το χάδι της ταινίας στην οθόνη, σε μια αίθουσα γεματη απο ποιητική ένταση ..τα δικα σας σχολια,,ευχαριστω πολυ!

Margarita Karavasili Η ταινία ήταν μια μοναδική εμπειρία ! Λουκία, σ' ευχαριστούμε !!! Απόλαυση σε κάθε επίπεδο (εικόνα, φωτογραφία, μουσική, στίχος...Λόγος...)Με πρωταγωνιστή, όχι την ΑΠΩΛΕΙΑ, που γύρω από αυτή επικοινωνήσαμε, ...αλλά το ΜΑΖΙ... ...Τότε, από το δικό σου χέρι θα πάρω δύναμη και θα κρατήσω την απώλεια γερά, με το δικό σου χέρι θα γεμίσω με γάργαρο, καθάριο νερό τα ποτήρια μας και θα πιούμε μαζί στην υγεία μας! Ίσως αυτή η εφεύρεση, μας διδάξει πώς να προφυλαχθούμε από τα πετάγματα»... Απόσπασμα από εξαίρετο κείμενο της Μαργαριτας Καραβασιλη για την απώλεια.. Από τον τοίχο της εκδήλωσης event για την προβολη της ταινίας ΚΡΑΤΗΣΕ ΜΕ.Την ευχαριστώ από καρδιάς

γιάννης φιλιππίδης «Κράτησέ με» η ταινία της Λουκίας Ρικάκη Λίγες είναι οι λέξεις-έννοιες που μπορούν στ’ αλήθεια να λειτουργήσουν μέσα μας σα κλειδιά, που άλλοτε επιτρέπουν στον ψυχισμό μας ν’ αναπνεύσει με τρόπο που δε φανταστήκαμε κι άλλες φορές πάλι, μας σπρώχνουν να κατέβουμε πιο χαμηλά απ’ όσο είχαμε υπολογίσει.Κάποιες λέξεις είναι στ’ αλήθεια υπερεκτιμημένες: ο έρωτας για παράδειγμα, επιμερίζεται περιόδους από τη ζωή μας, μιλάμε γι αυτόν, συχνότερα απ’ όσο πραγματικά μας ενδιαφέρει. Τον υπόλοιπο καιρό, τον αναζητάμε, τον κουβεντιάζουμε, συχνά φιλολογίζοντας, παρά συμπεραίνοντας.Οι φόβοι κι οι σταθερές μας; Η αγάπη και τα όνειρά που κάνουμε; Η αναζήτηση των στόχων; Η εξερεύνηση των αισθήσεων και των συναισθημάτων, η καίρια παρουσία της δύναμης και της αδυναμίας –ανάλογα με το πού περπατάμε και το πως προσλαμβάνουμε όσα μας συμβαίνουν κάθε στιγμή- είναι λέξεις/έννοιες, που θα τις βάζαμε να σταθούν στην κορυφή μιας πυραμίδας, που καθορίζει στ’ αλήθεια παρόν-παρελθόν και μέλλον; Πολύ δύσκολα μια έννοια αντέχει να πάρει μεγαλύτερες αποστάσεις προς τα κει πάνω.γιάννης φιλιππίδης…σε μια δύσκολη πολιτισμικά εποχή, όπου συναντάμε όλο και συχνότερα βιβλία που δεν έχουν να κάνουν με πεζογραφία και ταινίες που δεν έχουν σχέση με την τέχνη του κινηματογράφου, είναι τόσο σημαντικό λίγο μετά τους τίτλους τέλους ή τον επίλο...γο ενός κειμένου, να νιώθουμε πλήρεις, πλουσιότεροι σαν άνθρωποι, ειρηνικότεροι μέσα μας.χτες μοιραστήκαμε τις αλήθειες και τα αισθήματά μας, βγήκαμε ομορφότεροι απ’ όσο μπήκαμε κι αυτό δε ξεπληρώνεται με λέξεις.ευχαριστούμε και πάλι. :) "Έφυγα κρατώντας την ταινία μέσα μου,δε θέλησα να κουβεντιάσω λέξη γιαυτήν αμέσως μετά,ωστόσο πέρασα το βράδυ μου έχοντάς την συνομιλητή και σύμβουλο σε μια σειρά από μνήμες,εικόνες κι αισθήματα,που άξιζε να τακτοποιηθούν στα κουτάκια τους από την αρχή..αλλάξτε τα σχέδιά σας.Η ταινία της Λ.Ρικάκη,προβάλλεται στον κινημ...ατογράφο Δαναό ως 8 Σεπτ,ώρες 18.00,20.00,22.00 και θα ‘ναι καλό για σας να μη τη χάσετε."

