3 years later..Γιώργο εσένα δεν σε κράτησε στη γη κανείς

Γιώργο, σε ξεχάσανε οι φίλοι σου; Τρία χρόνια μετά το μυστήριο δυστύχημα και δεν βλέπω να γράφουνε πια για σένα στο sky, ένας-δυό μόνο φάνηκαν μετά το κομμάτι της Ειρήνης (Αντώνη ευχαριστούμε πολύ για το υπέροχο βίντεο με τα ιπτάμενα καροτσάκια). Στο άλλο site, στο mmk, δεν ξέρω αν γράψανε, δεν μπορούμε να το ανοίξουμε….. Δείχνει να σε ξεχάσανε, όμως δεν μπορεί! Θα υπάρχεις σίγουρα στις συζητήσεις τους. Tόσα ζήσατε μαζί , κυρίως μέσα από τα ταξίδια και το παραπέντε!....Εδώ σε σκέφτονται άλλοι που μετά βίας σε γνώριζαν (εντάξει για γυναίκες πρόκειται, το’χουν αυτό οι γυναίκες -να έχουν συναισθήματα ακόμα και για πλάσματα που με την φαντασία τους συμπληρώνουν). Αν κάποιοι φαίνεται να σε ξέχασαν, είναι μάλλον που δεν θέλουν να θυμούνται. Μένουν μακριά γιατί η ανάμνηση πονάει. Όπως κι εγώ, τον περισσότερο καιρό. Προσπαθώ να μη σε σκέφτομαι, να μη σκέφτομαι τι έχει γίνει...Έχω να πατήσω στο νεκροταφείο πάνω από χρόνο, ελπίζω να μου το συγχωρείς - καλά εσύ σίγουρα μου το συγχωρείς..., (ευτυχώς φροντίζουν άλλοι το μνήμα). Και να γράψω κάτι καθυστέρησα, όμως δεν φταίω και τόσο –στα του κομπιούτερ και του ίντερνετ είμαι της Α΄Δημοτικού, πρέπει άλλοι να βοηθάνε, κακή αυτή η εξάρτηση...
Τώρα έχουμε κι ένα καλλιτεχνικό έργο να μας θυμίζει εσένα. Μια κινηματογραφική ταινία και το βιβλίο-σενάριο με μικρό αφιέρωμα για σένα. «Κράτησε με» της Λουκίας Ρικάκη. Πού να το φανταζόσουνα, ε; Πως αντί να πάρεις μέρος στην ταινία όπως το σχεδίαζες (και μας το φύλαγες για έκπληξη) σαν ένας απ’ αυτούς που συμμετείχαν στο παιχνίδι της αφής, με την πραγματική ιστορία του ο καθένας (μια μαύρη κορδέλλα στα μάτια κι ένα στόμα που μιλάει), πήρες τελικά μέρος σαν τραγικός ήρωας με την ιστορία του θανάτου σου, όπως την βίωσαν οι άλλοι. Το παιχνίδι της μοίρας! .......Και πού να φανταζόσουνα πώς, εντελώς τυχαία, για άσχετο λόγο, θα έπεφτα εγώ επάνω στη Λουκία, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία!
«Κράτησέ με», λέει η πρωταγωνίστρια, εσένα πάλι δεν σε κράτησε στη γη κανείς!
Η παρουσία σου στην ταινία συγκίνησε πολύ αυτούς που πήγαν να την δουν στην Θεσσαλονίκη, ειδοποιημένοι από μένα και τη Σάρα, κι ακόμη πιο πολύ αυτούς που αιφνιδιάστηκαν –μίλησαν στη Λουκία μετά....Χωρίς καθόλου εικόνα σου, αλλά ακόμα κι έτσι δυνατή παρουσία
Για την Αθήνα δεν ξέρω ακόμα – λείπουν σχεδόν όλοι, έλειπα κι εγώ.
Πήγαμε χτες με τον Θανάση, Δεκαπενταύγουστο, στο Σινέ-Ψυρρή. Ξαναέζησα το σοκ. Ξανασυγκινήθηκα απ’ τα λόγια –τα δικά σου, που είχα διαβάσει στο internet και στο βιβλίο της ταινίας, και τα δικά μας, που γράψαμε στο sky.gr κάτω απ’ αυτά των φίλων σου όταν σε κλαίγαμε όλοι.
Έχει κι άλλες συγκινητικές ιστορίες η ταινία, πολλές απώλειες –τόσο πολλές μαζί, δυσβάσταχτο το βάρος! Όμως οι άλλες βιώνονται έμμεσα, είτε μέσα απ’την αφήγηση του παθόντος, λίγο θολά, είτε σαν παραμύθι –στο κυρίως story δεν ξέρεις σίγουρα ποιά απ’τα στοιχεία είναι πραγματικά (αυτοβιογραφικά) και ποιά φανταστικά. Έτσι μπορείς κάπως να απέχεις, να θεωρήσεις κάποια και λίγο υπερβολικά. Στην περίπτωση όμως τη δική σου, όποιος ξέρει τον Γιώργο Τσελίκα, έρχεται αντιμέτωπος με το πρόσφατο γεγονός, την τραγική αλήθεια .
Το κομμάτι αυτό της ταινίας είναι πέρα για πέρα αυθεντικό. Κάθε στιγμή, κάθε λέξη. Μόνο κάποια πρόσωπα παίζουν τον ρόλο άλλων: η πρωταγωνίστρια στη θέση της σκηνοθέτιδας (ψάχνοντας να σε βρει στο τηλέφωνο), η φωνή του ηθοποιού αντί για τη φωνή σου. Σαν ένα μικρό ντοκιμαντέρ μέσα στην ταινία (οι κριτικοί το κατάλαβαν άραγε;). Της πρόσθεσε...( σαν φυσικό επακόλουθο, όχι σαν εκμετάλλευση). Είμαι σίγουρη πως έτσι θα το ήθελες κι εσύ, να μην διαγραφεί απλά η συμμετοχή σου.
Ήσουν ήδη μέρος αυτής της δημιουργίας, Γιώργο μας, δεν πρόλαβες όμως να συναντήσεις αυτήν που την εμπνεύστηκε και την οποία θαύμασες μέσα από την επικοινωνία σας. Ξέρω πως εκείνη πήρε μεγάλη πίκρα που δεν πρόλαβε να σε συναντήσει –φαίνεται και στο πρόσωπο της «Ιουλίας» στην ταινία!
Ένα μικρό ντοκιμαντέρ, λοιπόν, για σένα μέσα στην ταινία –πολύ μικρό γι’ αυτό που ήσουνα, γιατί είναι η ζωή της Ιουλίας κι εσύ μέσα σ’αυτήν τυχαίο περιστατικό. Η δική σου ζωή, των 43 χρόνων, γίνεται μόνη της μια άλλη ταινία...... Οι περιπέτειες ενός ανθρώπου ή Ένας ευαίσθητος άνθρωπος ή Καλλιτέχνης, ποιητής, πιλότος, άνθρωπος ή κάτι.....(η λέξη «άνθρωπος» δεν βγαίνει τυχαία!)
Τελικά, πώς ξεπερνιέται αυτό το πένθος, δεν ξέρω! Βρήκες, Λουκία, εσύ τη λύση στον αγώνα με την απώλεια μετά από όλη αυτή τη δουλειά; Πολύ ωραίο το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα, αν όμως υπάρχει στην ταινία κάποιο αποτέλεσμα ουσίας, ας το πούμε, κάποιο μήνυμα, φοβάμαι πως εγώ δεν το έλαβα! Μήπως η ταινία είναι για πιο νέους;
Και για τη μάννα τι θα κάνουμε, Γιώργο; Τρία χρόνια τώρα αγωνίζεται....Πώς θα βοηθηθεί; Κάνουμε τα στραβά μάτια, μα αυτό είναι εκεί, δεν περνάει, δεν ξεγελιέται με τίποτα!
Δεν σε ξεχνάμε, Γιώργο, μόνο προσπαθούμε, όπως ο καθένας μπορεί, να αντιμετωπίσουμε το χαμό σου και συγχρόνως να παλέψουμε με τις δυσκολίες της ζωής μας και με τις απειλές του μέλλοντός μας.
Εγώ πάντως υπόσχομαι ότι στα 5 χρόνια, το 2009 δηλαδή, Θεού θέλοντος, τότε που θα έχω ξεπεράσει (ελπίζω) κάποιες δικές μου δυσκολίες, θα έχω τακτοποιήσει κάποια βασικά θέματα και θα μπορώ να αφιερώσω όλο το χρόνο που χρειάζεται, θα οργανώσω με την βοήθεια δικών και φίλων μια εκδήλωση/έκθεση μεγάλη όπου θα ξεδιπλώνονται τα ταλέντα σου,..... τα έργα και οι ημέρες ενός ξεχωριστού ανθρώπου, του αδελφού μου.


