούνται σφικτά από το χέρι έβαζα τα κλάματα», θυμάται η Λουκία Ρικάκη. Γι΄ αυτό και με την τέταρτη φιξιόν ταινία της λέει στον άλλον «Κράτησέ με». Για να πάνε πού; «Παντού στον ανοικτό ορίζοντα. Ίσως επειδή ο ορίζοντας πάνω από τη θάλασσα είναι μια γραμμή ανάμεσα σε αυτήν και τον ουρανό, η οποία δεν είναι προσδιορισμένη γεωγραφικά και άρα δίνει περιθώριο στην ελπίδα και φτερώνει τον άνθρωπο, κι όταν ο σύντροφός σου σε κρατάει από το χέρι, ο ιδρώτας και η ανάσα σας γίνονται ένα, δεν σε νοιάζει τίποτα και δεν φοβάσαι τίποτα», τονίζει η ίδια.

Ερωτευμένη η ίδια αυτή την περίοδο και σε φάση ποιητικής έξαρσης, δεν... φοβάται μην τυχόν και παρεξηγηθεί, μεταφέροντας αυτή τη διάθεση και στην ταινία της... «Δεν ξέρω γιατί πρέπει να παρεξηγούμε ή να αυτολογοκρινόμαστε μπροστά σε κάτι που έχουμε ανάγκη επειδή ίσως το lifestyle επιβάλλει ότι μπορεί να μην είναι ικανά mainstream. Εγώ υποστηρίζω ότι έχουμε ανάγκη την ποίηση και όχι τη βία, ότι έχουμε ανάγκη την ομορφιά, την άλλη αισθητική στις καθημερινές μας σχέσεις, αλλά και στην πολιτική και στην κοινωνία. Εμμένω και επιμένω στην ποιητική και τη συγκινητική φύση της ταινίας και προσπάθησα να αποδώσω και την ομορφιά του καλοκαιρινού ελληνικού τοπίου σε σχέση με το ανθρώπινο σώμα».

Εδώ αξίζει να αναφέρουμε ότι όλη αυτή η «ποιητικότητα» προέκυψε από το Ίντερνετ. Κι αυτό μέσω της δημιουργίας από τη Λουκία Ρικάκη μιας ιστοσελίδας που με άξονα την «απώλεια» δεχόταν τις απόψεις διαφόρων χρηστών. Στη συνέχεια, 30 από αυτούς μαζεύτηκαν κατά ομάδες, δούλεψαν με τη σουρεαλιστική αντίληψη περί αυτόματης γραφής κι όλα αυτά τα συνέθεσε η ίδια σε σενάριο. Με ηρωίδα μια παραγωγό ραδιοφώνου- Κατερίνα Λυπηρίδου με τον Παναγιώτη Μπουγιούρη που του λέει το «Κράτησέ με»- η οποία χάνει ξαφνικά τον πατέρα της και αποφασίζει να δημιουργήσει μια ιστοσελίδα για να μοιραστεί τον πόνο της με διάφορες άλλες «ιστορίες απώλειας». Ήδη το σενάριο μαζί με το σάουντρακ της ταινίας σε μουσική και τραγούδια των Θανάση Παπακωνσταντίνου και Μαριέτας Φαφούτη κυκλοφορούν, σε κοινή κασετίνα, από τις εκδόσεις Λύρα Πολύτοπον.

Και γιατί διάλεξες τον δρόμο του συμβολισμού;

Γιατί υπάρχει μια πυκνότητα στον συμβολισμό, κάτι αντίστοιχο με τις διαδρομές της ποίησης. Ο συμβολισμός επιτρέπει την αφαίρεση. Αυτό επιδιώκω και πιστέψτε με ό,τι και να λένε οι στατιστικές του box office υπάρχει κόσμος που το έχει ανάγκη και αυτό το διαπιστώνω καθημερινά όπου κάνω προβολές και στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.

Πρόκειται για μια «γυναικεία ταινία» και τι σημαίνει αυτό;

Μοιραία η συμπεριφορά μας έχει φύλο, άρα και η τέχνη μας. Όμως διεκδικώ, η συμπεριφορά μου, η τέχνη μου και η ζωή μου να μην υποκύπτει στον κοινωνικά συμβατό ρόλο του φύλου. Η τέχνη οφείλει ούτως η άλλως να παρεκκλίνει από τη δέουσα κοινωνική συμπεριφορά. Οπότε συλλαμβάνεται από την αστυνομία της ορθής συμπεριφοράς και φυλακίζεται και μετά οφείλει να δραπετεύσει και να αρχίσει να παρεκκλίνει πάλι από την αρχή. Αποστολή της τέχνης είναι η διαρκής περιέργεια, η αμφισβήτηση, η επανατοποθέτηση.

Το «Κράτησέ με» στην ταινία σας πάντωςτο λέει γυναίκα,αν και σήμερα μπορεί να το πει και άντρας,κάτι που αν γινόταν πριν από 15-20 χρόνια θα τον...παρεξηγούσαν.Τι άλλαξε;

Το πιο σημαντικό δώρο της ταινίας μου είναι ότι μου έδωσε την ευκαιρία να γνωρίσω τον άντρα που με έκανε να τον ερωτευτώ με όλη μου την καρδιά γιατί μου είπε ακριβώς αυτό: «Κράτησέ με»- σε μια φάση κρίσιμη γι΄ αυτόν να βρεθώ κοντά του για να ξαναβρεί τη δημιουργική δύναμη να φορέσει τα φτερά της λύτρωσης και της ελπίδας και να αγναντέψει τον ορίζοντα που έχει τόσο ανάγκη. Η κοινωνία όμως είναι σκληρή, δεν θέλει τους άντρες να φέρονται ως αδύναμοι γιατί δεν κατανοεί τι υπέροχη δύναμη ψυχής είναι να ξέρεις να ζητάς και να ξέρεις να παίρνεις και μαθαίνει τους άντρες να μην κλαίνε για να επιβεβαιώνουν το βάρος του ρόλου τους. Τι υποκρισία!

Κι όμως στις μέρες μας έχει γίνει ακόμα πιο δύσκολο από παλιά να τα βρουν μεταξύ τους τα δύο φύλα;

Γιατί όλοι έχουμε μπερδευτεί με τους ρόλους. Ας πούμε «ύπανδρος» σημαίνει υπό τον άνδρα!!;; Οπότε σημαίνει ότι για να πείσω εγώ κάποιον ότι είμαι αφοσιωμένη στη σχέση πρέπει να υποδυθώ μια εξάρτηση. Αυτοί είναι κοινωνικοί ρόλοι που ανταποκρίνονται σε υποτιθέμενες ισορροπίες και κυρίως συντηρούν μια ατελείωτη υποκρισία στην οποία δυστυχώς οι περισσότεροι είμαστε δέσμιοι από τον κοινωνικό φόβο που είναι τόσο φασιστικά απειλητικός και μπροστά του καθόμαστε σούζα και ποζάρουμε.

Μήπως η καλοπέραση και ο καταναλωτισμός έχει κάνει πιο εγωιστές τους ανθρώπους και δεν αφήνονται στην τρέλα του έρωτα;

Ο έρωτας για μένα είναι η απόλυτη σοφία. Σίγουρα όμως περνάς και οφείλεις να περάσεις από την ανατροπή, από την υπέρβαση για να φτάσεις σ΄ ένα κοινωνικό πλαίσιο που δεν απαιτεί την πόζα αλλά την ουσία. Αυτό συμβαίνει με όσους αψηφούν τον στερεότυπο μικροαστισμό που οδηγεί σε ασφυκτικές συνυπάρξεις προκειμένου να μη διαταραχθεί δήθεν η κοινωνική ισορροπία και φτιάχνουν κάθε μέρα χάρτινους πύργους πάνω σε ψέματα και τους στολίζουν με κοσμικότητες από όπου απουσιάζει η ψυχή.

«ΤΟ ΣΙΝΕΜΑ ΟΦΕΙΛΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΚΛΗΤΙΚΟ»

«Η ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΑ»

Τρίτη 24 Αυγούστου 2010

Η απώλεια ως πράξη πολιτική

Η απώλεια ως πράξη πολιτική
Η ταινία της Λουκίας Ρικάκη «Κράτησέ με»
ήταν ένα επιτυχημένο πείραμα. Φτιάχτηκε με τη συνδρομή χρηστών του Ιντερνετ

Η απώλεια ως πράξη πολιτική

Της ΒΕΝΑΣ ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
http://archive.enet.gr/online/online_text/c=113,dt=07.08.2007,id=6873832

Αν η ηρωίδα μιας ταινίας, η παραγωγός ραδιοφώνου Ιουλία, καταφεύγει στο Διαδίκτυο για να διαχειριστεί το πένθος για τον θάνατο του πατέρα της, ζητώντας μέσα από την προσωπική της ιστοσελίδα www. holdme.gr ιστορίες απώλειας από τους ακροατές της, γιατί να μην μπορεί να κάνει το ίδιο και η σκηνοθέτις της ταινίας; Πόσω μάλλον αν είναι «εξαρτημένη» από το Διαδίκτυο.


Σκηνή από την ταινία «Κράτησέ με». Η σκηνοθέτις αγαπά την ποίηση και δεν φοβάται τα σύμβολα. «Οσο μεγαλώνω τόσο λιγότερο φοβάμαι την προσωπική έκθεση. Το "Κράτησέ με" είναι μια ταινία για μένα και τον πατέρα μου», λέει η Λουκία Ρικάκη (αριστερά)
Κι αυτό ακριβώς έκανε η Λουκία Ρικάκη, τον ίδιο δρόμο με την Ιουλία της κράτησε. Κάλεσε συνενόχους στο σενάριο της ταινίας «Κράτησέ με» τους χρήστες του Διαδικτύου, μάζεψε τις ιστορίες που της έστειλαν πάνω στο θέμα της απώλειας, κάποιες χρησιμοποίησε στην ταινία, κάποιους ενέταξε στο καστ της. Και έτσι γεννήθηκε η πρώτη ελληνική ταινία, που πριν βγει στις αίθουσες και έρθει αντιμέτωπη με το κοινό, είχε δημιουργήσει μια ενθουσιώδη ομάδα θεατών-συνεργατών, μια πρωτόγνωρη κινηματογραφική κολεκτίβα, αλλά κι ένα ομώνυμο βιβλίο («Κράτησέ με»), που έφτασε στη β' έκδοση χωρίς να υπάρχει καν ταινία να το υποστηρίξει.

