Τρίτη 21 Αυγούστου 2007

3 years later..Γιώργο εσένα δεν σε κράτησε στη γη κανείς


Γιώργο, σε ξεχάσανε οι φίλοι σου; Τρία χρόνια μετά το μυστήριο δυστύχημα και δεν βλέπω να γράφουνε πια για σένα στο sky, ένας-δυό μόνο φάνηκαν μετά το κομμάτι της Ειρήνης (Αντώνη ευχαριστούμε πολύ για το υπέροχο βίντεο με τα ιπτάμενα καροτσάκια). Στο άλλο site, στο mmk, δεν ξέρω αν γράψανε, δεν μπορούμε να το ανοίξουμε….. Δείχνει να σε ξεχάσανε, όμως δεν μπορεί! Θα υπάρχεις σίγουρα στις συζητήσεις τους. Tόσα ζήσατε μαζί , κυρίως μέσα από τα ταξίδια και το παραπέντε!....Εδώ σε σκέφτονται άλλοι που μετά βίας σε γνώριζαν (εντάξει για γυναίκες πρόκειται, το’χουν αυτό οι γυναίκες -να έχουν συναισθήματα ακόμα και για πλάσματα που με την φαντασία τους συμπληρώνουν). Αν κάποιοι φαίνεται να σε ξέχασαν, είναι μάλλον που δεν θέλουν να θυμούνται. Μένουν μακριά γιατί η ανάμνηση πονάει. Όπως κι εγώ, τον περισσότερο καιρό. Προσπαθώ να μη σε σκέφτομαι, να μη σκέφτομαι τι έχει γίνει...Έχω να πατήσω στο νεκροταφείο πάνω από χρόνο, ελπίζω να μου το συγχωρείς - καλά εσύ σίγουρα μου το συγχωρείς..., (ευτυχώς φροντίζουν άλλοι το μνήμα). Και να γράψω κάτι καθυστέρησα, όμως δεν φταίω και τόσο –στα του κομπιούτερ και του ίντερνετ είμαι της Α΄Δημοτικού, πρέπει άλλοι να βοηθάνε, κακή αυτή η εξάρτηση...
Τώρα έχουμε κι ένα καλλιτεχνικό έργο να μας θυμίζει εσένα. Μια κινηματογραφική ταινία και το βιβλίο-σενάριο με μικρό αφιέρωμα για σένα. «Κράτησε με» της Λουκίας Ρικάκη. Πού να το φανταζόσουνα, ε; Πως αντί να πάρεις μέρος στην ταινία όπως το σχεδίαζες (και μας το φύλαγες για έκπληξη) σαν ένας απ’ αυτούς που συμμετείχαν στο παιχνίδι της αφής, με την πραγματική ιστορία του ο καθένας (μια μαύρη κορδέλλα στα μάτια κι ένα στόμα που μιλάει), πήρες τελικά μέρος σαν τραγικός ήρωας με την ιστορία του θανάτου σου, όπως την βίωσαν οι άλλοι. Το παιχνίδι της μοίρας! .......Και πού να φανταζόσουνα πώς, εντελώς τυχαία, για άσχετο λόγο, θα έπεφτα εγώ επάνω στη Λουκία, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία!
«Κράτησέ με», λέει η πρωταγωνίστρια, εσένα πάλι δεν σε κράτησε στη γη κανείς!
Η παρουσία σου στην ταινία συγκίνησε πολύ αυτούς που πήγαν να την δουν στην Θεσσαλονίκη, ειδοποιημένοι από μένα και τη Σάρα, κι ακόμη πιο πολύ αυτούς που αιφνιδιάστηκαν –μίλησαν στη Λουκία μετά....Χωρίς καθόλου εικόνα σου, αλλά ακόμα κι έτσι δυνατή παρουσία
Για την Αθήνα δεν ξέρω ακόμα – λείπουν σχεδόν όλοι, έλειπα κι εγώ.
Πήγαμε χτες με τον Θανάση, Δεκαπενταύγουστο, στο Σινέ-Ψυρρή. Ξαναέζησα το σοκ. Ξανασυγκινήθηκα απ’ τα λόγια –τα δικά σου, που είχα διαβάσει στο internet και στο βιβλίο της ταινίας, και τα δικά μας, που γράψαμε στο sky.gr κάτω απ’ αυτά των φίλων σου όταν σε κλαίγαμε όλοι.