Χρύσα

μου αρεσει πολυ αυτη η εικονα..

ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ ΠΟΛΥ ΑΥΤΗ Η ΕΙΚΟΝΑ...
ΑΠΟΤΥΠΩΝΕΙ ΜΕ ΤΡΟΠΟ ΣΑΓΗΝΕΥΤΙΚΟ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗ ΣΤΙΓΜΙΑΙΑ
ΦΕΥΓΑΛΕΑ ΦΙΓΟΥΡΑ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΥΛΑ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ, ΠΕΡΝΩΝΤΑΣ
ΣΧΕΔΟΝ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΕΝΑ ΚΑΘΡΕΠΤΗ ΠΟΥ ΔΙΑΘΛΑ ΜΕ ΠΟΛΛΟΥΣ ΤΡΟΠΟΥΣ
ΤΙΣ ΔΙΑΔΟΧΙΚΕΣ ΟΨΕΙΣ ΕΝΟΣ ΡΕΥΣΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ, ΜΙΑΣ ΝΕΑΣ ΕΠΟΧΗΣ...
ΠΟΥ ΑΘΡΟΙΖΕΙ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΑ ΑΛΙΚΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΕΝΟΣ ΠΛΗΚΤΡΟΛΟΓΗΜΕΝΟΥ
ΑΡΙΘΜΟΥ-ΜΙΑΣ ΛΟΓΙΚΗΣ ΕΞΙΣΩΣΗΣ- ΤΗΝ ΑΕΝΑΗ ΚΙΝΗΣΗ ΜΙΑΣ ΑΝΑΧΩΡΗΣΗΣ
ΙΣΩΣ ΕΚΕΙ ΟΠΟΥ ΟΙ ΥΠΑΡΞΕΙΣ ΠΥΡΠΟΛΟΥΝΤΑΙ ΧΩΡΙΣ ΟΡΙΟ...

ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΕΙΚΟΝΑ ΠΟΥ ΠΡΩΤΗ "ΕΙΔΕΣ" ΕΣΥ...
Η ΦΑΣΜΑΤΙΚΗ ΓΥΝΑΙΚΕΙΑ ΦΙΓΟΥΡΑ-ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΟ ΑΛΛΟ;-ΔΕΙΧΝΕΙ ΝΑ ΔΙΑΒΑΙΝΕΙ
ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΟΛΛΑΠΛΕΣ ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΤΙΚΕΣ ΑΝΑΚΛΑΣΕΙΣ ΕΝΟΣ ΚΟΣΜΟΥ
ΠΟΥ ΚΑΜΙΑ ΦΟΡΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΒΡΙΣΚΕΙ ΤΗ ΛΑΜΨΗ ΤΟΥ ΣΤΗΝ ΑΤΕΛΕΙΩΤΗ
ΡΟΗ ΕΝΟΣ ΤΟΠΙΟΥ ΠΟΥ ΚΥΛΑ -ΚΑΙ ΧΑΝΕΤΑΙ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΣΤΙΓΜΗ-ΣΑΝ ΚΑΘΡΕΦΤΙΣΜΑ
ΠΑΝΩ ΣΕ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΠΟΛΥ ΝΑ ΤΟ ΞΕΠΕΡΝΑ... ΣΑΝ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗΝ ΕΠΙΜΟΝΗ ΜΑΤΙΑ ΠΑΝΩ ΣΤΑ ΘΟΛΑ ΤΖΑΜΙΑ ΕΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΞΥΣΤΗ ΣΤΗ ΛΕΩΦΟΡΟ ΓΙΟΡΚ ΠΟΥ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙ ΝΑ ΑΙΧΜΑΛΩΤΙΣΕΙ ΤΟ ΑΤΕΡΜΟΝΟ ΣΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟΥ ΔΩΣΕΙ ΤΗΝ ΠΝΟΗ ΠΟΥ ΤΟ ΚΑΝΕΙ ΝΑ ΠΑΛΛΕΤΑΙ ΚΑΙ ΝΑ ΚΑΤΑΔΥΕΤΑΙ ΣΤΑ ΤΡΙΣΒΑΘΑ ΜΙΑΣ ΥΠΑΡΞΗΣ ΠΟΥ ΝΙΩΘΕΙ ΧΑΡΑ ΟΤΑΝ ΡΟΥΦΑ ΤΗ ΖΩΗ ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΜΕΔΟΥΛΙ ΤΗΣ...

Η ΑΛΙΚΗ ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΠΙΑ ΤΟΝ ΚΑΘΡΕΠΤΗ ΓΙΑ ΝΑ ΔΙΑΒΕΙ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ ΕΝΟΣ ΜΑΓΙΚΟΥ ΚΟΣΜΟΥ... ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ,Η ΔΙΑΡΚΗΣ ΑΝΑΧΩΡΗΣΗ, Η ΟΠΤΑΣΙΑ ΤΩΝ ΑΛΗΘΙΝΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ ΑΡΚΕΙ ΓΙΑ ΝΑ ΞΥΠΝΗΣΕΙ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΟ ΑΝΘΙΣΜΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΠΟΥ ΠΑΕΙ ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΗ ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑ ΚΑΙ ΤΗ ΘΛΙΨΗ ΠΟΥ ΓΕΝΝΑ Η ΑΠΩΛΕΙΑ...
...Ο

I took a part of your loss...and made it my own

Torture the passions of man
Tender, the senses they satisfy
In one single breath the secret of the cycle of life is surrendered.

Open mouth
Inhale
Chest expands
Blood pressure increases
Body heats, arteries throb
Breathe in until you can’t breathe in.

Exhale s l o w l y
Blood rushes back to heart seeking more
Exhale
Exhale

Lungs GASPING for that which filled them only a moment ago

This is MY LOSS
Repeated over and over again
Countless times a minute

And so, when I stole your breath for a short while
I took a part of your loss
And made it my own

Let my heart speak to the moon
And let the moon whisper softly to you my hearts desires

This first kiss moved our two souls into steady revolution
Around and about the warm fixed
Fact of our brilliant lips
We touched each other as though we knew not better
and still this doom is ours
We sought late wanderings and then soft light
You looked at my hands as if they were all the world,
celebrated - idiolatrized
Were these scenes a result of chance, fortune, fate?
Then we must be their slaves and submit to them.
Or else, they’re gone and all that’s left are our own
Imaginings...

The moon over the island may have a message for you tonight,
Listen carefully and you might hear my heart beat.

Miss you
S

A poet steals words from open windows

L... A drop.

L...A crystal drop.

L... A life.

Poetry never ends. With cruelty, it comes with wings of silver and henna, like a flash from a lost boat. It comes with the remains of the forgotten trees, comes as a magician pulling thunders out of our hearts. Simply, it walks in the rain with an umbrella made of a sun leaves; searching for a colour; a bright colour; a face: Your face!

A poet steals the words from the opened windows; just like a crow! Searching in chained circles for a drop, a crystal drop, a life.

L...Rain! L... Rain in us.

L....Many drops, L....many crystals.

L... A colour, L....all colours.

So we can live many lives!
M.A

έρχεται γυμνή με την αλήθεια της ..