Ταύτιση

Τώρα που το «Κράτησέ με» βγαίνει σε μικρή καλοκαιρινή διανομή (από την Πέμπτη στο «Σινέ Ψυρρή» της Αθήνας και στην «Αίγλη» της Θεσσαλονίκης) η Λουκία Ρικάκη έχει πολλά να θυμηθεί και να εξηγήσει. Καταρχήν γι' αυτήν την τολμηρή ταύτιση της ηρωίδας της, που την ερμηνεύει η Κατερίνα Λυπηρίδου, με τον εαυτό της. Γιατί είναι φανερό ότι τα πένθη της ραδιοφωνικής παραγωγού Ιουλίας, η εγκατάλειψη από τον πατέρα σε νεαρή ηλικία και ο θάνατός του αργότερα, αλλά και μια σειρά άλλα δραματικά επεισόδια της ζωής της, είναι καθαρά αυτοβιογραφικά.

«Ναι, η ταινία είναι για μένα και τον πατέρα μου», λέει. «Ακόμα και οι ιστορίες για τον παππού και τον αδελφό της ηρωίδας μου, αυτές οι δύσκολες και τραγικές σχέσεις, έχουν μεγάλη σχέση με τη δική μου ζωή. Είχα ανάγκη να κάνω μια ταινία για την απώλεια, τη συμφιλίωση και τη συγχώρεση. Οσο μεγαλώνω τόσο λιγότερο φοβάμαι την προσωπική έκθεση. Και, όσο περίεργο και να ακούγεται, νομίζω ότι η ενασχόλησή μου με το ντοκιμαντέρ, που υποτίθεται ότι έχει ως κινηματογραφικό είδος την πιο ψυχρή, αποστασιοποιημένη σκηνοθετική ματιά, με έμαθε να χειρίζομαι και το δικό μου προσωπικό υλικό σαν στοιχείο προς έρευνα και μυθοπλασία. Ομως δεν νιώθω ότι κάνω αυτό που λέμε "προσωπικό σινεμά". Ακόμα και το "Κράτησέ με" - ή μάλλον ιδίως το "Κράτησέ με"- έχει, τολμώ να πω, στοιχεία στράτευσης. Δεν είναι, βέβαια, η κλασική στράτευση σε κόμματα, σε κινήματα, σε ιδέες. Είναι όμως μια ταινία που επιστρέφει στην κοινωνία, στους ανθρώπους, κάτι από αυτά που έχει πάρει».


Η διαδικασία συγκέντρωσης των κειμένων πάνω στο θέμα της απώλειας ήταν μια μακριά (κράτησε γύρω στα 3 χρόνια) και δύσκολη ιστορία. Η Λουκία Ρικάκη διηγείται απίστευτες ιστορίες ταύτισης με τους άγνωστους ηλεκτρονικούς «συνδημιουργούς» της και συγκινητικές, αν και εύθραυστες, στιγμές χειροπιαστής πια συνεργασίας, όταν 30 από αυτούς μαζεύτηκαν για να «παίξουν» στην ταινία.

Ακούγεται σαν μια ευθύγραμμη, απλή διαδικασία. Σαν ένα ψυχρό κινηματογραφικό πείραμα, έστω και βασισμένο πάνω σε θερμό, προσωπικό, υπαρξιακό ανθρώπινο υπόβαθρο. Δεν είναι έτσι το «Κράτησέ με», και δεν θα μπορούσε να είναι.

«Είμαι υπερβολική»

Η Λουκία Ρικάκη γελάει και το παραδέχεται. «Μου το λένε διάφοροι. Οτι είμαι πάντα υπερβολική, ότι φορτώνω τις ταινίες μου με σύμβολα, με ποίηση, με κείμενα. Δεν είμαι, όμως, της... αφαίρεσης. Το ξέρω πια καλά. Μου αρέσει ο πληθωρισμός του κινηματογραφικού υλικού, είμαι ρομαντική και παθιάζομαι εύκολα. Από την άλλη, πιστεύω ότι υπάρχουν θεατές που, σαν κι εμένα, θέλουν τέτοιου είδους ταινίες. Το νιώθω όταν παρουσιάζω τη δουλειά μου από πόλη σε πόλη. Δεν ικανοποιείται μόνο ο ναρκισσισμός μου από τις γεμάτες αίθουσες• το πιο σοβαρό είναι αυτό που γεννιέται εκείνη τη στιγμή ανάμεσα σε μένα, την ταινία μου και τους θεατές, μια επικοινωνία που με στηρίζει».

Η Λουκία Ρικάκη, άλλωστε, δεν είναι «συνέχεια με μια βαλίτσα στο χέρι» μόνο επειδή αγαπάει γενικά τα ταξίδια, προωθούν ή δεν προωθούν τη δουλειά της. Αυτή την εποχή γυρίζει το ντοκιμαντέρ «Τα παιδιά της χορωδίας», παρακολουθώντας τη ζωή και, φυσικά, τα ταξίδια της Πειραματικής Χορωδίας του Δήμου Ροδίων. «Γι' αυτό ευγνωμονώ το επάγγελμά μου», λέει. «Βρέθηκα, πρόσφατα, σε μια εκκλησία στο Σάλτσμπουργκ για να "τραβήξω" ένα φεστιβάλ χορωδιών και γνώρισα ένα πρωτόγνωρο για τα ελληνικά δεδομένα κοινό με πάθος για εκκλησιαστική μουσική». Είχε προηγηθεί μια εντελώς διαφορετική κινηματογραφική εμπειρία - άλλο καλό του επαγγέλματος. Το εφτάλεπτο φιλμάκι «Κατά μόνας ηδονές», με το οποίο συμμετέχει σε μια σπονδυλωτή ταινία που προορίζεται για το Digital Wave του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Σ' αυτό η σκηνοθέτις προσεγγίζει μέσα από εικόνες και κείμενα (Νίτσε, Ρουσό, Φλομπέρ κ.λπ.) τη σχέση της γυναίκας με το κορμί της και την απόλαυση που μπορεί να της χαρίσει.

(Το βιβλίο «Κράτησέ με» και το σάουντρακ της ταινίας σε μουσική και τραγούδια των Θανάση Παπακωνσταντίνου και Μαριέτας Φαφούτη με τη φωνή της Νατάσας Τσίρου, κυκλοφορούν σε κοινή κασετίνα από τις εκδόσεις «ΛΥΡΑ ΠΟΛΥΤΟΠΟΝ»).



ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 07/08/2007

Δευτέρα 23 Αυγούστου 2010

φοβάμαι μη χάσω αυτούς που αγαπάω

« Δεν τον αντέχω τον πόνο - Ο χρόνος θα δείξει – Απώλεια -Υλική απώλεια - Θα μάθω να ζω με αυτή την απώλεια που έρχεται και φεύγει - Όταν χάνεις θυμώνεις - Δεν νοιώθω ότι έφυγε- Άφηνα τα δάκρυα- Από την απώλεια βγαίνεις σοφότερος – Φοβάμαι μην χάσω- Ένοιωσα την απώλεια – Έτσι ξαφνικά ήρθε και ο χωρισμός τους»

Μια από τις ομάδες των ακροατών που ανταποκριθήκαν στην πρόσκληση της Ιουλίας . ετοιμάζεται να παίξει το παιχνίδι της αφής Κάθονται σε κύκλο. Μια κοπέλα δένει ένα μπλε μαντήλι γύρω από τα μάτια της.

Η απώλεια ως αποκαλυπτική στάση στο ταξίδι της ζωής .εκεί που συστηνεσαι με τα ορια και ανακαλύπτεις την ομορφιά που κατοικεί μέσα στις σκιές.
Πραγματικές ιστορίες υφαινονται με μια μυθοπλασία που παίρνει τους ήρωες απ το χέρι να περπατήσουν ξυπολητοι στο φυσικό τοπίο και να ανακαλύψουν ...

Μιά φορά κι έναν καιρό ...
ΣΚΗΝΕΣ ΑΠΟ ΤΑ ΓΥΡΙΣΜΑΤΑ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΜΕΡΕΣ

Κυριακή 22 Αυγούστου 2010

Αλλου κοιταμε

Αλλου κοιταμε
http://www.youtube.com/watch?v=EABiuCSOb_o

Η ιστορια ξεκιναει και Συγγραφείς ιστοριών στην ιστοσελίδα www.holdme.gr και συμμετοχή στο παιχνίδι της Αφής

Η ιστορια ξεκιναει
http://www.youtube.com/watch?v=fGlDKC8y6lA


Συγγραφείς ιστοριών στην ιστοσελίδα www.holdme.gr και συμμετοχή στο παιχνίδι της Αφής
Story contributors in the www.holdme.gr site and in the Game of Touch segments of the film
Άρτεμις Μακρυνιώτη Artemis Makrynioti
Κώστας Μεταξάς Kostas Metaxas
Έλενα Αυγερινού Elena Avgerinou
Ξένια Μήτσαινα Xenia Mitsainas
Κατερίνα Ψύχα Katerina Psyha
Σοφία Κοντογιάννη Sofia Kontogianni
Τασος Σμυρνής Tasos Smyrnis
Φωτεινη Ζιέμπα Foteini Zyeba
Ντούλη Θαλασσοχώρη Douli Thalassochori
Γιωργος Θεοδωράκης Georges Theodorakis
Μαριέττα Φαφούτη Marietta Fafouti
Μαλαματένια βάλτερ Malamatenia Valter
Μαιρη Πιπεράκη Mary Piperaki
Καλλιοπη Δημοκα Kalliopi Dimoka
Κωνσταντίνος Μπακούλης kostadinos Βakoulis
Κατερίνα Χρυσσανθοπούλου Katerina Chryssanthopoulou
Φωτεινή Foteini
Νίκος M. Nikos M.
Αγγελική Aggeliki zangie
Μιρέλλα Mirella
Ιωαννα ioanna p

Μα σου πα σ αγαπω

http://www.youtube.com/watch?v=NrBEXBWDEew

Αγαπητη Ιουλια

http://www.youtube.com/watch?v=iWx3f0Cj3b4

να δω το παιδι μου πριν

http://www.youtube.com/watch?v=6RGXvBQs_m4

Παγωμενο νερο...

http://www.youtube.com/watch?v=GNJqu5v5wp8

οι δρομοι της φυσης και της ψυχης δεν εχουν ορια

οι δρομοι της φυσης και της ψυχης δεν εχουν ορια η προσπαθεια αυτή είναι μονο η αρχη… σκηνη από μια αληθινη ιστορια απο την ταινια μου ΚΡΑΤΗΣΕ ΜΕ www.holdme.grαπό 2 Σεπτεμβριου στους κινηματογραφους
http://www.youtube.com/watch?v=dE9EMi8RjJ8