Έχει κι άλλες συγκινητικές ιστορίες η ταινία, πολλές απώλειες –τόσο πολλές μαζί, δυσβάσταχτο το βάρος! Όμως οι άλλες βιώνονται έμμεσα, είτε μέσα απ’την αφήγηση του παθόντος, λίγο θολά, είτε σαν παραμύθι –στο κυρίως story δεν ξέρεις σίγουρα ποιά απ’τα στοιχεία είναι πραγματικά (αυτοβιογραφικά) και ποιά φανταστικά. Έτσι μπορείς κάπως να απέχεις, να θεωρήσεις κάποια και λίγο υπερβολικά. Στην περίπτωση όμως τη δική σου, όποιος ξέρει τον Γιώργο Τσελίκα, έρχεται αντιμέτωπος με το πρόσφατο γεγονός, την τραγική αλήθεια .
Το κομμάτι αυτό της ταινίας είναι πέρα για πέρα αυθεντικό. Κάθε στιγμή, κάθε λέξη. Μόνο κάποια πρόσωπα παίζουν τον ρόλο άλλων: η πρωταγωνίστρια στη θέση της σκηνοθέτιδας (ψάχνοντας να σε βρει στο τηλέφωνο), η φωνή του ηθοποιού αντί για τη φωνή σου. Σαν ένα μικρό ντοκιμαντέρ μέσα στην ταινία (οι κριτικοί το κατάλαβαν άραγε;). Της πρόσθεσε...( σαν φυσικό επακόλουθο, όχι σαν εκμετάλλευση). Είμαι σίγουρη πως έτσι θα το ήθελες κι εσύ, να μην διαγραφεί απλά η συμμετοχή σου.
Ήσουν ήδη μέρος αυτής της δημιουργίας, Γιώργο μας, δεν πρόλαβες όμως να συναντήσεις αυτήν που την εμπνεύστηκε και την οποία θαύμασες μέσα από την επικοινωνία σας. Ξέρω πως εκείνη πήρε μεγάλη πίκρα που δεν πρόλαβε να σε συναντήσει –φαίνεται και στο πρόσωπο της «Ιουλίας» στην ταινία!
Ένα μικρό ντοκιμαντέρ, λοιπόν, για σένα μέσα στην ταινία –πολύ μικρό γι’ αυτό που ήσουνα, γιατί είναι η ζωή της Ιουλίας κι εσύ μέσα σ’αυτήν τυχαίο περιστατικό. Η δική σου ζωή, των 43 χρόνων, γίνεται μόνη της μια άλλη ταινία...... Οι περιπέτειες ενός ανθρώπου ή Ένας ευαίσθητος άνθρωπος ή Καλλιτέχνης, ποιητής, πιλότος, άνθρωπος ή κάτι.....(η λέξη «άνθρωπος» δεν βγαίνει τυχαία!)
Τελικά, πώς ξεπερνιέται αυτό το πένθος, δεν ξέρω! Βρήκες, Λουκία, εσύ τη λύση στον αγώνα με την απώλεια μετά από όλη αυτή τη δουλειά; Πολύ ωραίο το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα, αν όμως υπάρχει στην ταινία κάποιο αποτέλεσμα ουσίας, ας το πούμε, κάποιο μήνυμα, φοβάμαι πως εγώ δεν το έλαβα! Μήπως η ταινία είναι για πιο νέους;
Και για τη μάννα τι θα κάνουμε, Γιώργο; Τρία χρόνια τώρα αγωνίζεται....Πώς θα βοηθηθεί; Κάνουμε τα στραβά μάτια, μα αυτό είναι εκεί, δεν περνάει, δεν ξεγελιέται με τίποτα!
Δεν σε ξεχνάμε, Γιώργο, μόνο προσπαθούμε, όπως ο καθένας μπορεί, να αντιμετωπίσουμε το χαμό σου και συγχρόνως να παλέψουμε με τις δυσκολίες της ζωής μας και με τις απειλές του μέλλοντός μας.
Εγώ πάντως υπόσχομαι ότι στα 5 χρόνια, το 2009 δηλαδή, Θεού θέλοντος, τότε που θα έχω ξεπεράσει (ελπίζω) κάποιες δικές μου δυσκολίες, θα έχω τακτοποιήσει κάποια βασικά θέματα και θα μπορώ να αφιερώσω όλο το χρόνο που χρειάζεται, θα οργανώσω με την βοήθεια δικών και φίλων μια εκδήλωση/έκθεση μεγάλη όπου θα ξεδιπλώνονται τα ταλέντα σου,..... τα έργα και οι ημέρες ενός ξεχωριστού ανθρώπου, του αδελφού μου.


Χρύσα

1 σχόλιο:

zero είπε...

Η δουλεια σου ειναι καταπληκτικη.