Εγώ πλάνταξα στο κλάμα και λυτρώθηκα Με συγκίνησε πολύ, και όσο περνάει ο καιρός με συγκινεί ακόμα περισσότερο.Η σύλληψη να βγει ένα βιβλίο και μία ταινία συμμετοχικά μέσα από το διαδίκτυο είναι μία επανάσταση. Κατάφερε να συντονιστεί και να συντονίσει ανθρώπους σ΄ένα θέμα κοινό. Κατάφερε να τους κινητοποιήσει να πουν τον πόνο τους για τη δική τους απώλεια. Κατάφερε να απενοχοποιήσει το διαδίκτυο και την τεχνολογία και απέδειξε ότι όποιος έχει τα κότσια να την κάνει όχι μόνο χρήσιμη τεχνοκρατικά, αλλά και ανθρώπινη, λυτρωτική, ευαίσθητη και εξομολογητική. Αυτή είναι η σύγχρονη ματιά της , η γρήγορη που πιάνει τις ταχύτητες και τις χρησιμοποιεί στην υπηρεσία της ψυχής. Ελάτε να τα πούμε παιδιά, να πούμε τον πόνο μας για τις απώλειές μας, να τον μοιραστούμε να κρατηθούμε από το κλάμα μας και να στεγνώσουμε τα δάκρυά μας μαζί. Στόχος είναι η ανακούφιση που έρχεται με το μοίρασμα, στην εποχή της μοναξιάς. Πίσω από το συναισθηματικό εγχείρημα του «ελάτε να συνομολογήσουμε την απώλειά μας» κρύβεται η πολιτική της ταυτότητα η ματιά για τη ζωή, που τη θέλει συμμετοχική, διαδραστική, και ισότιμη. ένα κάλεσμα για συμμετοχή επί ίσοις όροις. Αν αυτό δεν είναι πολιτική θέση και αριστερή οπτική για τη ζωή τότε τι είναι;Οι περισσότεροι είμαστε ένα μάτσο παράπονα, που η εποχή μας έκανε αδρανείς, που μας στέρησε το όραμα για έναν καλύτερο κόσμο και σου ξεπετάγεται ξαφνικά καποιος που επιμένει να κάνει το όραμα πράξη και έρχεται γυμνή με την αλήθεια της να σε ταρακουνήσει και να σου πει ότι οι ανάγκες δεν άλλαξαν και ότι ο τρόπος για να μιλήσουμε είναι πολύ απλός : Μία ιστοσελίδα ένα κάλεσμα και να τη η ταινία νάτο και το βιβλίο, μας φωνάζει να μην γκρινιάζουμε, γιατί από όλους μας βγαίνει το κράτησέ με. Εγώ την ευχαριστώ που με κρατάει με το κράτησέ με, ανακουφίζοντας την καθημερινή μου πεζότητα. Την ευχαριστώ που τις απώλειές μου μπορεί να τις κάνει ποίηση. Αντίθετα τα όσα πίστευε τα εξέλιξε, τα εδραίωσε καλύτερα και με την καλλιτεχνική της δουλειά τα ομόρφυνε. Δεν μάσησε σε τίποτα. Πάντρεψε τη δουλειά της με τα πιστεύω της . Τίποτα άχρηστο, τίποτα που να μην είναι βαθιά ανθρώπινο και πολιτικό, τίποτα που να είναι πρώτα εμπορικό και μετά επιλογή συντονισμένη με το μέσα της.
και Η αφιέρωση
...γιατί τα μονοπάτια που περπατήσαμε μαζί με ανέμελη ξυπολυσιά, μας υποχρεώνουν σ΄ ένα αέναο ρομαντισμό σε μια ανήσυχη περιέργεια και γλύκα μας κάνουν ν΄ αγαπάμε μ΄ εκείνη την τρυφερότητα που γεμίζει την καρδιά και την ξεχειλίζει με μυρωδιές της άνοιξης εκεί όπου το φως του ήλιου αποκαλύπτει ότι όμορφο έχουν οι όγκοι της ύπαρξης τα τοπία της φύσης.

Αχ και τι είναι ο χρόνος αν βρισκόμαστε έτσι σα να μην πέρασε μια μέρα για να αλλάξει τα χρώματα που αγαπήσαμε σ΄ αγαπάω σαν την αλήθεια και την ιστορία μας 23-3-2007
Εγώ θα σε κρατήσω για πάντα...Λ.Κ

Ο καιρός του έρωτα, δεν είναι ποτέ καιρός χαμένος..απο την Τ.Π

Θα μπορούσε να είναι ένα παιχνίδι, ένα πείραμα, κάτι σαν ομαδική ψυχοθεραπεία. Θα μπορούσε να είναι επίσης όλα αυτά μαζί.
Ο ρόλος του θεατή και του αναγνώστη εδώ, περισσότερο από κάθε άλλη φορά είναι κεφαλαιώδης. Πρέπει να ανασυνθέσει το παζλ της μνήμης και είναι ο ίδιος που προτρέπεται να ζήσει τη δική του ιστορία.
Το «κράτησε με», ξεκίνησε, όπως είναι γνωστό από το διαδίκτυο, με θέμα την απώλεια. Το «κράτησε με» όμως, όπως εξελίσσεται σελίδα τη σελίδα δεν είναι μόνο η ιστορία της απώλειας. Γίνεται το χρονικό μιας ατελεύτητης αναζήτησης της αγάπης, πότε μέσα από ματαιώσεις, και πότε μέσα από ερωτικές συναντήσεις, εξ ορισμού όμως διαψευσμένες.
Κάποιες φορές γίνεται η ομολογία μιας συγνώμης ή λόγων που δεν ειπώθηκαν στην ώρα τους. Έτσι γινόμαστε αποδέκτες αυτών των λόγων και σπάνιων εξομολογήσεων που κανονικά δεν μας ανήκουν. Είναι μια εξερεύνηση στο καμένο πεδίο της απουσίας της αγάπης.
Μπήκα στον πειρασμό, εδώ, να σας αντιγράψω ένα μήνυμα από το κινητό μου, που μου το έστειλε πριν λίγες μέρες μία φίλη με αφορμή το βιβλίο : Ο καιρός του έρωτα, δεν είναι ποτέ καιρός χαμένος, έλεγε το μήνυμα.
Στο «Κράτησε με» μία παραγωγός ραδιοφωνικής εκπομπής, η Ιουλία, χάνει τον πατέρα της. Αποφασίζει τότε να δημιουργήσει μια ιστοσελίδα που οι ακροατές θα λένε τις δικές τους ιστορίες απώλειας.
Με αυτό τον τρόπο έχουμε την προσωπική ιστορία της Ιουλίας, που κάθε τόσο διακόπτεται ή συμπληρώνεται από τις μικρές ιστορίες των ακροατών της, αυτών που δέχονται να παίξουν το παιχνίδι της αφής αφού πρώτα έχουν δέσει ένα μαντήλι στα μάτια. Έτσι «το παιχνίδι της αφής» γίνεται «το παιχνίδι της αλήθειας». Εκεί μέσα υπάρχει ατόφια η αληθινή αυτοβιογραφία του συναισθήματος τους.