Δευτέρα 16 Ιουνίου 2008

Δευτέρα 18 Φεβρουαρίου 2008

καρδιά δονείται, το μυαλό σκέφτεται, οι παλμοί χτυπούν


CineΕλληνικον : Κράτησε με (2006)
η ιστορία : μια ραδιοφωνική παραγωγός χάνει τον πατέρα της ξαφνικά. Προκειμένου να καταφέρει να χειριστεί αυτή την απρόσμενη απώλεια δημιουργεί μία ιστοσελίδα, στην οποία ακροατές της στέλνουν τις δικές τους ιστορίες απώλειας. Αργότερα συναντιέται μαζί τους και μοιράζονται τις ιστορίες μέσα από το παιχνίδι της αφής. Στη διάρκεια αυτών των συναντήσεων ένας άντρας χάνεται απρόσμενα. Μέσα από τις ιστορίες που μοιράζονται, όλοι καταφέρνουν να χειριστούν την απώλεια τους και να συνεχίσουν τη ζωή τους με μεγαλύτερη δύναμη και αισιοδοξία. Το ίδιο και η ηρωΐδα, η Ιουλία μαθαίνει να συναναστρέφεται στο παρόν και να συμφιλιώνεται με το παρελθόν της.τα σχόλια : ταινία αυτοβιογραφική, με ποιητικές διαθέσεις, συναισθηματικές προεκτάσεις και κεντρικό θέμα την «απώλεια». Η Λουκία Ρικάκη, στο τελευταίο της κινηματογραφικό πόνημα παίζει με την εικόνα, με τα χρώματα, τους ήχους. Το μοντάζ καταλυτικό στοιχείο της ταινίας, είναι αυτό το μέσο που της δίνει διαστάσεις υπερβατικές, που συγκινούν το θεατή, τον κρατούν σε εγρήγορση, όπου η καρδιά δονείται, το μυαλό σκέφτεται, οι παλμοί χτυπούν. Κυρίως, κατά την προβολή του «Κράτησε με», το μυαλό προκαλείται και υπεισέρχεται σε μεγάλο βαθμό στο ζήτημα του πρωταγωνιστή της εκάστοτε σκηνής αλλά και της πρωταγωνίστριας, της Ιουλίας. Το μόνο σίγουρο είναι ότι φαίνεται ξεκάθαρα στο «πανί» η χαλαρή διάθεσή της και ο αυθορμητισμός του αποτελέσματος. Η πρωτοτυπία του σεναρίου, οι 63 δηλαδή ιστορίες που αλιεύτηκαν από το διαδίκτυο, όταν η σκηνοθέτρια άνοιξε το site www.holdme.gr και δέχτηκε κείμενα από χρήστες του διαδικτύου, την κατατάσσουν στις πιο διαδραστικές ταινίες των τελευταίων ετών. Καταλυτικό ρόλο στο « Κράτησε με» η μουσικήΑπό κει και πέρα το «παιχνίδι της αφής», το οποίο παίζει και σεναριακά αλλά και σκηνοθετικά η Ρικάκη, είναι μια προσωπική της επιλογή, που τη χαρακτηρίζει στις περισσότερες δουλειές της (όπως και στην τελευταία μικρού μήκους «Κατά μόνας ηδονές»).η σκηνοθέτιδα : η Ρικάκη εμφανίστηκε μέσα στο 2007 με δυο καινούριες σκηνοθετικές δουλειές, οι οποίες επανέφεραν στο προσκήνιο το γνωστό ύφος της, το οποίο απολαύσαμε στο « Κουαρτέτο σε 4 κινήσεις» και στη « Συμφωνία Χαρακτήρων» παλαιότερα. Οι πειραματικές της προσεγγίσεις τόσο με το ίντερνετ όσο και με το νέο ψηφιακό μέσο, δείχνει άνθρωπο με διάθεση για αλλαγή. Σε αυτό φυσικά και τη βοηθά η δεκαπένταχρονη ενασχόλησή της με τη stand up κωμωδία και την παραγωγή πρωτότυπων ντοκιμαντέρ (όπως ο « Άλλος» και το «Αιγαίο μέσα από τα λόγια των ποιητών»). Για την ταινία « Κράτησε με» μίλησε στον Νέστορα Πουλάκο και το «Cine.gr» :Πως θα χαρακτήριζε την ταινία της :«είναι μία ταινία, που αξιοποιεί τα σύγχρονα μέσα για να μιλήσει για αρχέγονες ανάγκες μας και είναι μια υβριδική ταινία σε ύφος και στυλ, καθώς συνυπάρχουν σε αυτήν, στοιχεία μυθοπλασίας, ντοκιμαντέρ και δοκιμιακής γραφής και ίσως αποδεικνύει ότι η ποίηση και η ομορφιά έχουν θέση σε κάθε εποχή ανεξάρτητα από τη γραμματική που χρησιμοποιεί κανείς για να επικοινωνήσει».Για το σενάριο και τη χρήση του ίντερνετ :«το αρχικό στάδιο σύλληψης και υλοποίησης αυτής της ταινίας, ήταν να απευθυνθώ, μέσω του ίντερνετ, στο τυχαίο επισκέπτη που θα ήθελε χωρίς κανένα επίπεδο λογοκρισίας και κανένα επίπεδο επιλεκτικής διαδικασίας, απολύτως δημοκρατικά και ισότιμα, να πάρει μέρος στη δημιουργία μιας ταινίας και κυρίως να πάρει μέρος στο μοίρασμα μιας εμπειρίας (…) μετά το στάδιο της ένταξης αυτών των ιστοριών στον ιστό του μυθοπλαστικού σεναρίου, ήταν μια άλλη διεργασία ενδιαφέρουσα και αυτή, όχι τόσο εύκολη, γιατί απαιτούσε να προσαρμοστούμε σε μια άλλη γραμματική και να σεβαστούμε την ταυτότητα και τα χαρακτηριστικά της κάθε ιστορίας του κάθε συγγραφέα ενώ ταυτόχρονα έπρεπε να διατηρήσουμε μια εναλλαγή που να βοηθάει τον θεατή, τον αναγνώστη, στο να παρακολουθήσει την ιστορία και Εννοείται ότι αυτό δεν έγινε με γραμμικό τρόπο(…) στις ιστορίες που λάβαμε υπήρχε καλή γραφή, αληθινή κατάθεση και όχι αυτό που λεμέ στην ιντερνετική γλωσσά spam, δεν είχαμε ούτε ένα spam, δεν ξερώ πως έγινε αυτό, ίσως γιατί εξηγούσαμε αρκετά καθαρά στην ιστοσελίδα τι θα κάναμε και όποιος έμπαινε στο παιχνίδι έμπαινε έντιμα και αποφασισμένα».Για την αισθητική και τη σκηνοθετική της ματιά :«έχω αισθητική εμμονή με την κατασκευή της εικόνας, τη σύνθεση του κάδρου, τη λειτουργία του χρώματος και της μουσικής Στο «Κράτησε με» πιστεύω ότι έχω κάπως προχωρήσει στιλιστικά στο μοντάζ, στην λιγότερο ακαδημαϊκή αφήγηση και, ευτυχώς, γιατί βρίσκω πολύ βαρετό, στην εποχή του ίντερνετ, να διαβάζουμε και αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα διαφορετικά πιο πολυεπίπεδα». Για τις εντυπώσεις που της άφησε στο τέλος :«μου έχει κάνει ήδη πολλά δώρα. Το πιο σημαντικό είναι ότι μου έδωσε την ευκαιρία να γνωρίσω τον άντρα που με έκανε να τον ερωτευτώ με όλη μου την καρδιά, γιατί μου είπε ακριβώς αυτό : « κράτησε με».

