«ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΣΙΝΕΜΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΕΙΝΕΙ ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΚΑΘΕ ΕΙΔΟΥΣ ΒΟΛΕΜΑ ΚΑΙ ΑΝΑΜΑΣΗΜΑ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΗΣ ΑΙΣΘΗΤΙΚΗΣ. ΜΟΝΟ ΕΤΣΙ ΘΑ ΠΑΤΗΣΕΙ ΓΕΡΑ, ΑΛΛΙΩΣ ΘΑ ΒΟΥΛΙΑΞΕΙ ΣΤΟΝ ΚΑΝΑΠΕ», ΛΕΕΙ Η ΛΟΥΚΙΑ ΡΙΚΑΚΗ
Διαδικτυακό, γυμνό από κοινωνικές συμβάσεις και δεμένο με το καλοκαιρινό ελληνικό τοπίο είναι το «Κράτησέ με» της Λουκίας Ρικάκη που χρησιμοποιεί το Ίντερνετ ως κοιτίδα ποιητικών συμβολισμών.
«Όταν ήμουν παιδί και έβλεπα δύο ανθρώπους να κρατούνται σφικτά από το χέρι έβαζα τα κλάματα», θυμάται η Λουκία Ρικάκη. Γι΄ αυτό και με την τέταρτη φιξιόν ταινία της λέει στον άλλον «Κράτησέ με». Για να πάνε πού; «Παντού στον ανοικτό ορίζοντα. Ίσως επειδή ο ορίζοντας πάνω από τη θάλασσα είναι μια γραμμή ανάμεσα σε αυτήν και τον ουρανό, η οποία δεν είναι προσδιορισμένη γεωγραφικά και άρα δίνει περιθώριο στην ελπίδα και φτερώνει τον άνθρωπο, κι όταν ο σύντροφός σου σε κρατάει από το χέρι, ο ιδρώτας και η ανάσα σας γίνονται ένα, δεν σε νοιάζει τίποτα και δεν φοβάσαι τίποτα», τονίζει η ίδια.
Ερωτευμένη η ίδια αυτή την περίοδο και σε φάση ποιητικής έξαρσης, δεν... φοβάται μην τυχόν και παρεξηγηθεί, μεταφέροντας αυτή τη διάθεση και στην ταινία της... «Δεν ξέρω γιατί πρέπει να παρεξηγούμε ή να αυτολογοκρινόμαστε μπροστά σε κάτι που έχουμε ανάγκη επειδή ίσως το lifestyle επιβάλλει ότι μπορεί να μην είναι ικανά mainstream. Εγώ υποστηρίζω ότι έχουμε ανάγκη την ποίηση και όχι τη βία, ότι έχουμε ανάγκη την ομορφιά, την άλλη αισθητική στις καθημερινές μας σχέσεις, αλλά και στην πολιτική και στην κοινωνία. Εμμένω και επιμένω στην ποιητική και τη συγκινητική φύση της ταινίας και προσπάθησα να αποδώσω και την ομορφιά του καλοκαιρινού ελληνικού τοπίου σε σχέση με το ανθρώπινο σώμα».
Εδώ αξίζει να αναφέρουμε ότι όλη αυτή η «ποιητικότητα» προέκυψε από το Ίντερνετ. Κι αυτό μέσω της δημιουργίας από τη Λουκία Ρικάκη μιας ιστοσελίδας που με άξονα την «απώλεια» δεχόταν τις απόψεις διαφόρων χρηστών. Στη συνέχεια, 30 από αυτούς μαζεύτηκαν κατά ομάδες, δούλεψαν με τη σουρεαλιστική αντίληψη περί αυτόματης γραφής κι όλα αυτά τα συνέθεσε η ίδια σε σενάριο. Με ηρωίδα μια παραγωγό ραδιοφώνου- Κατερίνα Λυπηρίδου με τον Παναγιώτη Μπουγιούρη που του λέει το «Κράτησέ με»- η οποία χάνει ξαφνικά τον πατέρα της και αποφασίζει να δημιουργήσει μια ιστοσελίδα για να μοιραστεί τον πόνο της με διάφορες άλλες «ιστορίες απώλειας». Ήδη το σενάριο μαζί με το σάουντρακ της ταινίας σε μουσική και τραγούδια των Θανάση Παπακωνσταντίνου και Μαριέτας Φαφούτη κυκλοφορούν, σε κοινή κασετίνα, από τις εκδόσεις Λύρα Πολύτοπον.