Ιω Ευσταθίου.Η ποίηση στον κινηματογράφο!!!!!Ή ο κινηματογράφος συναντά την ποίηση...Μαγεία και μέθεξη εξαιρετική.. Μια ταινία ποίηση...Μια ταινία ψυχογράφημα που κάθε της λέξη συνθέτει και ταυτόχρονα αναλύει την απώλεια και πώς την εισπράτει ο καθένας μας...Μια ματιά πιο βαθιά στον άνθρωπο,στη ζωή,στον έρωτα ...,στην συντροφικότητα...Φωτογραφία μαγική,εικόνα και έξυπνος λόγος μαζί σε ένα αριστούργημα...Ποίηση...η μόνη ερμηνεία της ζωής που απέμεινε!!!!!!Και η ταινία είναι ΠΟΙΗΣΗ και ΦΩΣ ΖΩΗΣ!!!!!!!Σίγουρα σε κάνει καλύτερο...αναπτύσσει την αισθητική μας...εκλεπτύζει τα συναισθήματά μας...φωτίζει τη ψυχή μας και επιτέλους βλέπουμε τους άλλους!!!!!!Μπράβο Λουκία ...μόνο με εικαστική ματιά πλέον θα μπορούμε να ερμηνεύουμε τη ζωή...και η ταινία που μας χάρισες, είναι η ομορφιά της ζωής που ο σύγχρονος άνθρωπος έπαψε να αισθάνεται !!!!

Buonaventura Duruti ‎..μια ποιητικη σπουδη πανω στην "απωλεια"...(για να επελθει ομως "απωλεια" πρεπει να υπαρξει κτηση, να ειμαστε, να εχουμε υπαρξει κτητικοι, και αρα εγωϊστες- εναντι των αλλων.... ειναι μια παραμετρος που μου περασε απο το νου βλεποντας την... ταινια)...για την ταινια:..πολυ ωραια δοσμενα πλανα...η συνθεση χρωματων και οι εξωτερικες ληψεις υπεροχες...η διασταση του ερωτα [οχι του sex] διδεται με μια πλαστικοτητα θα ελεγα ιωνικης ομορφιας και δωρικης απλοτητας....ο "χορος" με τις εναλλαγες των "κορυφαιων" και των διηγησεων θαυμασιος ....τελικα οποιος βρεθει τουτες τις μερες στο "Δαναο" θα ανακαλυψει βλεποντας τουτη την εξαισια δουλεια της Λαουκια ενα "πιθο των Δαναϊδων" πληρη εμπνευσεων και δυνατοτητων εμβαθυνσης ....[συγγνωμη για το ακαταληπτο ισως της γραφης μου]

Anastasia Deligianidou Απο τις πρωτες κιολας στιγμες εννοιωσα πρωταγωνιστρια,αναδεικνυοντας αρχικα και προσεγγιζοντας κατοπιν και τις δικες μου απωλειες!!!!Δυνατη αληθινη ταινια με απολαυστικη εικονα[χαρμα αισθητικης]μουσικη,φωτογραφια....Μια λυτρωτικη ψυχαναλυση... που ενωνει ηλικιες,διαφορετικοτητες κλπ'.'''''Ειδα'''''''''''αληθειες,που ειχαν περασει πριν διπλα μου χωρις να τις αντιληφθω και οταν αργοτερα εμεινα μονη συνειδητοποιησα πως αρχισα δινω σωστες διαστασεις σε ανθρωπους και γεγονοτα .....Σ ευχαριστω γιατι δεν μου χαρισες μονο στιγμες μαγειας στον κινηματογραφο αλλα μου προσφερες το '''''κλειδι''''''που μου ελλειπε για να ξεκλειδωσω σημαντικα πραγματα απο τη ζωη μου που με πονουσαν..........Να εισαι καλα!!!!!!!!!!!!!!!