Σάββατο 27 Οκτωβρίου 2007

Κρατησε Με στη Ρόδο Σάββατο 3 Νοεμβρίου

σάββατο 3 νοεμβρίου 2007 δημοτικό θέατρο ρόδου 21:30 σε συνεργασια με τη δραστηρια Κινηματογραφικη Λεσχη Ροδου Ευχαριστω πολυ Λαζαρε Γαβριήλ και όλους http://theasisrhodes.blogspot.com/2007/10/03112007-special-screening-hold-me.html
http://theasisrhodes.blogspot.com/2007/10/hold-us.html
Είδαν , είπαν….
Είναι ένα έργο σύγχρονο με σωστή εκμετάλλευση των δυνατοτήτων που της δίνει σήμερα η τεχνολογία να αφηγηθεί Πλεονεκτεί αφού είναι έργο γυναίκας πλεονεκτεί η συγκίνηση έχω την εντύπωση ότι η συγκίνηση είναι ζητούμενο Από την τέχνη δυο πράγματα ζητάς να είναι χρήσιμο το έργο και να βγάζει συγκίνηση Ο άνθρωπος πρέπει να φεύγει με μια δόνηση από μέσα Έχουμε ένα ευμενέστατο προϊόν που μας προσφέρει ακουμπάει πάνω στο μεγάλο θέμα της απώλειας και τον εντοπίζει σε 2 πολύ βασικούς άξονες στον θάνατο και στον έρωτα Νομίζω ότι είναι 2 βασικοί άξονες γύρω από τους οποίους περιστρέφεται η ζωή μας Όταν δεν υπάρχει έρωτας αισθάνεσαι να σου χτυπάει με πολλούς τρόπους την πόρτα ο θάνατος και όταν υπάρχει ο θάνατος το τελευταίο πράγμα που θυμάσαι είναι ο έρωτας Είναι μια αφηγηματική ταινία έχει στοιχεία ντοκιμαντέρ αλλά κυρίως είναι ένα λυρικό ποίημα. Την ταινία της διακατέχει η γενναιοδωρία της συγχώρεσης είτε τον βιώνει τον έρωτα μέσα στην ταινία είτε τον φωτογραφίζει είτε μιλάει για μικρές απώλειες καθημερινές. Εχει μια παρά πολύ φίνα φωτογράφηση Αστραφτεί η εικόνα της . Έχει βρει διαβολεμένα λυρικές στιγμές οι οποίες παντρεύονται θαυμάσια με το αφήγημα Και βεβαία να παινέσω τη μουσική Φοβάμαι ότι άλλες εκδοχές μουσικές έξω από αυτή την εναλλασσόμενη τρυφερή μουσική δεν θα έδενε με την ταινία της Είναι ένα παρά πολύ καλό ξεκίνημα Είναι μια ταινία συλλεκτική. Αυτές οι ταινίες είναι για τους νέους ανθρώπους που έχουν όλη τη διαθεσιμότητα όλη την ενδοτικότητα στη ζωή Εμείς πια που δεν είμαστε έχουμε ένα συγκρότημα δεν μας παρασύρει εύκολα δεν είναι εύκολο να μας παρασύρουν οι αναμνήσεις Σας διαβεβαιώ ότι η ταινία με ξέκλεψε. Νομίζω ότι είναι ο καλύτερος έπαινος γι’αυτήν.
Δημήτρης Χαρίτος – κριτικός κινηματογράφου
Το «Κράτησέ με», ξεκίνησε, όπως είναι γνωστό από το διαδίκτυο, με θέμα την απώλεια. Το «κράτησε με» όμως, όπως εξελίσσεται σελίδα τη σελίδα δεν είναι μόνο η ιστορία της απώλειας. Γίνεται το χρονικό μιας ατελεύτητης αναζήτησης της αγάπης, πότε μέσα από ματαιώσεις, και πότε μέσα από ερωτικές συναντήσεις, εξ ορισμού όμως διαψευσμένες.
Κάποιες φορές γίνεται η ομολογία μιας συγνώμης ή λόγων που δεν ειπώθηκαν στην ώρα τους. Έτσι γινόμαστε αποδέκτες αυτών των λόγων και σπάνιων εξομολογήσεων που κανονικά δεν μας ανήκουν. Είναι μια εξερεύνηση στο καμένο πεδίο της απουσίας της αγάπης.
Θα μπορούσε να είναι επίσης διαμαρτυρία για την αφιλόξενη πόλη που μπορεί να σε συνθλίψει μέσα στην ψυχρότητα της. Η Ιουλία προσπαθεί να πολεμήσει τη βία με τη βία. Ένα κορίτσι, εν ολίγοις, σαν από παλιά ταινία του Τζέιμς Ντην, για τα οργισμένα νιάτα.
Και μετά το ταξίδι με το τρένο. Η συνάντηση με ένα άγνωστο στη διαδρομή μου έφερε στο νου τον αποσπασματικό και γεμάτο αίσθημα και εξομολογητική εχεμύθεια λόγο της Μαργκερίτ Ντυράς. Τους μοναχικούς έρωτες όταν ο κόσμος γύρω σου παύει να υπάρχει για λίγο. Ή σαν γαλλική ταινία που όλα γίνονται πίσω από νοτισμένα τζάμια και ο φακός κάνει ζουμ στα πρόσωπα. Ο αναγνώστης του σεναρίου και θεατής της ταινίας είναι σαν να παρακολουθεί την παλινδρομική κίνηση του φακού από την Ιουλία, όπως βρίσκεται μπροστά στην κονσόλα του ήχου σε ένα χιονισμένο τοπίο. Υπάρχει ομίχλη και ο ορίζοντας χάνεται. Η περιγραφή του τοπίου μου έφερε στο νου μία μαυρόασπρη φωτογραφία που είδα κάποτε. Ήταν η φωτογραφία ενός χωμάτινου δρόμου που το τέλος του χανόταν στο άπειρο. Σε αυτόν το δρόμο δεν υπήρχε ούτε ένας άνθρωπος, ούτε κτίσματα δεξιά κι αριστερά, ούτε δέντρα και είχε τον τίτλο «Ο πιο μοναχικός δρόμος του κόσμου». Κι αν ήταν να βάλω τίτλο σε αυτά που σας λέω σήμερα, θα έβαζα αυτόν.Τίτσα Πιπίνου – συγγραφέας
Απ’ τη ζωή τα αντλούμε όλα Μέσα από τη δημιουργική φαντασία και τη δεξιοτεχνία από τη ζωή πάλι στο απτό έργο με εικόνα κίνηση και λόγο όταν μιλάμε για το ‘Κράτησε με’. Το ‘Κράτησε με’ η Λουκία Ρικάκη δεν το φωνάζει όταν πέφτει, το ψιθυρίζει όταν σηκώνεται. Οι θεματικές της εμμονές φαίνονται οικείες, αλλά αφού υλοποιηθούν είναι χωρίς προηγούμενο. Πρόκειται για ιστορίες ξαναϊδωμένες και ξαναειπωμένες παράξενα. Αναμφίβολα όπως στις καλύτερες περιπτώσεις είναι η τέχνη που κάνει την απώλεια κέρδος Στατής Χαβιαράς – συγγραφέας
Ο Φρόιντ έλεγε ότι όταν ένας καλλιτέχνης καταπιάνεται με ένα θέμα έχει να πει πολύ περισσότερα πράγματα για αυτό το θέμα από έναν ψυχίατρο όσους τόμους και να γράψει ένας ψυχίατρος και όχι μονό αυτό αλλά με το να καταπιάνεται ένας καλλιτέχνης με ένα θέμα μέσα από την ανάλυση την οποία κάνει προσφέρει κατά κάποιο τρόπο και τη θεραπεία άμεσα από αυτά τα οποία λέει. Το μονό που μπορώ να πω η Λουκία καταπιάστηκε με ένα από τα πιο συγκλονιστικά θέματα της ανθρώπινης ύπαρξης το θέμα της απώλειας το οποίο φαντάζομαι ότι ξέρετε όλοι ότι είναι αυτό που κάνει τον άνθρωπο που κάνει την ανθρώπινη ύπαρξη να κινείται να υπάρχει να ζει Η απώλεια είναι εκείνη η οποία αφού ξεπεραστεί μας επιτρέπει να βρισκόμαστε σε καινούργιες μορφές σχέσεων σε καινούργια σχέση με το εαυτό μας να διασχίζουμε τον χρόνο να επινοούμε τις επιθυμίες εκείνες οι οποίες θα μας κάνουν να είμαστε ζωντανοί από τη γέννηση μας ως τον θάνατο. Η απώλεια είναι ίσως το πιο καθοριστική και συγκλονιστική διαδικασία στη ζωή του ανθρώπου Θα έλεγα ότι μας συνοδεύει διαρκώς ακόμα και τις στιγμές και τις φορές που δεν το καταλαβαίνουμε ότι πρόκειται για κάτι τέτοιο Σκεφτείτε ότι η απώλεια και για καλό λόγω ακόμα το να παντρευτεί κάποιο παιδί και να φύγει από την οικογένεια επιφέρει στους υπολοίπους μια θλίψη μια λύπη ζουν την απώλεια μέχρι να καταφέρουν πάλι να ανασυγκροτήσουν την εικόνα του εαυτού τους και να προχωρήσουν πάλι προς νέες σχέσεις και νέες καταστάσεις. Φώτης Καγκελλάρης – Δρ. Ψυχοπαθολογίας
Η απώλεια είναι συνοδεύεται με αναπόφευκτη μοναξιά και είναι κάτι που πρέπει κάνει να το παλέψει μονός του. Και προσπάθησα να ακολουθήσω αυτά που διάβαζα παλιά , ότι δηλαδή πρέπει να αποστασιοποιείσαι από αυτό που βλέπεις για να μπορείς να το κρίνεις και κατάφερα μέχρι ένα ορισμένο σημείο να επικυρώσω αυτά που ειπώθηκαν για τις λήψεις , την εικόνα , τα πλάνα , τη συμμετρία.. Τα καρέ της ταινίας είναι διαδοχικοί πίνακες με όλο το βάσανο που μπαίνει ο ζωγράφος στήνοντάς τους και με όλα αυτά που σκέφτεται. Και ύστερα η ταινία με συνεπήρε. Όλα αυτά του έρωτα με συνεπαίρνουν. Σε συνεπαίρνει ο ανταριασμένος έρωτας στο βαγόνι και μετά εκείνος ο απαλός κάτω στη Νότια Ρόδο και το ρούχο το θρεμμένο από τη θάλασσα το κολλημένο πάνω στο σώμα και ξαφνικά που αποκαλύπτει - μισοαποκαλύπτει τη γύμνια και την ομορφιά του σώματος. Και τα συμπλέγματα του έρωτα τα οποία είναι μοναδικά πανέμορφα που μπαίνουν μέσα στη φύση της Νοτιάς Ρόδου και γίνονται ένα και καταλαβαίνεις γιατί αυτό το νησί είναι τόσο θελκτικό και γιατί είναι νησί που μπορεί από μονό του να σε ωθήσει στον έρωτα. Γιώργος Γιαννόπουλος – Αρχιτέκτων Πολεοδόμος , τ. Δήμαρχος Ροδίων διαβαστε ακομη στους φιλους http://www.koyinta.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=1739&Itemid=29

Πέμπτη 6 Σεπτεμβρίου 2007

Και νόμιζα πως ξέρω,πως είναι...


έξη μέρες πριν, συζητούσαμε, στο μπαλκόνι σου, πίνοντας εκείνο το μαγικό γαλλικό κρασί , τι φουστάνι θα φορούσα , απόψε στην πρεμιέρα .
Μου είπες : Οτιδήποτε εκτός από μαύρα !

Λυπάμαι , αλλά σήμερα , δεν αντέχω να φορέσω , οτιδήποτε άλλο, εκτός από μαύρα

Την ταινία σου, την ταινία μας, που μιλάει για την απώλεια , την αγάπησα ,
γιατί έχω θάψει στο χώμα , εκείνους που με μεγάλωσαν, εκείνους που με δίδαξαν, εκείνους που ήταν μικρότεροι από εμένα και όμως έφυγαν , με τρόπο αφύσικο και τραγικό , νωρίτερα από μένα .

Και νόμιζα πως ξέρω , πως είναι .

Έχω , θάψει στην καρδιά μου , εκείνον που αγάπησα και εκείνον που απώλεσα πριν καν τον αποχτήσω.
Και νόμιζα πως ξέρω , πως είναι .

Έπειτα ήρθε η φωτιά …
Και τώρα, βιώνω μια άλλη μορφή απώλειας, που δεν φανταζόμουν ότι υπήρχε, που με υπερβαίνει.

Γιατί η γενιά μου , δεν πέρασε πόλεμο.
Ότι , έχει δει στις ταινίες και στα δελτία ειδήσεων .

Με ρωτάνε, αν κάηκε το σπίτι μου και απαντώ ,στην αρχή όχι και μετά ναι.

Γιατί , ξέρεις, το σπίτι γλίτωσε αλλά κάηκε μαζί με όλα τα άλλα και ένα δάσος , που ήταν σπίτι μου , όλα τα καλοκαίρια της , ζωής μου.
Το δάσος του Καϊάφα.

Και τώρα δεν ξέρω, πώς και που , να θάψω ένα δάσος.

Ξέρω μόνο ότι δεν θα το αναπνεύσω ξανά, και δεν θα το μυρίσω, δεν θα το περπατήσω και δεν θα χαϊδέψω τους κορμούς του Πεύκων του ,που τα χάιδευα , όπως τα κορμιά των εραστών ,.

Δεν θα με ξανατσιμπήσουν οι πεσμένες πευκοβελόνες του και δεν θα στεφανώνει πια την αρχαία λίμνη του, που ημέρευε την ψυχή μου , τις άγριες μέρες.

Δεν θα με τυλίγει με την μαγική σιωπή του και δεν θα ξαναδώ την πανσέληνο του Αυγούστου , ξαπλωμένη μέσα του .Αυτή η τελευταία , ήταν κόκκινη ,σαν αν είχε καταπιεί αίμα , μου είπανε.

Δεν θα ξαναγράψω , καθισμένη στο αγαπημένο μου σημείο.

Με ρωτάς , γιατί δεν σβήνω τις φωτογραφίες από την κάρτα μνήμης της φωτογραφικής ,αφού είναι περασμένες στον σκληρό του p.c. και σου λέω , πάντα, κάτι μπορεί να συμβεί και να καταστραφούνε όλα .ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΑ .
Να που τώρα οι μόνες εικόνες , από τα πατρογονικά μου , που μου έχουν μείνει , είναι , όσες έχουν αποθηκευτεί στον σκληρό δίσκο του μυαλού μου.