Και γιατί διάλεξες τον δρόμο του συμβολισμού;
Γιατί υπάρχει μια πυκνότητα στον συμβολισμό, κάτι αντίστοιχο με τις διαδρομές της ποίησης. Ο συμβολισμός επιτρέπει την αφαίρεση. Αυτό επιδιώκω και πιστέψτε με ό,τι και να λένε οι στατιστικές του box office υπάρχει κόσμος που το έχει ανάγκη και αυτό το διαπιστώνω καθημερινά όπου κάνω προβολές και στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.
Πρόκειται για μια «γυναικεία ταινία» και τι σημαίνει αυτό;
Μοιραία η συμπεριφορά μας έχει φύλο, άρα και η τέχνη μας. Όμως διεκδικώ, η συμπεριφορά μου, η τέχνη μου και η ζωή μου να μην υποκύπτει στον κοινωνικά συμβατό ρόλο του φύλου. Η τέχνη οφείλει ούτως η άλλως να παρεκκλίνει από τη δέουσα κοινωνική συμπεριφορά. Οπότε συλλαμβάνεται από την αστυνομία της ορθής συμπεριφοράς και φυλακίζεται και μετά οφείλει να δραπετεύσει και να αρχίσει να παρεκκλίνει πάλι από την αρχή. Αποστολή της τέχνης είναι η διαρκής περιέργεια, η αμφισβήτηση, η επανατοποθέτηση.
Το «Κράτησέ με» στην ταινία σας πάντωςτο λέει γυναίκα,αν και σήμερα μπορεί να το πει και άντρας,κάτι που αν γινόταν πριν από 15-20 χρόνια θα τον...παρεξηγούσαν.Τι άλλαξε;
Το πιο σημαντικό δώρο της ταινίας μου είναι ότι μου έδωσε την ευκαιρία να γνωρίσω τον άντρα που με έκανε να τον ερωτευτώ με όλη μου την καρδιά γιατί μου είπε ακριβώς αυτό: «Κράτησέ με»- σε μια φάση κρίσιμη γι΄ αυτόν να βρεθώ κοντά του για να ξαναβρεί τη δημιουργική δύναμη να φορέσει τα φτερά της λύτρωσης και της ελπίδας και να αγναντέψει τον ορίζοντα που έχει τόσο ανάγκη. Η κοινωνία όμως είναι σκληρή, δεν θέλει τους άντρες να φέρονται ως αδύναμοι γιατί δεν κατανοεί τι υπέροχη δύναμη ψυχής είναι να ξέρεις να ζητάς και να ξέρεις να παίρνεις και μαθαίνει τους άντρες να μην κλαίνε για να επιβεβαιώνουν το βάρος του ρόλου τους. Τι υποκρισία!
Κι όμως στις μέρες μας έχει γίνει ακόμα πιο δύσκολο από παλιά να τα βρουν μεταξύ τους τα δύο φύλα;
Γιατί όλοι έχουμε μπερδευτεί με τους ρόλους. Ας πούμε «ύπανδρος» σημαίνει υπό τον άνδρα!!;; Οπότε σημαίνει ότι για να πείσω εγώ κάποιον ότι είμαι αφοσιωμένη στη σχέση πρέπει να υποδυθώ μια εξάρτηση. Αυτοί είναι κοινωνικοί ρόλοι που ανταποκρίνονται σε υποτιθέμενες ισορροπίες και κυρίως συντηρούν μια ατελείωτη υποκρισία στην οποία δυστυχώς οι περισσότεροι είμαστε δέσμιοι από τον κοινωνικό φόβο που είναι τόσο φασιστικά απειλητικός και μπροστά του καθόμαστε σούζα και ποζάρουμε.
Μήπως η καλοπέραση και ο καταναλωτισμός έχει κάνει πιο εγωιστές τους ανθρώπους και δεν αφήνονται στην τρέλα του έρωτα;
Ο έρωτας για μένα είναι η απόλυτη σοφία. Σίγουρα όμως περνάς και οφείλεις να περάσεις από την ανατροπή, από την υπέρβαση για να φτάσεις σ΄ ένα κοινωνικό πλαίσιο που δεν απαιτεί την πόζα αλλά την ουσία. Αυτό συμβαίνει με όσους αψηφούν τον στερεότυπο μικροαστισμό που οδηγεί σε ασφυκτικές συνυπάρξεις προκειμένου να μη διαταραχθεί δήθεν η κοινωνική ισορροπία και φτιάχνουν κάθε μέρα χάρτινους πύργους πάνω σε ψέματα και τους στολίζουν με κοσμικότητες από όπου απουσιάζει η ψυχή.
«ΤΟ ΣΙΝΕΜΑ ΟΦΕΙΛΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΚΛΗΤΙΚΟ»
«Η ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΑ»