Τζίνα Μιτάκη Ετοιμαζομουν για ταξιδι, τι ταξιδι δηλαδη μια μετακομιση σε δοσεις που διαρκει απο τον Ιουλιο, αν και το ειχαμε κανονισει( με Φιλιππιδη ,Τελλιδη,Δουκα,Σιμου, )ειχα τετοια κουραση και αγχος για το σημερινο ταξιδι που ετοιμη ημουν να τους πω... ..δεν θα ερθω παιδια μαζι σας! Τελικα...ευτυχως κατι με εσπρωξε να μην το ακυρωσω...δεν θα μου το συγχωρουσα αν εχανα την ταινια.Βιωνοντας αυτη την περιοδο ενα .."μπουκετο" απωλειες η ταινια ηταν η "μαχαιρια" που αφησε να τρεξει το "χαλασμενο" αιμα της "πληγης" των δικων μου απωλειων τωρινων και παλιων και να ανασανω.Ευχαριστω

Dionysia Tripolitou Μπράβο Λουκια μου, αυτή η συν-εύρεση, η Συν-εκπαίδευση, το μοίρασμα που κανείς να είναι ο πσντοτινος φάρος της ψυχής σου. Εμείς έχω στη Κω απολαμβάνουμε την δύναμη της θέλησης σου για όλα αυτά. Ελπίζω τον χειμώνα να δούμε την ταινία σου στη Λαρισα. Ευχαριστώ για όλα!

ΠΙΝΑΚΙΔΕΣ ΑΠΟ ΚΕΡΙ: Η ταινία «Κράτησέ με» της Λουκίας Ρικάκη, το τυφλό παιχνίδι των δακτύλων waxtablets.blogspot.com Η γλώσσα των δακτύλων είναι η αρχή, και μετά αρχίζει ο μονόλογος, που είναι διακοπτόμενος, συγκινημένος, αλλά η αφήγηση έχει πάρει το δρόμο της. Η αφήγηση που πάντα νικά την απώλεια. Η αφήγηση που είναι ενοποίηση, θεραπεία, συγκρότηση…Η συγκρότηση του λόγου από τα σύμβολά του γίνεται αισθητή στην ταινία, στον σπαρακτικό μονόλογο της πρωταγωνίστριας στη νοηματική:http://waxtablets.blogspot.com/2010/09/blog-post.html"Κι εγώ στα χέρια μου για πάντα θα σε κλείσωμε της αγάπης τα δεσμά θα σε κρατήσωγια να μη φύγεις και σε χάσωκαι δύσκολες στιγμές περάσω." όπως λέει και το τραγούδι. Όταν η αφή πασχίζει να εγκλωβίσει το φευγάτο συναίσθημα, τότε που το λάστιχο τεντώνει τόσο πολύ για να χωρέσει τούτο το συναίσθημα που ...Μένω άναυδη, Λουκία...Από τις πιο δυνατές σκηνές!!!Καλό ξημέρωμα...να είσαι καλά! Με συγκίνησες ακόμα περισσότερο με αυτό που είπες τώρα...το πιο συγκλονιστικό στη σκηνή αυτή ήταν ότι ο παππούς δεν άκουγε διπλά...ήταν από την άλλη μεριά......Δεν αντεχονται αυτά που δεν είπαμε σε αυτούς που φύγανε...

.Katerina Manou δεν αντέχονται...

.ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΡΓΥΡΟΠΟΥΛΟΣ Καλημέρα ΛΟΥΚΙΑ!Χθές είδα την ταινία σου.Δεν είμαι κριτικος για να πώ πολλά.Ήταν όμως ένα εξαιρετο παιχνιδι συναισθημάτων,μιά νοητική άσκηση,μιά υπέροχη ''προσομείωση''.Μιά κλήση γνωριμίας..Διαδικτυακά σε παρομείωσαν με τον Παπαδιαμάντη.Εμ...ένα μου θυμίζεις λόγο Breton,ζωγραφιές Monet,αρχιτεκτονικη Bauhaus! Εύγε. Ευχαριστούμε!! ΥΓ1 Εξαίσιο μοντάζ ΥΓ2 Έχασα τους u2και το ματς αλλά το άξιζε!!!