Πώς να κρατήσω ζωντανή την εικόνα από όλο αυτό το πράσινο, να μην μου το ξεθωριάσει ο χρόνος.
Το πράσινο, που ξεκινούσε από βαθύ Κυπαρισσί , περνούσε στο αχνό κίτρινο , στο αυθάδικο λαδί για να καταλήξει στο ασημί, των φύλλων της ελιάς ?


Είμαι μια εγωίστρια του Κερατά ,γιατί , εγώ ξέρεις , την φωτιά την πήρα προσωπικά Επιτέθηκε στους γονείς μου , στους φίλους μου , στα νεογέννητα παιδία τους, στους συγγενείς μου , στους γνωστούς μου ακόμα και στους εχθρούς μου.
Επιτέθηκε στην ατομική μου περιουσία , στην περιουσία όλων μας και έφτασε τελικά στην Ολυμπία να επιτεθεί στην μνήμη και την ιστορία ενός ολόκληρου λαού.
Ζήτησα βοήθεια από τον Θεό και ταυτόχρονα σκέφτηκα δεν υπάρχει .
Η φωτιά , έφτασε στον πύρινα της ύπαρξής μου.

Και έχω ενοχές που δεν ήμουν εκεί, να πολεμήσω, να υπερασπιστώ, να κάνω κάτι .

Εγώ ακόμα, δεν έκλαψα , δεν άρχισα τον θρήνο ,γιατί δεν ξέρω πως …

Μέχρι τώρα , την ανθρώπινη απώλεια , την βίωνα μόνη μου. Το προτιμούσα .

Τώρα ,όμως, χρειάστηκα και άλλους ανθρώπους και ειδικά τους φίλους μου.
Και ήταν όλοι εκεί!
Που , σημαίνει , ότι είχα και άλλα να μάθω ,από την απώλεια .
Όπως να αφήνω τους ανθρώπους , να με πλησιάζουν, λίγο. Καμιά φορά .
Και άλλοι πολλοί , έμαθαν κάτι, τις τελευταίες μέρες , από αυτήν την συλλογική απώλεια. Να βοηθούν τον διπλανό τους. Να κλαίνε για τον ξένο.
Όταν , θα μάθουμε, όλοι, κάτι , τότε ίσως θα απαλλαγούμε από την απώλεια .
Γιατί, θα έχουμε πάρει το μάθημά μας .

το μάθημα,, της απώλεια , για όσους υπηρετούν την τέχνη :

Μην δείχνεις την ασχήμια , όταν μπορείς να δείξεις την ομορφιά .
Αποτύπωσε την , με όποιο τρόπο μπορείς.
Γιατί δεν είναι δεδομένη .Διατήρησε την μνήμη της , διέδωσε την.
Όχι, για σένα , για αυτούς που έρχονται .
Να βρουν , ένα χάρτη να πορευτούν.
Εύχομαι , κάποια μέρα, να επιλέγουμε να μπαίνουμε όλοι ,στην ίδια αίθουσα , στην ίδια ομορφιά ,στην ίδια ζωή .

Υ.Σ : Έστειλα χρήματα και ρούχα , στους πληγέντες .Μαζί έστειλα και τα καινούργια παπούτσια , τα ψηλοτάκουνα, που είχα αγοράσει , για να αρέσω σε κάποιον που νόμιζα ότι θα ήταν απόψε εδώ .
Τα έχωσα στην μαύρη σακούλα, με την ετικέτα τους, ΟΛΟΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ
Όποιος τα βρει, να χαμογελάσει λίγο .
Να οραματιστεί το ΟΛΟΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟ, που θα ξεπηδήσει , μέσα από τις στάχτες .

Ο ¨εκείνος¨ παρών ή απόντας , θα πρέπει να με δεχτεί με τα παλιά μου παπούτσια και τις καινούργιες μου θλίψεις .Αλλιώς , καθόλου.
evgenia

Τρίτη 21 Αυγούστου 2007

3 years later..Γιώργο εσένα δεν σε κράτησε στη γη κανείς


Γιώργο, σε ξεχάσανε οι φίλοι σου; Τρία χρόνια μετά το μυστήριο δυστύχημα και δεν βλέπω να γράφουνε πια για σένα στο sky, ένας-δυό μόνο φάνηκαν μετά το κομμάτι της Ειρήνης (Αντώνη ευχαριστούμε πολύ για το υπέροχο βίντεο με τα ιπτάμενα καροτσάκια). Στο άλλο site, στο mmk, δεν ξέρω αν γράψανε, δεν μπορούμε να το ανοίξουμε….. Δείχνει να σε ξεχάσανε, όμως δεν μπορεί! Θα υπάρχεις σίγουρα στις συζητήσεις τους. Tόσα ζήσατε μαζί , κυρίως μέσα από τα ταξίδια και το παραπέντε!....Εδώ σε σκέφτονται άλλοι που μετά βίας σε γνώριζαν (εντάξει για γυναίκες πρόκειται, το’χουν αυτό οι γυναίκες -να έχουν συναισθήματα ακόμα και για πλάσματα που με την φαντασία τους συμπληρώνουν). Αν κάποιοι φαίνεται να σε ξέχασαν, είναι μάλλον που δεν θέλουν να θυμούνται. Μένουν μακριά γιατί η ανάμνηση πονάει. Όπως κι εγώ, τον περισσότερο καιρό. Προσπαθώ να μη σε σκέφτομαι, να μη σκέφτομαι τι έχει γίνει...Έχω να πατήσω στο νεκροταφείο πάνω από χρόνο, ελπίζω να μου το συγχωρείς - καλά εσύ σίγουρα μου το συγχωρείς..., (ευτυχώς φροντίζουν άλλοι το μνήμα). Και να γράψω κάτι καθυστέρησα, όμως δεν φταίω και τόσο –στα του κομπιούτερ και του ίντερνετ είμαι της Α΄Δημοτικού, πρέπει άλλοι να βοηθάνε, κακή αυτή η εξάρτηση...
Τώρα έχουμε κι ένα καλλιτεχνικό έργο να μας θυμίζει εσένα. Μια κινηματογραφική ταινία και το βιβλίο-σενάριο με μικρό αφιέρωμα για σένα. «Κράτησε με» της Λουκίας Ρικάκη. Πού να το φανταζόσουνα, ε; Πως αντί να πάρεις μέρος στην ταινία όπως το σχεδίαζες (και μας το φύλαγες για έκπληξη) σαν ένας απ’ αυτούς που συμμετείχαν στο παιχνίδι της αφής, με την πραγματική ιστορία του ο καθένας (μια μαύρη κορδέλλα στα μάτια κι ένα στόμα που μιλάει), πήρες τελικά μέρος σαν τραγικός ήρωας με την ιστορία του θανάτου σου, όπως την βίωσαν οι άλλοι. Το παιχνίδι της μοίρας! .......Και πού να φανταζόσουνα πώς, εντελώς τυχαία, για άσχετο λόγο, θα έπεφτα εγώ επάνω στη Λουκία, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία!
«Κράτησέ με», λέει η πρωταγωνίστρια, εσένα πάλι δεν σε κράτησε στη γη κανείς!
Η παρουσία σου στην ταινία συγκίνησε πολύ αυτούς που πήγαν να την δουν στην Θεσσαλονίκη, ειδοποιημένοι από μένα και τη Σάρα, κι ακόμη πιο πολύ αυτούς που αιφνιδιάστηκαν –μίλησαν στη Λουκία μετά....Χωρίς καθόλου εικόνα σου, αλλά ακόμα κι έτσι δυνατή παρουσία
Για την Αθήνα δεν ξέρω ακόμα – λείπουν σχεδόν όλοι, έλειπα κι εγώ.
Πήγαμε χτες με τον Θανάση, Δεκαπενταύγουστο, στο Σινέ-Ψυρρή. Ξαναέζησα το σοκ. Ξανασυγκινήθηκα απ’ τα λόγια –τα δικά σου, που είχα διαβάσει στο internet και στο βιβλίο της ταινίας, και τα δικά μας, που γράψαμε στο sky.gr κάτω απ’ αυτά των φίλων σου όταν σε κλαίγαμε όλοι.
Έχει κι άλλες συγκινητικές ιστορίες η ταινία, πολλές απώλειες –τόσο πολλές μαζί, δυσβάσταχτο το βάρος! Όμως οι άλλες βιώνονται έμμεσα, είτε μέσα απ’την αφήγηση του παθόντος, λίγο θολά, είτε σαν παραμύθι –στο κυρίως story δεν ξέρεις σίγουρα ποιά απ’τα στοιχεία είναι πραγματικά (αυτοβιογραφικά) και ποιά φανταστικά. Έτσι μπορείς κάπως να απέχεις, να θεωρήσεις κάποια και λίγο υπερβολικά. Στην περίπτωση όμως τη δική σου, όποιος ξέρει τον Γιώργο Τσελίκα, έρχεται αντιμέτωπος με το πρόσφατο γεγονός, την τραγική αλήθεια .
Το κομμάτι αυτό της ταινίας είναι πέρα για πέρα αυθεντικό. Κάθε στιγμή, κάθε λέξη. Μόνο κάποια πρόσωπα παίζουν τον ρόλο άλλων: η πρωταγωνίστρια στη θέση της σκηνοθέτιδας (ψάχνοντας να σε βρει στο τηλέφωνο), η φωνή του ηθοποιού αντί για τη φωνή σου. Σαν ένα μικρό ντοκιμαντέρ μέσα στην ταινία (οι κριτικοί το κατάλαβαν άραγε;). Της πρόσθεσε...( σαν φυσικό επακόλουθο, όχι σαν εκμετάλλευση). Είμαι σίγουρη πως έτσι θα το ήθελες κι εσύ, να μην διαγραφεί απλά η συμμετοχή σου.
Ήσουν ήδη μέρος αυτής της δημιουργίας, Γιώργο μας, δεν πρόλαβες όμως να συναντήσεις αυτήν που την εμπνεύστηκε και την οποία θαύμασες μέσα από την επικοινωνία σας. Ξέρω πως εκείνη πήρε μεγάλη πίκρα που δεν πρόλαβε να σε συναντήσει –φαίνεται και στο πρόσωπο της «Ιουλίας» στην ταινία!
Ένα μικρό ντοκιμαντέρ, λοιπόν, για σένα μέσα στην ταινία –πολύ μικρό γι’ αυτό που ήσουνα, γιατί είναι η ζωή της Ιουλίας κι εσύ μέσα σ’αυτήν τυχαίο περιστατικό. Η δική σου ζωή, των 43 χρόνων, γίνεται μόνη της μια άλλη ταινία...... Οι περιπέτειες ενός ανθρώπου ή Ένας ευαίσθητος άνθρωπος ή Καλλιτέχνης, ποιητής, πιλότος, άνθρωπος ή κάτι.....(η λέξη «άνθρωπος» δεν βγαίνει τυχαία!)
Τελικά, πώς ξεπερνιέται αυτό το πένθος, δεν ξέρω! Βρήκες, Λουκία, εσύ τη λύση στον αγώνα με την απώλεια μετά από όλη αυτή τη δουλειά; Πολύ ωραίο το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα, αν όμως υπάρχει στην ταινία κάποιο αποτέλεσμα ουσίας, ας το πούμε, κάποιο μήνυμα, φοβάμαι πως εγώ δεν το έλαβα! Μήπως η ταινία είναι για πιο νέους;
Και για τη μάννα τι θα κάνουμε, Γιώργο; Τρία χρόνια τώρα αγωνίζεται....Πώς θα βοηθηθεί; Κάνουμε τα στραβά μάτια, μα αυτό είναι εκεί, δεν περνάει, δεν ξεγελιέται με τίποτα!
Δεν σε ξεχνάμε, Γιώργο, μόνο προσπαθούμε, όπως ο καθένας μπορεί, να αντιμετωπίσουμε το χαμό σου και συγχρόνως να παλέψουμε με τις δυσκολίες της ζωής μας και με τις απειλές του μέλλοντός μας.
Εγώ πάντως υπόσχομαι ότι στα 5 χρόνια, το 2009 δηλαδή, Θεού θέλοντος, τότε που θα έχω ξεπεράσει (ελπίζω) κάποιες δικές μου δυσκολίες, θα έχω τακτοποιήσει κάποια βασικά θέματα και θα μπορώ να αφιερώσω όλο το χρόνο που χρειάζεται, θα οργανώσω με την βοήθεια δικών και φίλων μια εκδήλωση/έκθεση μεγάλη όπου θα ξεδιπλώνονται τα ταλέντα σου,..... τα έργα και οι ημέρες ενός ξεχωριστού ανθρώπου, του αδελφού μου.