Η γραφή δεν έχει τίποτα περιττό. Είναι κοφτή, απογυμνωμένη και συχνά ασθματική, που να σου μεταδίδει την ένταση.
Ο χρόνος της αφήγησης είναι ο χρόνος της συναισθηματικής μνήμης
Η Ιουλία 14 ετών παρακαλά ένα αγόρι να κοιμηθεί μαζί της. Ο λόγος δεν είναι ούτε η εφηβική περιέργεια, ούτε ο έρωτας, αλλά η απόφαση να πάψει να είναι παρθένα. Μία πρώτη βιαστική ερμηνεία της απόφασης της δεκατετράχρονης, από μια κοινωνία γεμάτη συμβάσεις και μικροαστικές αντιλήψεις θα μπορούσε να είναι ο κυνισμός, θα μπορούσε επίσης να φανεί ακατανόητη. Κάθε άλλο όμως από κυνική είναι, η Ιουλία. Είναι απελπισμένη. Δεν είναι παρά μία έκρηξη υπερβολικής ευαισθησίας και αυτοπροστασίας. Κραυγή για βοήθεια και εξέγερση μαζί για έναν αδιάφορο κόσμο, ερμητικά κλειστό και κουφό στις εκκλήσεις για βοήθεια των πιο ευαίσθητων μελών του. Αυτών που δεν θα διστάσουν ακόμη και να αυτοτραυματιστούν.
Θα μπορούσε να είναι επίσης διαμαρτυρία για την αφιλόξενη πόλη που μπορεί να σε συνθλίψει μέσα στην ψυχρότητα της. Η Ιουλία προσπαθεί να πολεμήσει τη βία με τη βία. Ένα κορίτσι, εν ολίγοις, σαν από παλιά ταινία του Τζέιμς Ντην, για τα οργισμένα νιάτα.
Η Ιουλία 16 ετών φεύγει από το σπίτι της. Συνεχίζει να είναι εξεγερμένη ενάντια σε όλους τους κανόνες.
Και μετά το ταξίδι με το τρένο. Η συνάντηση με ένα άγνωστο στη διαδρομή μου έφερε στο νου τον αποσπασματικό και γεμάτο αίσθημα και εξομολογητική εχεμύθεια λόγο της Μαργκερίτ Ντυράς. Τους μοναχικούς έρωτες όταν ο κόσμος γύρω σου παύει να υπάρχει για λίγο. Ή σαν γαλλική ταινία που όλα γίνονται πίσω από νοτισμένα τζάμια και ο φακός κάνει ζουμ στα πρόσωπα.

Ο αναγνώστης είναι σαν να παρακολουθεί την παλινδρομική κίνηση του φακού από την Ιουλία, όπως βρίσκεται μπροστά στην κονσόλα του ήχου σε ένα χιονισμένο τοπίο. Υπάρχει ομίχλη και ο ορίζοντας χάνεται. Η περιγραφή του τοπίου μου έφερε στο νου μία μαυρόασπρη φωτογραφία που είδα κάποτε. Ήταν η φωτογραφία ενός χωμάτινου δρόμου που το τέλος του χανόταν στο άπειρο. Σε αυτόν το δρόμο δεν υπήρχε ούτε ένας άνθρωπος, ούτε κτίσματα δεξιά κι αριστερά, ούτε δέντρα και είχε τον τίτλο «Ο πιο μοναχικός δρόμος του κόσμου». Κι αν ήταν να βάλω τίτλο σε αυτά που σας λέω σήμερα, θα έβαζα αυτόν.
Το βιβλίο δεν είναι ένα βιβλίο όπως τα έχουμε συνηθίσει, δηλαδή με αρχή, μέση και τέλος. Αποτελείται από ένα παλίμψηστο προσώπων και θραύσματα αισθημάτων. Είναι οι κατακερματισμένες εικόνες και τα γεγονότα της ζωής της Ιουλίας που κάθε τόσο ανάμεσα τους εισχωρούν οι κατακερματισμένες εικόνες και τα γεγονότα της ζωής των ακροατών της.
Και πάνω απ’ όλα είναι η πάλη της Ιουλίας με την τραυματική και εξεγερμένη παιδική της ηλικία που οι ίδιοι οι γονείς όπως συμβαίνει συχνά δεν το καταλαβαίνουν ούτε όταν συμβαίνουν τα πράγματα, ούτε μετά.
Και είναι κακό βέβαια να υπάρχουν αυτά τα τραύματα. Είναι όμως τα τραύματα, αυτά ακριβώς, που δημιουργούν τις εμμονές μας. Και χωρίς δισταγμό θα πω: ότι είναι οι εμμονές που δημιουργούν την τέχνη.
Όταν η μητέρα του Σαρτρ διάβασε το βιβλίο του «Λέξεις» σχολίασε: «Ο Πουλού δεν κατάλαβε τίποτα από τα παιδικά του χρόνια!»
Το ίδιο και η μητέρα της Ντυράς, εξοργίστηκε όταν η κόρη της, της πήγε μια μέρα «Το φράγμα στον Ειρηνικό, και την κατηγόρησε πως είπε ψέματα και πως στο τέλος-τέλος δεν έγραφε παρά για το πτώμα του κόσμου κι, επίσης για το πτώμα της αγάπης.