Dimitris Gartzos Είναι απώλεια η απόσταση μεταξύ αυτού που είμαστε και αυτού που θα θέλαμε να είμαστε ? ... και όσο μεγαλώνουμε την αντιλαμβανόμαστε καθαρότερα και μας δίνει την αίσθηση ότι μακραίνει ? ... Κράτησέ με σε αυτό που είμαι ! ...

Lucia Rikaki ΚΑΛΗ σας μέρα Διαβαζω με συγκίνηση τα λόγια σας Μολις τελείωσαμε τον Ιπποκρατικο Ορκο στα αρχαία στο Ασκληπειο .. Ένα κείμενο μοναδικό .. Θα γράψω πιο πολλά όταν βρεθώ σε υπολογιστή και ζητώ συγγνώμη για τις χθεσινοβραδυνρς ανορθογραφιες μετά από μια ταινία για μεταμόσχευση καρδιάς .. Συμβολικά κι εδώ μέσα κομμάτια της ψυχής μας μοιραζόμαστε

ΠΟΛΥ ξέρεις αυτό που πειράζει τον Παππου πριν να φύγει ήταν που δεν άκουγε ειδήσεις δεν θα ξεχάσω ποτέ πως αγκαλιάζε να όλο του το σώμα την ΜΙΚΡΗ οθόνη κι ακουμπουσε το αυτί του στην οθόνη να ακούσει κάτι μετά γυρνουσε σε εμένα κι έλεγε τι γίνεται παιδί μου στον κόσμο για ποιο κόσμο παλεψαμε πήγαμε 18 χρόνια εξορία;Εννοείται ότι ακόμη κι αν άκουγε δεν θα είχα τι να του απαντήσωσας ευχαριστώ όλους για τα λόγια σας

Margarita Karavasili ‎... Η γλώσσα της αφής ...είναι η Αρχή ! Αρκεί να υπάρχει αίσθηση ...

Poly Hatjimanolaki ‎@ Λουκία, η ταινία σου πήρε την πρώτη ύλη από τις ιστορίες του διαδικτύου και συνεχίζεται σαν ανοιχτό κείμενο με τα σχόλια και τις αναρτήσεις των φίλων σου...Σε ευχαριστούμε πολύ για αυτή την αφορμή, και σε ευχαριστούμε για την εξομολόγηση.........

είναι συγκλονιστικό που "εσύ" μόνο, μιλάς με τα μάτια ανοιχτά αλλά χωρίς φωνή, με τη γλώσσα των χεριών, για να πεις τη δική σου ιστορία με τον παππού..., μέσα στο ίδιο σου το "έργο", στη σύνθεση των αφηγήσεων που κάνεις και πού τόσο αριστοτεχνικά έκανες κινηματογράφο...άλλη γλώσσα αφήγησης δηλαδή...Η εικόνα της οθόνης αγκαλιά, είναι τρομακτική την θυμάμαι έντονα από την ταινία, αλλά έχει άλλο βάρος όταν αποκαλύπτεται τόσο κοντινή...Προχτές στην ταινία, συνέβη το ανάστροφο...η οθόνη ήταν που μας πήρε αγκαλιά....Να είσαι καλά, να μας γράψεις για την εμπειρία των θεραπειών και τον Ιπποκράτη...

Ιω Ευσταθίου Πόλυ μου αριστουργηματικά συνέδεσες τον Παπαδιαμάντη με το ποιητικό σενάριο της ταινίας "Κράτησέ με"...Η απώλεια το μεγάλο θέμα της ταινίας είναι καθημερινό στον άνθρωπο...Η άποψη όμως της Λουκίας Ρικάκη είναι κινηματογραφική και ποιητικά γενναιόδωρη...Η "ματιά "της συλλαμβάνει τις συσπάσεις στο πρόσωπο των ομιλούντων και κάνει μοναδική τέχνη...Η βιωματική προσέγγιση την ενισχύει με συναίσθημα και ψυχή..Εμένα με έκανε συναισθηματικά πλουσιώτερη και την ευχαριστώ για το ταξίδι στην ομορφιά μέσα μας...