Χρύσα

Δευτέρα 13 Αυγούστου 2007

μου αρεσει πολυ αυτη η εικονα..


ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ ΠΟΛΥ ΑΥΤΗ Η ΕΙΚΟΝΑ...
ΑΠΟΤΥΠΩΝΕΙ ΜΕ ΤΡΟΠΟ ΣΑΓΗΝΕΥΤΙΚΟ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗ ΣΤΙΓΜΙΑΙΑ
ΦΕΥΓΑΛΕΑ ΦΙΓΟΥΡΑ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΥΛΑ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ, ΠΕΡΝΩΝΤΑΣ
ΣΧΕΔΟΝ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΕΝΑ ΚΑΘΡΕΠΤΗ ΠΟΥ ΔΙΑΘΛΑ ΜΕ ΠΟΛΛΟΥΣ ΤΡΟΠΟΥΣ
ΤΙΣ ΔΙΑΔΟΧΙΚΕΣ ΟΨΕΙΣ ΕΝΟΣ ΡΕΥΣΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ, ΜΙΑΣ ΝΕΑΣ ΕΠΟΧΗΣ...
ΠΟΥ ΑΘΡΟΙΖΕΙ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΑ ΑΛΙΚΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΕΝΟΣ ΠΛΗΚΤΡΟΛΟΓΗΜΕΝΟΥ
ΑΡΙΘΜΟΥ-ΜΙΑΣ ΛΟΓΙΚΗΣ ΕΞΙΣΩΣΗΣ- ΤΗΝ ΑΕΝΑΗ ΚΙΝΗΣΗ ΜΙΑΣ ΑΝΑΧΩΡΗΣΗΣ
ΙΣΩΣ ΕΚΕΙ ΟΠΟΥ ΟΙ ΥΠΑΡΞΕΙΣ ΠΥΡΠΟΛΟΥΝΤΑΙ ΧΩΡΙΣ ΟΡΙΟ...

ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΕΙΚΟΝΑ ΠΟΥ ΠΡΩΤΗ "ΕΙΔΕΣ" ΕΣΥ...
Η ΦΑΣΜΑΤΙΚΗ ΓΥΝΑΙΚΕΙΑ ΦΙΓΟΥΡΑ-ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΟ ΑΛΛΟ;-ΔΕΙΧΝΕΙ ΝΑ ΔΙΑΒΑΙΝΕΙ
ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΟΛΛΑΠΛΕΣ ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΤΙΚΕΣ ΑΝΑΚΛΑΣΕΙΣ ΕΝΟΣ ΚΟΣΜΟΥ
ΠΟΥ ΚΑΜΙΑ ΦΟΡΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΒΡΙΣΚΕΙ ΤΗ ΛΑΜΨΗ ΤΟΥ ΣΤΗΝ ΑΤΕΛΕΙΩΤΗ
ΡΟΗ ΕΝΟΣ ΤΟΠΙΟΥ ΠΟΥ ΚΥΛΑ -ΚΑΙ ΧΑΝΕΤΑΙ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΣΤΙΓΜΗ-ΣΑΝ ΚΑΘΡΕΦΤΙΣΜΑ
ΠΑΝΩ ΣΕ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΠΟΛΥ ΝΑ ΤΟ ΞΕΠΕΡΝΑ... ΣΑΝ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗΝ ΕΠΙΜΟΝΗ ΜΑΤΙΑ ΠΑΝΩ ΣΤΑ ΘΟΛΑ ΤΖΑΜΙΑ ΕΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΞΥΣΤΗ ΣΤΗ ΛΕΩΦΟΡΟ ΓΙΟΡΚ ΠΟΥ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙ ΝΑ ΑΙΧΜΑΛΩΤΙΣΕΙ ΤΟ ΑΤΕΡΜΟΝΟ ΣΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟΥ ΔΩΣΕΙ ΤΗΝ ΠΝΟΗ ΠΟΥ ΤΟ ΚΑΝΕΙ ΝΑ ΠΑΛΛΕΤΑΙ ΚΑΙ ΝΑ ΚΑΤΑΔΥΕΤΑΙ ΣΤΑ ΤΡΙΣΒΑΘΑ ΜΙΑΣ ΥΠΑΡΞΗΣ ΠΟΥ ΝΙΩΘΕΙ ΧΑΡΑ ΟΤΑΝ ΡΟΥΦΑ ΤΗ ΖΩΗ ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΜΕΔΟΥΛΙ ΤΗΣ...

Η ΑΛΙΚΗ ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΠΙΑ ΤΟΝ ΚΑΘΡΕΠΤΗ ΓΙΑ ΝΑ ΔΙΑΒΕΙ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ ΕΝΟΣ ΜΑΓΙΚΟΥ ΚΟΣΜΟΥ... ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ,Η ΔΙΑΡΚΗΣ ΑΝΑΧΩΡΗΣΗ, Η ΟΠΤΑΣΙΑ ΤΩΝ ΑΛΗΘΙΝΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ ΑΡΚΕΙ ΓΙΑ ΝΑ ΞΥΠΝΗΣΕΙ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΟ ΑΝΘΙΣΜΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΠΟΥ ΠΑΕΙ ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΗ ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑ ΚΑΙ ΤΗ ΘΛΙΨΗ ΠΟΥ ΓΕΝΝΑ Η ΑΠΩΛΕΙΑ...
...Ο

Σάββατο 11 Αυγούστου 2007

I took a part of your loss...and made it my own

Torture the passions of man
Tender, the senses they satisfy
In one single breath the secret of the cycle of life is surrendered.

Open mouth
Inhale
Chest expands
Blood pressure increases
Body heats, arteries throb
Breathe in until you can’t breathe in.

Exhale s l o w l y
Blood rushes back to heart seeking more
Exhale
Exhale

Lungs GASPING for that which filled them only a moment ago

This is MY LOSS
Repeated over and over again
Countless times a minute

And so, when I stole your breath for a short while
I took a part of your loss
And made it my own

Let my heart speak to the moon
And let the moon whisper softly to you my hearts desires

This first kiss moved our two souls into steady revolution
Around and about the warm fixed
Fact of our brilliant lips
We touched each other as though we knew not better
and still this doom is ours
We sought late wanderings and then soft light
You looked at my hands as if they were all the world,
celebrated - idiolatrized
Were these scenes a result of chance, fortune, fate?
Then we must be their slaves and submit to them.
Or else, they’re gone and all that’s left are our own
Imaginings...

The moon over the island may have a message for you tonight,
Listen carefully and you might hear my heart beat.

Miss you
S

Παρασκευή 10 Αυγούστου 2007

A poet steals words from open windows


L... A drop.
L...A crystal drop.
L... A life.
Poetry never ends. With cruelty, it comes with wings of silver and henna, like a flash from a lost boat. It comes with the remains of the forgotten trees, comes as a magician pulling thunders out of our hearts. Simply, it walks in the rain with an umbrella made of a sun leaves; searching for a colour; a bright colour; a face: Your face!
A poet steals the words from the opened windows; just like a crow! Searching in chained circles for a drop, a crystal drop, a life.
L...Rain! L... Rain in us.
L....Many drops, L....many crystals.
L... A colour, L....all colours.
So we can live many lives!
M.A

Πέμπτη 9 Αυγούστου 2007

έρχεται γυμνή με την αλήθεια της ..