Πριν τελειώσω, θα ήθελα να σας μεταφέρω μια εικόνα
Η Ιουλία 14 ετών βρίσκεται με τον πατέρα της στο αεροδρόμιο μιας μεγάλης ευρωπαϊκής πόλης. Την αποχαιρετά, αλλά εκείνη δεν θέλει να φύγει. Γαντζώνεται πάνω του, τον ικετεύει να την αφήσει να μείνει μαζί του. Εκείνος δεν κάμπτεται. Της λέει, ότι δεν ξέρει τι να την κάνει. Στην πραγματικότητα ήθελε η μάνα της να στείλει το γιο του, αλλά έστειλε το κορίτσι που τώρα τον ικετεύει να μείνει μαζί του. Είναι αποφασισμένος να την αφήσει να φύγει, και αυτό κάνει. Παρακολουθούμε τον πατέρα να απομακρύνεται πάνω στον μεταλλικό διάδρομο του αεροδρομίου, και το κορίτσι να στέκεται μόνο και ανήμπορο ανάμεσα στα πράγματα του.
Λίγο καιρό μετά παρακολουθούμε την Ιουλία να έχει μαζέψει τα πράγματα της και να φεύγει από το σπίτι της. Η μάνα της τώρα είναι εκείνη που την παρακαλά να μείνει. Ωστόσο η Ιουλία της λέει μια φράση που μου καρφώθηκε στο μυαλό: «Μαμά, είπαμε, εγώ τυχαία ήμουν εδώ. Δεν μένω πια εδώ!»
Μία μάνα που πιστεύει ότι κατέχει τα παιδικά χρόνια του παιδιού της δεν είναι εκ φύσεως η πλέον κατάλληλη να καταλάβει τα λόγια του, όταν πια η ιστορία είναι τελειωμένη.
Αυτό συνέβη με τη μητέρα του Σαρτρ, με τη μητέρα της Ντυράς, το ίδιο και με τη μητέρα της Ιουλίας…

Τίτσα Π.

ένα παιχνίδι γιά 4 της Σ.Ν.

ενα ενδιαφερον παιχνιδι για 4 που προτεινε η συγγραφεας Σοφια Νικολαιδου με αφορμη το σεναριο της ταινιας

Θα αρχίζω με μια φράση, που ίσως ακουστεί παράδοξη: Από τον 20ο αιώνα κι έπειτα, η αλλαγή που συντελέστηκε στο μυθιστόρημα οφείλεται κατά κύριο λόγο στο σινεμά. Ο γκρεμός που χωρίζει τα μυθιστορήματα του 19ου αιώνα από τα αντίστοιχα του 20ου ή τα σύγχρονά μας μυθιστορήματα είναι ακριβώς αυτός: μεσολάβησε ο κινηματογράφος. Ποτέ μια πόρτα δε θα κλείνει πια με τον ίδιο τρόπο. Ποτέ μια περιγραφή δέντρου δε θα είναι ίδια. Μάθαμε το αφηγηματικό μοντάζ. Το βλέμμα μας έχει εκπαιδευτεί στο σινεμά. Διαβάζουμε, και ορισμένοι γράφουμε κιόλας, με τρόπο κινηματογραφικό.
Αυτός είναι ο λόγος της ισχυρής έλξης ανάμεσα σε συγγραφείς και κινηματογραφιστές. Υπάρχει βέβαια και ένας άχαρος, καθαρά βιοποριστικός λόγος. Η εικόνα έχει λεφτά. Πληρώνει, συνήθως, καλύτερα. Όμως η ακαταμάχητη έλξη των συγγραφέων προς τον κινηματογράφο –και των κινηματογραφιστών αντίστοιχα προς τους συγγραφείς- έχει να κάνει με μια ιδιότυπη και άκρως ωφελιμιστική μαθητεία: οι συγγραφείς μαθητεύουν στην εικόνα - και οι κινηματογραφιστές στο λόγο.
Η ιστορία έχει ως εξής: μια παραγωγός ραδιοφωνικής εκπομπής χάνει τον πατέρα της. Ξαφνικά. Δημιουργεί μια ιστοσελίδα, στην οποία οι ακροατές στέλνουν τις ιστορίες τους. Όλες τους ιστορίες απώλειας. Οι άνθρωποι που μοιράζονται τις προσωπικές τους ιστορίες συναντιούνται. Παίζουν το παιχνίδι της αφής. Συμφιλιώνονται με το παρελθόν. Συνεχίζουν τη ζωή τους.
Το σενάριο συναιρεί την ιστορία της ηρωίδας, της Ιουλίας, με τις ιστορίες και τις αφηγήσεις των ακροατών. Έτσι πλέκεται μια συλλογική αφήγηση αλλά και μια πολυπρόσωπη εικόνα, με θέμα την απώλεια. Όμως ας αφήσουμε την κριτική στους μασίφ κριτικούς κι ας παίξουμε ένα παιχνίδι. Ας υποθέσουμε ότι διαφορετικοί άνθρωποι πιάνουν στα χέρια τους το αφήγημα. Τι θα μας έλεγαν;