Xristina Kollia Έκπληξη!! Και η ταινία της Λουκίας και ο συσχετισμός σου, Πόλυ!!Σ' ευχαριστώ για την επισήμανση, καλή μου!

Λήδα Χαλκιαδάκη Είδα χθες το βράδυ την ταινία, με την υπόλοιπη παρέα... Τελικά, το ζευγάρι των ερωτευμένων μας δίνει τη λύση (αν μπορούμε να το πούμε έτσι), μας υπαγορεύει με γοητευτικό τρόπο το αντίδοτο στην απώλεια, στην κάθε απώλεια... την Αγάπη... ευχαριστώ Λουκία!!

Nadia Theochari11 Σεπτεμβρίου 2010 στις 5:24 π.μ.Μνήμες, βιώματα του χθες αλλά και του τώρα, πολύ δυνατές εικόνες στο μυαλό του θεατή που κάποια ή κάποιες απ' τις ιστορίες αυτές τις έχει νοιώσει στο πετσί του, ή ακόμα χειρότερα, να τον καρφώνουν στο κόκκαλο.Η τελευταία φορά που περπάτησα στη βροχή ανασύρθηκε από τα βάραθρα του μυαλού μου και μου έφερε δάκρυα στα μάτια.Συγχαρητήρια για την απόδοση των ιστοριών και την καταπληκτική φωτογραφία.

Κράτησε με by Νικόλας Τελλίδης on Friday, 03 September 2010 at 19:22.Ήταν μια μαγική νύχτα.Ένα παζλ γεμάτο με εικόνες πολλών ανθρώπων που ένιωσαν στο πετσί τους τη σημαίνει η λέξη "απώλεια". Τη σημαίνει να μην έχεις προλάβει να πεις ένα αντίο ένα σ' αγαπώ. Ένα βλέμμα που δε θα ξαναδείς, ένα αριθμός που θα υπάρχει στη μνήμη του τηλέφωνου σου και δεν θα ξανακαλέσεις.Μου άρεσε πολύ η ταινία σας κ. Ρικάκη η ποιητικότητα των λέξεων και το πόσο δύσκολο ήταν να μεταφραστούν σε εικόνες, ο τρόπος γραφής τους, και τα πιο απίστευτα καδραρισμένα στόματα (πεινασμένα για να μιλήσουν).Έχω δει ένα μεγάλο μέρος από σύγχρονο ελληνικό κινηματογράφο. Χαίρομαι που η ταινία σας ήταν πλημυρισμένη από λόγο (και πόσο μου λείπει σεναριακά από άλλες ταινίες). Ξέρω ότι το στοίχημα που κάνατε είναι μεγάλο διαλέγοντας δύσκολα μονοπάτια που αποκαλύπτουν όμως όμορφη θέα σε όποιον έχει τα κότσια να μη δει άλλη μια φόλα αμερικάνικη.ευχαριστώ πολύ για την ευαίσθητη ματιά σας

Pavlina Flevotoma 07 September at 00:19 χτεσ το βραδυ πηρα απο το χερι τον αγαπημενο μου και περπατησαμε μεχρι το Δαναο...εξαιρετικη ταινια κριμα που δεν ειχε κοσμο ευχομαι τα καλυτερα

Alexiou Emmanuela 09 September at 09:35 Λουκία μπράβο για την ταινία! Μου άρεσε πολύ! Κορυφαίο το πλάνο με τα γυμνά σώματα στο δρόμο που έμοιαζε με το route 66! Θα πούμε και λεπτομέρειες αλλά από κοντά! Keep walking... Φιλιά πολλά :)))

Pericles Sachinis 02 September at 22:34 Είχαμε την ευτυχία να δούμε το πρώτο χάδι της ταινίας σου στη δημόσια οθόνη, σε μια αίθουσα που στη προβολή των 6:00 μμ ήταν γεμάτη από 4 θεατές και τη ποιητική ένταση του έργου...! Αρνούμαι να σχολιάσω κάτι που φώλιασε στο νού, τα μάτια και τη καρδιά μου...Μπράβο Λουκία !

Christina Taskasapidou 03 September at 13:59 eida exthes tin tenia , kratise me ..sixaritiria itan iperoxi.