Εγώ πλάνταξα στο κλάμα και λυτρώθηκα Με συγκίνησε πολύ, και όσο περνάει ο καιρός με συγκινεί ακόμα περισσότερο.Η σύλληψη να βγει ένα βιβλίο και μία ταινία συμμετοχικά μέσα από το διαδίκτυο είναι μία επανάσταση. Κατάφερε να συντονιστεί και να συντονίσει ανθρώπους σ΄ένα θέμα κοινό. Κατάφερε να τους κινητοποιήσει να πουν τον πόνο τους για τη δική τους απώλεια. Κατάφερε να απενοχοποιήσει το διαδίκτυο και την τεχνολογία και απέδειξε ότι όποιος έχει τα κότσια να την κάνει όχι μόνο χρήσιμη τεχνοκρατικά, αλλά και ανθρώπινη, λυτρωτική, ευαίσθητη και εξομολογητική. Αυτή είναι η σύγχρονη ματιά της , η γρήγορη που πιάνει τις ταχύτητες και τις χρησιμοποιεί στην υπηρεσία της ψυχής. Ελάτε να τα πούμε παιδιά, να πούμε τον πόνο μας για τις απώλειές μας, να τον μοιραστούμε να κρατηθούμε από το κλάμα μας και να στεγνώσουμε τα δάκρυά μας μαζί. Στόχος είναι η ανακούφιση που έρχεται με το μοίρασμα, στην εποχή της μοναξιάς. Πίσω από το συναισθηματικό εγχείρημα του «ελάτε να συνομολογήσουμε την απώλειά μας» κρύβεται η πολιτική της ταυτότητα η ματιά για τη ζωή, που τη θέλει συμμετοχική, διαδραστική, και ισότιμη. ένα κάλεσμα για συμμετοχή επί ίσοις όροις. Αν αυτό δεν είναι πολιτική θέση και αριστερή οπτική για τη ζωή τότε τι είναι;Οι περισσότεροι είμαστε ένα μάτσο παράπονα, που η εποχή μας έκανε αδρανείς, που μας στέρησε το όραμα για έναν καλύτερο κόσμο και σου ξεπετάγεται ξαφνικά καποιος που επιμένει να κάνει το όραμα πράξη και έρχεται γυμνή με την αλήθεια της να σε ταρακουνήσει και να σου πει ότι οι ανάγκες δεν άλλαξαν και ότι ο τρόπος για να μιλήσουμε είναι πολύ απλός : Μία ιστοσελίδα ένα κάλεσμα και να τη η ταινία νάτο και το βιβλίο, μας φωνάζει να μην γκρινιάζουμε, γιατί από όλους μας βγαίνει το κράτησέ με. Εγώ την ευχαριστώ που με κρατάει με το κράτησέ με, ανακουφίζοντας την καθημερινή μου πεζότητα. Την ευχαριστώ που τις απώλειές μου μπορεί να τις κάνει ποίηση. Αντίθετα τα όσα πίστευε τα εξέλιξε, τα εδραίωσε καλύτερα και με την καλλιτεχνική της δουλειά τα ομόρφυνε. Δεν μάσησε σε τίποτα. Πάντρεψε τη δουλειά της με τα πιστεύω της . Τίποτα άχρηστο, τίποτα που να μην είναι βαθιά ανθρώπινο και πολιτικό, τίποτα που να είναι πρώτα εμπορικό και μετά επιλογή συντονισμένη με το μέσα της.
και Η αφιέρωση
...γιατί τα μονοπάτια που περπατήσαμε μαζί με ανέμελη ξυπολυσιά, μας υποχρεώνουν σ΄ ένα αέναο ρομαντισμό σε μια ανήσυχη περιέργεια και γλύκα μας κάνουν ν΄ αγαπάμε μ΄ εκείνη την τρυφερότητα που γεμίζει την καρδιά και την ξεχειλίζει με μυρωδιές της άνοιξης εκεί όπου το φως του ήλιου αποκαλύπτει ότι όμορφο έχουν οι όγκοι της ύπαρξης τα τοπία της φύσης.

Αχ και τι είναι ο χρόνος αν βρισκόμαστε έτσι σα να μην πέρασε μια μέρα για να αλλάξει τα χρώματα που αγαπήσαμε σ΄ αγαπάω σαν την αλήθεια και την ιστορία μας 23-3-2007
Εγώ θα σε κρατήσω για πάντα...Λ.Κ

Ο καιρός του έρωτα, δεν είναι ποτέ καιρός χαμένος..απο την Τ.Π

Θα μπορούσε να είναι ένα παιχνίδι, ένα πείραμα, κάτι σαν ομαδική ψυχοθεραπεία. Θα μπορούσε να είναι επίσης όλα αυτά μαζί.
Ο ρόλος του θεατή και του αναγνώστη εδώ, περισσότερο από κάθε άλλη φορά είναι κεφαλαιώδης. Πρέπει να ανασυνθέσει το παζλ της μνήμης και είναι ο ίδιος που προτρέπεται να ζήσει τη δική του ιστορία.
Το «κράτησε με», ξεκίνησε, όπως είναι γνωστό από το διαδίκτυο, με θέμα την απώλεια. Το «κράτησε με» όμως, όπως εξελίσσεται σελίδα τη σελίδα δεν είναι μόνο η ιστορία της απώλειας. Γίνεται το χρονικό μιας ατελεύτητης αναζήτησης της αγάπης, πότε μέσα από ματαιώσεις, και πότε μέσα από ερωτικές συναντήσεις, εξ ορισμού όμως διαψευσμένες.
Κάποιες φορές γίνεται η ομολογία μιας συγνώμης ή λόγων που δεν ειπώθηκαν στην ώρα τους. Έτσι γινόμαστε αποδέκτες αυτών των λόγων και σπάνιων εξομολογήσεων που κανονικά δεν μας ανήκουν. Είναι μια εξερεύνηση στο καμένο πεδίο της απουσίας της αγάπης.
Μπήκα στον πειρασμό, εδώ, να σας αντιγράψω ένα μήνυμα από το κινητό μου, που μου το έστειλε πριν λίγες μέρες μία φίλη με αφορμή το βιβλίο : Ο καιρός του έρωτα, δεν είναι ποτέ καιρός χαμένος, έλεγε το μήνυμα.
Στο «Κράτησε με» μία παραγωγός ραδιοφωνικής εκπομπής, η Ιουλία, χάνει τον πατέρα της. Αποφασίζει τότε να δημιουργήσει μια ιστοσελίδα που οι ακροατές θα λένε τις δικές τους ιστορίες απώλειας.
Με αυτό τον τρόπο έχουμε την προσωπική ιστορία της Ιουλίας, που κάθε τόσο διακόπτεται ή συμπληρώνεται από τις μικρές ιστορίες των ακροατών της, αυτών που δέχονται να παίξουν το παιχνίδι της αφής αφού πρώτα έχουν δέσει ένα μαντήλι στα μάτια. Έτσι «το παιχνίδι της αφής» γίνεται «το παιχνίδι της αλήθειας». Εκεί μέσα υπάρχει ατόφια η αληθινή αυτοβιογραφία του συναισθήματος τους.

Η γραφή δεν έχει τίποτα περιττό. Είναι κοφτή, απογυμνωμένη και συχνά ασθματική, που να σου μεταδίδει την ένταση.
Ο χρόνος της αφήγησης είναι ο χρόνος της συναισθηματικής μνήμης
Η Ιουλία 14 ετών παρακαλά ένα αγόρι να κοιμηθεί μαζί της. Ο λόγος δεν είναι ούτε η εφηβική περιέργεια, ούτε ο έρωτας, αλλά η
απόφαση να πάψει να είναι παρθένα. Μία πρώτη βιαστική ερμηνεία της απόφασης της δεκατετράχρονης, από μια κοινωνία γεμάτη συμβάσεις και μικροαστικές αντιλήψεις θα μπορούσε να είναι ο κυνισμός, θα μπορούσε επίσης να φανεί ακατανόητη. Κάθε άλλο όμως από κυνική είναι, η Ιουλία. Είναι απελπισμένη. Δεν είναι παρά μία έκρηξη υπερβολικής ευαισθησίας και αυτοπροστασίας. Κραυγή για βοήθεια και εξέγερση μαζί για έναν αδιάφορο κόσμο, ερμητικά κλειστό και κουφό στις εκκλήσεις για βοήθεια των πιο ευαίσθητων μελών του. Αυτών που δεν θα διστάσουν ακόμη και να αυτοτραυματιστούν.
Θα μπορούσε να είναι επίσης διαμαρτυρία για την αφιλόξενη πόλη που μπορεί να σε συνθλίψει μέσα στην ψυχρότητα της. Η Ιουλία προσπαθεί να πολεμήσει τη βία με τη βία. Ένα κορίτσι, εν ολίγοις, σαν από παλιά ταινία του Τζέιμς Ντην, για τα οργισμένα νιάτα.
Η Ιουλία 16 ετών φεύγει από το σπίτι της. Συνεχίζει να είναι εξεγερμένη ενάντια σε όλους τους κανόνες.
Και μετά το ταξίδι με το τρένο. Η συνάντηση με ένα άγνωστο στη διαδρομή μου έφερε στο νου τον αποσπασματικό και γεμάτο αίσθημα και εξομολογητική εχεμύθεια λόγο της Μαργκερίτ Ντυράς. Τους μοναχικούς έρωτες όταν ο κόσμος γύρω σου παύει να υπάρχει για λίγο. Ή σαν γαλλική ταινία που όλα γίνονται πίσω από νοτισμένα τζάμια και ο φακός κάνει ζουμ στα πρόσωπα.

Ο αναγνώστης είναι σαν να παρακολουθεί την παλινδρομική κίνηση του φακού από την Ιουλία, όπως βρίσκεται μπροστά στην κονσόλα του ήχου σε ένα χιονισμένο τοπίο. Υπάρχει ομίχλη και ο ορίζοντας χάνεται. Η περιγραφή του τοπίου μου έφερε στο νου μία μαυρόασπρη φωτογραφία που είδα κάποτε. Ήταν η φωτογραφία ενός χωμάτινου δρόμου που το τέλος του χανόταν στο άπειρο. Σε αυτόν το δρόμο δεν υπήρχε ούτε ένας άνθρωπος, ούτε κτίσματα δεξιά κι αριστερά, ούτε δέντρα και είχε τον τίτλο «Ο πιο μοναχικός δρόμος του κόσμου». Κι αν ήταν να βάλω τίτλο σε αυτά που σας λέω σήμερα, θα έβαζα αυτόν.
Το βιβλίο δεν είναι ένα βιβλίο όπως τα έχουμε συνηθίσει, δηλαδή με αρχή, μέση και τέλος. Αποτελείται από ένα παλίμψηστο προσώπων και θραύσματα αισθημάτων. Είναι οι κατακερματισμένες εικόνες και τα γεγονότα της ζωής της Ιουλίας που κάθε τόσο ανάμεσα τους εισχωρούν οι κατακερματισμένες εικόνες και τα γεγονότα της ζωής των ακροατών της.
Και πάνω απ’ όλα είναι η πάλη της Ιουλίας με την τραυματική και εξεγερμένη παιδική της ηλικία που οι ίδιοι οι γονείς όπως συμβαίνει συχνά δεν το καταλαβαίνουν ούτε όταν συμβαίνουν τα πράγματα, ούτε μετά.
Και είναι κακό βέβαια να υπάρχουν αυτά τα τραύματα. Είναι όμως τα τραύματα, αυτά ακριβώς, που δημιουργούν τις εμμονές μας. Και χωρίς δισταγμό θα πω: ότι είναι οι εμμονές που δημιουργούν την τέχνη.
Όταν η μητέρα του Σαρτρ διάβασε το βιβλίο του «Λέξεις» σχολίασε: «Ο Πουλού δεν κατάλαβε τίποτα από τα παιδικά του χρόνια!»
Το ίδιο και η μητέρα της Ντυράς, εξοργίστηκε όταν η κόρη της, της πήγε μια μέρα «Το φράγμα στον Ειρηνικό, και την κατηγόρησε πως είπε ψέματα και πως στο τέλος-τέλος δεν έγραφε παρά για το πτώμα του κόσμου κι, επίσης για το πτώμα της αγάπης.