Νίκος Παυλόπουλος, επονομαζόμενος Nick the Pick, δεκαεξάχρονος λυκειόπαις σε ιδιωτικό σχολείο:
-Κοίτα, εγώ ελληνικά δε βλέπω στο σινεμά. Δε βλέπω με τίποτα. Βαριέμαι, σου λέω. Ελληνικά βλέπει η μαμά μου, κατάλαβες; Αλλά αυτό το βιβλίο είχε ωραίο εξώφυλλο. Το βρήκα στο σπίτι και το βούτηξα. Ε, άμα το έλεγα, θα άρχιζαν οι ερωτήσεις και το πρήξιμο. Στο εξώφυλλο είχε εκείνη την κοπέλα με δεμένα μάτια. Ύστερα πρόσεξα τους γυμνούς στο κάτω μέρος. Σ’το λέω, γιατί εγώ τα προσέχω αυτά, πάντα τα προσέχω, αλλά με τράβηξε η κοπέλα με τα μαύρα και τους είδα μετά. Είχε και φωτογραφίες στο τέλος και στίχους, δεν ήταν όλο λόγια βαρετό. Όχι δεν κατάλαβα και πολλά. Αλλά δεν έχει σημασία. Έκλεψα κάτι φράσεις και τις είπα στη Λίλα. Ποια είναι η Λίλα. Ε, μα είσαι βλάκας εσύ. Η Λίλα, ντε. Η πιο χάι γκόμενα στην τάξη. Δε με κοιτάει, με λέει νιάνιαρο. Αλλά εγώ τις πέταξα τις φράσεις του βιβλίου και τσίμπησε. Της άρεσαν, πολύ της άρεσαν. Φυσικά, της είπα ότι είναι δικές μου. Με κοίταξε με τις ματάρες, ζαλίστηκα. Το πίστεψε. Το Σάββατο έχουμε ραντεβού. Πως είπες τη λένε; Δώσε της χαιρετίσματα από τον Nick the pick. Πες της ότι γράφει γαμάτα. Γαμάτα, λέμε.

Νικήτας Μάτσης, πανεπιστημιακός, 52 χρονών:
-Εγώ δε διαβάζω βιβλία. Μόνο επιστημονικά, για τα paper. Δεν έχω χρόνο. Αυτό μου το χάρισε η Μαρία. Είπα ευχαριστώ και το έβαλα στην άκρη. Στο κομοδίνο, να το βλέπει, όταν έρχεται. Όλο ρωτούσε αν το διάβασα. Για χάρη της το έκανα, μη νομίζεις. Περίεργο βιβλίο. Το διάβασα ολόκληρο. Είχα σκοπό να πηδήξω σελίδες, ξέρεις, να κρατήσω μερικές φράσεις, για να τις πετάξω την κατάλληλη στιγμή και να νομίσει η Μαρία ότι ασχολήθηκα. Αλλά το διάβασα. Όλες τις φράσεις στη σειρά. Δεν ήταν γραμμένο γυναικεία, ξέρεις σιροπιαστά, με πολλές αισθηματολογίες και ανούσια λόγια. Είχε μια περίεργη γοητεία, μια τρυφερή σκληρότητα. Μετά σκέφτηκα ότι μου άρεσε που μου έκανε τέτοιο δώρο η Μαρία. Χίλιες φορές καλύτερα από τη γραβάτα της Τζένης και την καφετιέρα της Ζωής. Να ένα δώρο με προσωπικότητα. Όσο το σκέφτομαι, καλύτερα να πάω με τη Μαρία διακοπές στην Πάρο. Τουλάχιστον δε θα είναι βαρετά. Με σκοτώνει η πλήξη με τις γκόμενες.

Μάνος Τζήκας, σκηνοθέτης, 64 χρονών:
-Αυτή η μικρή έχει κάτι. Το είχα πει από την αρχή. Αλλά, βρε παιδί μου, δεν είναι δουλειά για γυναίκες. Μην το γράψεις αυτό, μεταξύ μας το λέω. Ξέρεις η δουλειά μας έχει πολλά λόγια. Λόγια του αέρα δηλαδή. Γι’ αυτό δε μου αρέσει να λέω πολλά. Και τους αλλάζω τα φώτα στα σενάρια. Ούτε που τους ρωτάω, σιγά μην τους ρωτήσω. Στο σινεμά αφεντικό είναι ο σκηνοθέτης. Όλοι οι άλλοι είναι δούλοι. Εργαλεία της δουλειάς. Ούτε κι αυτό να το γράψεις, έτσι; Α, για το σενάριο λέγαμε. Λοιπόν, αυτό το κορίτσι έχει κάτι. Εγώ δε γυρίζω τέτοια έργα, ξέρεις, σαν τα δικά της. Αλλά τα δικά της τα βλέπω. Έχουν μια δύναμη, μια εμμονή στο σώμα. Αυτό να το γράψεις. Κινηματογράφος χωρίς βλέμμα και χωρίς εμμονή δε γίνεται. Αυτή τα έχει και τα δυο. Κι αυτό να το γράψεις. Δικιά μου φωτογραφία θα έχεις στο δημοσίευμα;

Ιζόλδη Νικητιάδη, κριτικός κινηματογράφου, 43 χρονών:
-Ό,τι και να λένε στην ανάγκη μας έρχονται. Όλοι τους. Μας βρίζουν, όμως πάντα από πίσω. Εμείς τους βρίζουμε από μπροστά. Ναι, είδα που κυκλοφόρησε το σενάριο. Καλόγουστη έκδοση και πολύ ενδιαφέρον υλικό. Το θέμα, η δομή, ο τρόπος που δούλεψε. Όχι, δεν το έγραψα. Γιατί να το γράψω; Κρατάω κι εγώ τις ισορροπίες μου. Θα γράψω για την επόμενη. Δεν πρέπει να είσαι καλός μαζί τους, σηκώνουν κεφάλι. Μια στο καρφί και μια στο πέταλο, η καλύτερη τακτική. Να έχουν την ανάγκη σου. Καλλιτέχνες και φούμαρα. Εμείς τους φτιάχνουμε. Το ξέρουν και μας φοβούνται.

letter 3 του Δ.Χ

Είναι ένα πρωτεικό πλάσμα είναι ένα είδος θεά Σίβα της καλλιτεχνικής περιοχής κάπου τη χάνεις κάπου τη βρίσκεις αποτολμά και το ένα αποτολμά και το άλλο Κάποιος θα έλεγε ότι διασκορπίζεται εγώ θα έλεγα ότι την επικεντρώνουν όλα αυτά τα σημεία των διαφορετικών πραγμάτων που κάνει Θα ήταν μιζέρια να μην την παινέψεις για αυτήν την ικανότητα.