Elli Griva 03 September at 02:17 ME SIGKINISES.PALI. EMENA+ OLOUS TOUS ALLOUS...A RE LUCY...I SKINI ME TI GLOSSA TON KOFALALON...GAMATA.... TIN EIXA XEXASEI......sxedon panta eimaste kofalaloi...ston erota pio...s eyxaristo./ filia

Marianna Rousou 03 September at 10:04 Καλημέρα Λουκία!!! Συγχαρητήρια για την ταινία!!! Με άγκιξε!! Το θέμα άλλωστε μας έχει απασχολήσει όλους!! Η ταινία είχε κάποιες συγκλονιστικές στιγμές!! Θα ήθελα να υπήρχαν υπότιτλοι όταν μιλούσαν αγγλικά!! Γι' αυτό παραπονέθηκαν όλοι όσοι βρίσκονταν εκεί!! Σε εκείνα τα σημεία τα λόγια ήταν υπέροχα και προσπαθούσαμε να μεταφράσουμε σωστά!! Από την μέση του έργου και μετά υπήρχαν κάποια χαοτικά στοιχεία..ίσως για μένα δεν συνδέοταν καλά μεταξύ τους...ή εγώ κάτι έχανα από το νόημα που ήθελες να εισπράξω!! Η σκηνή στην αρχή με τον πατέρα που φεύγει, ο διάλογος μεταξύ κόρης και πατέρα καθώς και οι σκέψεις της και οι απόψεις της κοπέλας σ' αυτό το σημείο εμένα όχι απλά με άγκιξαν αλλά ήταν συγκλονιστικές. Βέβαια συγκλονιστικές ήταν και όλες οι εμπειρίες των προσώπων που μιλούσαν για την απώλεια!!! Η μουσική υπέροχη και το τραγούδι που έκλεινε η ταινία ανατριχιαστικό!!! Εχεις ακόμη πάρα πολλά να δώσεις....Σου εύχομαι ολόψυχα καλή επιτυχία....και καλή δύναμη σε ότι κάνεις!!!!

Marina Provatidou 03 September at 14:24 Είμαι η Μαρίνα Προβατίδου,χθές είδαμε την ταινία με τους φίλους Μεγακλή,Έλλη,και άλλα παιδιά.Ξεχείλιζε απο συναισθήματα,είναι όλα αυτά που έχουμε όλοι απώλειες και δεν μπορούμε να πουμε..μπράβο που όλα αυτά που δεν λέμε..μπόρεσαν να εκφραστούν.Συγχαρητήρια,θα ήθελα να σε συναντήσω κάποια στιγμή,Μαρίνα

stin aithousa tou cinema eixame ginei oloi ena,o kathenas eklaige siopira ti diki tou apoleia..
se euxaristo polu gia tin empeiria

Megaklis Rogakos 03 September at 14:38 Λουκία μου, όπως το περίμενα, όντως η ταινία σου με άγγιξε, θα έλεγα «με κράτησε». Είδα και άκουσα γνώριμα πράγματα, από την βάση μέχρι το απόγειο της ύπαρξής μας. Η τέλεια επικοινωνία. Σε αγαπώ, Μεγακλής

Vicky Makri 03 September at 14:41 αγαπητή Λουκία χτες το βράδυ στο Δαναό έζησα μια ψυχαναλυτική εμπειρία- οι ιστορίες των ηρώων σου ήταν οι ιστορίες οι δικές μου,οι σκέψεις και ο Λόγος του σεναρίου έγιναν δικά μου ..Από κάποια στιγμή και έπειτα "δεν έβλεπα ,δεν άκουγα"....δεν προσπαθούσα να την αντιληφθώ σαν θεατής (και φανατική του σινεμά μάλιστα )..απλά είχα διασχίσει την απόσταση από τη πολυθρόνα του Δαναού και μπήκα μέσα στην οθόνη ..ονειρεύτηκα ,ταξίδεψα μαζί σου σε μια μουσική συμφωνία ψυχών με εμπνευσμένη μαέστρο εσένα ,την σκηνοθέτη,με μια εξαιρετικά υποστηρικτική φωτογραφία και μια μουσική που με συνεπήρε ...ανεπανάληπτα... μέχρι την ημέρα που θα την ξαναδώ και θα την ξαναδώ, γιατί πέρα από τα εξαιρετικά της εικαστικά στοιχεία ,έχει ένα σενάριο -σπουδή στην ανθρώπινη ψυχή που τελικά (όπως μ' έκανε η ταινία να σκεφτώ) μορφοποιείται,εξελίσσεται ,προχωράει και ομορφαίνει μέσα από την απώλεια ! σ' ευχαριστώ πολύ Βικτώρια (Βίκυ ) Μακρή δικηγόρος