Πριν τελειώσω, θα ήθελα να σας μεταφέρω μια εικόνα
Η Ιουλία 14 ετών βρίσκεται με τον πατέρα της στο αεροδρόμιο μιας μεγάλης ευρωπαϊκής πόλης. Την αποχαιρετά, αλλά εκείνη δεν θέλει να φύγει. Γαντζώνεται πάνω του, τον ικετεύει να την αφήσει να μείνει μαζί του. Εκείνος δεν κάμπτεται. Της λέει, ότι δεν ξέρει τι να την κάνει. Στην πραγματικότητα ήθελε η μάνα της να στείλει το γιο του, αλλά έστειλε το κορίτσι που τώρα τον ικετεύει να μείνει μαζί του. Είναι αποφασισμένος να την αφήσει να φύγει, και αυτό κάνει. Παρακολουθούμε τον πατέρα να απομακρύνεται πάνω στον μεταλλικό διάδρομο του αεροδρομίου, και το κορίτσι να στέκεται μόνο και ανήμπορο ανάμεσα στα πράγματα του.
Λίγο καιρό μετά παρακολουθούμε την Ιουλία να έχει μαζέψει τα πράγματα της και να φεύγει από το σπίτι της. Η μάνα της τώρα είναι εκείνη που την παρακαλά να μείνει. Ωστόσο η Ιουλία της λέει μια φράση που μου καρφώθηκε στο μυαλό: «Μαμά, είπαμε, εγώ τυχαία ήμουν εδώ. Δεν μένω πια εδώ!»
Μία μάνα που πιστεύει ότι κατέχει τα παιδικά χρόνια του παιδιού της δεν είναι εκ φύσεως η πλέον κατάλληλη να καταλάβει τα λόγια του, όταν πια η ιστορία είναι τελειωμένη.
Αυτό συνέβη με τη μητέρα του Σαρτρ, με τη μητέρα της Ντυράς, το ίδιο και με τη μητέρα της Ιουλίας…

Τίτσα Π.

Τρίτη 7 Αυγούστου 2007

ένα παιχνίδι γιά 4 της Σ.Ν.


ενα ενδιαφερον παιχνιδι για 4 που προτεινε η συγγραφεας Σοφια Νικολαιδου με αφορμη το σεναριο της ταινιας
Θα αρχίζω με μια φράση, που ίσως ακουστεί παράδοξη: Από τον 20ο αιώνα κι έπειτα, η αλλαγή που συντελέστηκε στο μυθιστόρημα οφείλεται κατά κύριο λόγο στο σινεμά. Ο γκρεμός που χωρίζει τα μυθιστορήματα του 19ου αιώνα από τα αντίστοιχα του 20ου ή τα σύγχρονά μας μυθιστορήματα είναι ακριβώς αυτός: μεσολάβησε ο κινηματογράφος. Ποτέ μια πόρτα δε θα κλείνει πια με τον ίδιο τρόπο. Ποτέ μια περιγραφή δέντρου δε θα είναι ίδια. Μάθαμε το αφηγηματικό μοντάζ. Το βλέμμα μας έχει εκπαιδευτεί στο σινεμά. Διαβάζουμε, και ορισμένοι γράφουμε κιόλας, με τρόπο κινηματογραφικό.
Αυτός είναι ο λόγος της ισχυρής έλξης ανάμεσα σε συγγραφείς και κινηματογραφιστές. Υπάρχει βέβαια και ένας άχαρος, καθαρά βιοποριστικός λόγος. Η εικόνα έχει λεφτά. Πληρώνει, συνήθως, καλύτερα. Όμως η ακαταμάχητη έλξη των συγγραφέων προς τον κινηματογράφο –και των κινηματογραφιστών αντίστοιχα προς τους συγγραφείς- έχει να κάνει με μια ιδιότυπη και άκρως ωφελιμιστική μαθητεία: οι συγγραφείς μαθητεύουν στην εικόνα - και οι κινηματογραφιστές στο λόγο.
Η ιστορία έχει ως εξής: μια παραγωγός ραδιοφωνικής εκπομπής χάνει τον πατέρα της. Ξαφνικά. Δημιουργεί μια ιστοσελίδα, στην οποία οι ακροατές στέλνουν τις ιστορίες τους. Όλες τους ιστορίες απώλειας. Οι άνθρωποι που μοιράζονται τις προσωπικές τους ιστορίες συναντιούνται. Παίζουν το παιχνίδι της αφής. Συμφιλιώνονται με το παρελθόν. Συνεχίζουν τη ζωή τους.
Το σενάριο συναιρεί την ιστορία της ηρωίδας, της Ιουλίας, με τις ιστορίες και τις αφηγήσεις των ακροατών. Έτσι πλέκεται μια συλλογική αφήγηση αλλά και μια πολυπρόσωπη εικόνα, με θέμα την απώλεια. Όμως ας αφήσουμε την κριτική στους μασίφ κριτικούς κι ας παίξουμε ένα παιχνίδι. Ας υποθέσουμε ότι διαφορετικοί άνθρωποι πιάνουν στα χέρια τους το αφήγημα. Τι θα μας έλεγαν;


Νίκος Παυλόπουλος, επονομαζόμενος Nick the Pick, δεκαεξάχρονος λυκειόπαις σε ιδιωτικό σχολείο:
-Κοίτα, εγώ ελληνικά δε βλέπω στο σινεμά. Δε βλέπω με τίποτα. Βαριέμαι, σου λέω. Ελληνικά βλέπει η μαμά μου, κατάλαβες; Αλλά αυτό το βιβλίο είχε ωραίο εξώφυλλο. Το βρήκα στο σπίτι και το βούτηξα. Ε, άμα το έλεγα, θα άρχιζαν οι ερωτήσεις και το πρήξιμο. Στο εξώφυλλο είχε εκείνη την κοπέλα με δεμένα μάτια. Ύστερα πρόσεξα τους γυμνούς στο κάτω μέρος. Σ’το λέω, γιατί εγώ τα προσέχω αυτά, πάντα τα προσέχω, αλλά με τράβηξε η κοπέλα με τα μαύρα και τους είδα μετά. Είχε και φωτογραφίες στο τέλος και στίχους, δεν ήταν όλο λόγια βαρετό. Όχι δεν κατάλαβα και πολλά. Αλλά δεν έχει σημασία. Έκλεψα κάτι φράσεις και τις είπα στη Λίλα. Ποια είναι η Λίλα. Ε, μα είσαι βλάκας εσύ. Η Λίλα, ντε. Η πιο χάι γκόμενα στην τάξη. Δε με κοιτάει, με λέει νιάνιαρο. Αλλά εγώ τις πέταξα τις φράσεις του βιβλίου και τσίμπησε. Της άρεσαν, πολύ της άρεσαν. Φυσικά, της είπα ότι είναι δικές μου. Με κοίταξε με τις ματάρες, ζαλίστηκα. Το πίστεψε. Το Σάββατο έχουμε ραντεβού. Πως είπες τη λένε; Δώσε της χαιρετίσματα από τον Nick the pick. Πες της ότι γράφει γαμάτα. Γαμάτα, λέμε.

Νικήτας Μάτσης, πανεπιστημιακός, 52 χρονών:
-Εγώ δε διαβάζω βιβλία. Μόνο επιστημονικά, για τα paper. Δεν έχω χρόνο. Αυτό μου το χάρισε η Μαρία. Είπα ευχαριστώ και το έβαλα στην άκρη. Στο κομοδίνο, να το βλέπει, όταν έρχεται. Όλο ρωτούσε αν το διάβασα. Για χάρη της το έκανα, μη νομίζεις. Περίεργο βιβλίο. Το διάβασα ολόκληρο. Είχα σκοπό να πηδήξω σελίδες, ξέρεις, να κρατήσω μερικές φράσεις, για να τις πετάξω την κατάλληλη στιγμή και να νομίσει η Μαρία ότι ασχολήθηκα. Αλλά το διάβασα. Όλες τις φράσεις στη σειρά. Δεν ήταν γραμμένο γυναικεία, ξέρεις σιροπιαστά, με πολλές αισθηματολογίες και ανούσια λόγια. Είχε μια περίεργη γοητεία, μια τρυφερή σκληρότητα. Μετά σκέφτηκα ότι μου άρεσε που μου έκανε τέτοιο δώρο η Μαρία. Χίλιες φορές καλύτερα από τη γραβάτα της Τζένης και την καφετιέρα της Ζωής. Να ένα δώρο με προσωπικότητα. Όσο το σκέφτομαι, καλύτερα να πάω με τη Μαρία διακοπές στην Πάρο. Τουλάχιστον δε θα είναι βαρετά. Με σκοτώνει η πλήξη με τις γκόμενες.

Μάνος Τζήκας, σκηνοθέτης, 64 χρονών:
-Αυτή η μικρή έχει κάτι. Το είχα πει από την αρχή. Αλλά, βρε παιδί μου, δεν είναι δουλειά για γυναίκες. Μην το γράψεις αυτό, μεταξύ μας το λέω. Ξέρεις η δουλειά μας έχει πολλά λόγια. Λόγια του αέρα δηλαδή. Γι’ αυτό δε μου αρέσει να λέω πολλά. Και τους αλλάζω τα φώτα στα σενάρια. Ούτε που τους ρωτάω, σιγά μην τους ρωτήσω. Στο σινεμά αφεντικό είναι ο σκηνοθέτης. Όλοι οι άλλοι είναι δούλοι. Εργαλεία της δουλειάς. Ούτε κι αυτό να το γράψεις, έτσι; Α, για το σενάριο λέγαμε. Λοιπόν, αυτό το κορίτσι έχει κάτι. Εγώ δε γυρίζω τέτοια έργα, ξέρεις, σαν τα δικά της. Αλλά τα δικά της τα βλέπω. Έχουν μια δύναμη, μια εμμονή στο σώμα. Αυτό να το γράψεις. Κινηματογράφος χωρίς βλέμμα και χωρίς εμμονή δε γίνεται. Αυτή τα έχει και τα δυο. Κι αυτό να το γράψεις. Δικιά μου φωτογραφία θα έχεις στο δημοσίευμα;

Ιζόλδη Νικητιάδη, κριτικός κινηματογράφου, 43 χρονών:
-Ό,τι και να λένε στην ανάγκη μας έρχονται. Όλοι τους. Μας βρίζουν, όμως πάντα από πίσω. Εμείς τους βρίζουμε από μπροστά. Ναι, είδα που κυκλοφόρησε το σενάριο. Καλόγουστη έκδοση και πολύ ενδιαφέρον υλικό. Το θέμα, η δομή, ο τρόπος που δούλεψε. Όχι, δεν το έγραψα. Γιατί να το γράψω; Κρατάω κι εγώ τις ισορροπίες μου. Θα γράψω για την επόμενη. Δεν πρέπει να είσαι καλός μαζί τους, σηκώνουν κεφάλι. Μια στο καρφί και μια στο πέταλο, η καλύτερη τακτική. Να έχουν την ανάγκη σου. Καλλιτέχνες και φούμαρα. Εμείς τους φτιάχνουμε. Το ξέρουν και μας φοβούνται.