Marina Provatidou 04 September at 02:42 ξέρεις κάτι,ποτέ δεν περίμενα αυτό το χαμόγελο(που είσαι εσύ)να ξέρει πως υπάρχει αυτός ο πόνος και να τον καταγράψεις.νομίζω τότε ότι βίωσες και εσύ απώλειες αλλιώς δε θα είχε τέτοια δύναμη η ταινία.λυπάμαι για την απώλειά σου,σου στέλνω την αγάπη μου και τη φιλία μου,φιλιά Μαρίνα

Aggelos Kovotsos 04 September at 09:32 Γειά σου ΛουκίαΔεν σου έγραψα αμέσως γιατί ήθελα να σκεφτώ .... αγάπησα το πάθος που εκφράστηκε στην ταινία σου ... Δεν υπήρχε τσιγκουνιά στην έκφραση των συναισθημάτων ... μας προσέφερες τον συναισθηματικό σου κόσμο ... θαύμασα - και ζήλεψα, γιατί είμαι και ζηλιάρης - τις όμορφες εικόνες που φτιάξατε εσύ κι ο Κατσαϊτης ... ωστόσο με κούρασε ο συνεχής μη κινηματογραφικός ποιητικός λόγος ... και μετά σκέφτηκα : τι λες ρε μαλάκα ... εσύ θα έκανες μια άλλη ταινία .. ο καθένας κάνει την ταινία του.συνέχισε ...ΑΓΓΕΛΟΣ

Stella Alisanoglou 09 September at 11:21 Αγαπητή Λουκία,είδα την ταινία σου, εντέλει, χθες.Το θέμα απώλεια είναι μεγάλο και σοβαρό κι επίσης πολυ΄ενδιαφέρον για τη ζωή και την εξέλιξή μας μέσα σε αυτή. Ο τρόπος και η σκέψη που προσεγγίστηκε το θέμα αυτό, τα βρήκα επίσης εξαιρετικά!

Σε μια μεγάλου μήκους ταινία δεν βλέπουμε συχνά εικόνες που παραπέμπουν σε video art, μα ομολογώ πώς κάποιες από αυτές ήταν αριστούργημα. Μου άρεσε πολύ η ιδέα να λεχθούν οι ιστορίες των ανθρώπων από τους ίδιους (και φυσικά τελείως πρωτοποριακό να ξεκινήσει όλο αυτό διαδικτυακά) σε στυλ group therapy και να έχουν τα μάτια τους δεμένα καιμάλιστα σε πλάνα κοντινά. Σε ρούφαγε ο καθένας κατευθείαν στην ιστορία του.Αυτό που βρήκα ως μειονέκτημα ήταν η διάρκεια της ταινίας και η επανλάηψη κάποιων εικόνων. Η αλήθεια είναι ότι από ένα σημείο κι έπειτα κουράστηκα και δεν έβρισακ παραπέρα ενδιαφέρον ίσως γιατί πήρα ό,τι ήταν να πάρω λίγο μετά τα μισά της ταινίας (το ίδιο σχολίασαν και οι φίλοι που ήαν μαζί). Κι επίσης δεν κατάλαα ποτέ γιατί μιλούσαν σε σημεία στα αγγλικά.
Μα επί του συνόλου τη βρήκα μια πολυ ενδιαφέρουσα αφήγηση.Καλή συνέχεια και καλή δύναμη σε ό,τι κάνεις!φιλικά,Στέλλα
Δινομάχη Δούκα εγώ σ'ευχαριστώ γι' αυτό το ξέσπασμα...
γι' αυτή την ευκαιρία να νιώσω μέσα από τις σκέψεις "μου".
το δάκρυ εξίσου λυτρωτικό με το γέλιο. εύγε!