H ταινία έχει ένα κεντρικό θέμα που είναι ένα τεράστιο ψυχολογικό και ανθρώπινο θέμα που είναι η απώλεια

Η ταινία δεν κάνει τίποτα για να κρύψει ότι είναι έργο μίας γυναίκας είναι έργου του φύλου της του ψυχισμού της δικής της κουλτούρας
Είναι μια γυναίκα των δακρύων μόνο που τα δάκρυα δεν είναι μελό είναι ένα τρόπος ξεσπάσματος και το κάνει και στη ταινία είναι ένα ξέσπασμα ειλικρινές ψυχής με καλλιτεχνικούς τρόπους Εδώ είναι ένα έργο σύγχρονο με σωστή εκμετάλλευση των δυνατοτήτων που της δίνει σήμερα η τεχνολογία να αφηγηθεί Πλεονεκτεί αφού είναι έργο γυναίκας πλεονεκτεί η συγκίνηση έχω την εντύπωση ότι η συγκίνηση είναι ζητούμενο

Από την τέχνη δυο πράγματα ζητάς να είναι χρήσιμο το έργο και να βγάζει συγκίνηση

Ο άνθρωπος πρέπει να φεύγει με μια δόνηση από μέσα

Έχουμε ένα ευμενέστατο προϊόν που μας προσφέρει ακουμπάει πάνω στο μεγάλο θέμα της απώλειας και τον εντοπίζει σε 2 πολύ βασικούς άξονες στον θάνατο και στον έρωτα

Νομίζω ότι είναι 2 βασικοί άξονες γύρω από τους οποίους περιστρέφεται η ζωή μας

Όταν δεν υπάρχει έρωτας αισθάνεσαι να σου χτυπάει με πολλούς τρόπους την πόρτα ο θάνατος και όταν υπάρχει ο θάνατος το τελευταίο πράγμα που θυμάσαι είναι ο έρωτας

Είναι μια αφηγηματική ταινία έχει στοιχεία ντοκιμαντέρ αλλά κυρίως είναι ένα λυρικό ποίημα. Η ποίηση παραμένει πάντοτε το πιο γνήσιο και δεν αποσκοπεί απαραίτητα στο ευπώλητο αλλά στο πόσοι θα προσεγγίσει κάποιες καλές στιγμές της ζωής σου

Η Λ.έχει βαπτίσει όλη την έμπνευση στην ταινία να βαπτιστεί μέσα σε αυτό το πράγμα

Τη συγκίνηση και όλο αυτό το πράγμα το μίλησε το φωτογράφισε του έδωσε ήχο και μας το προσφέρει γενναιόδωρα Εκμεταλλεύεται θαυμάσια τα μέσα τα φωτογραφικά τα οποία συνηγορούν και έρχονται και ταυτίζονται απόλυτα με το λόγο της.

Είδα ότι είναι το κείμενο δικό της και εκεί χρεώθηκε μια πολύ μεγάλη ευθύνη που να μην πέσει σε ένα γλυκερό λυρισμό αυτό το έντονο γυναικείο που δίνει είτε έρχεται με διάφορους τρόπους από τους διαφόρους αφηγητές είτε από προσωπικό της βίωμα μου θύμισε τη Μαργκερίτ Ντυράς υπάρχει μια αυστηρότητα μέσα σε όλα αυτά τα πράγματα δεν ενδίδει χαρίζει και το χαρίζει πλουσιοπάροχα.

Την ταινία της διακατέχει η γενναιοδωρία της συγχώρεσης είτε τον βιώνει τον έρωτα μέσα στην ταινία είτε τον φωτογραφίζει είτε μιλάει για μικρές απώλειες καθημερινές.

Εχει μια παρά πολύ φίνα φωτογράφηση Αστραφτεί η εικόνα της .

Έχει βρει διαβολεμένα λυρικές στιγμές οι οποίες παντρεύονται θαυμάσια με το αφήγημα

Και βεβαία να παινέσω τη μουσική Φοβάμαι ότι άλλες εκδοχές μουσικές έξω από αυτή την εναλλασσόμενη τρυφερή μουσική δεν θα έδενε με την ταινία της Είναι ένα παρά πολύ καλό ξεκίνημα Είναι μια ταινία συλλεκτική.

Αυτές οι ταινίες είναι για τους νέους ανθρώπους που έχουν όλη τη διαθεσιμότητα όλη την ενδοτικότητα στη ζωή Εμείς πια που δεν είμαστε έχουμε ένα συγκρότημα δεν μας παρασύρει εύκολα δεν είναι εύκολο να μας παρασύρουν οι αναμνήσεις Σας διαβεβαιώ ότι η ταινία με ξέκλεψε. Νομίζω ότι είναι ο καλύτερος έπαινος γι’αυτήν.

another letter ...George 2

Ένα γράμμα μετά μια προβολή της ταινίας…………….

8.7.2006

Με συνεπήρε το εφεύρημα της διάθλασης λογισμών και εμπειριών βαθειά ατομικών, που βρήκαν τρόπο να ακουστούν μέσα από τα στόματα προσώπων ξένων μεταξύ τους, για να αποδείξεις πως οι άνθρωποι τα ίδια κρύβουν μέσα τους τελικά. Η διαφορά απέδειξε την ομοιότητα. Και μετά να επανασυνδέσεις ανάποδα τα διαθλασμένα εσώψυχα… με ένα μαύρο πανί να σφαλίζει τα μάτια, όμοια με το σκοτάδι που περιβάλλει τη μοναξιά των ανθρώπων .
Με παρέσυρες στους λογισμούς σου, το ψυχισμό, στην ασυμμάζευτη ευαισθησία, χάθηκα στην εικαστική τελειότητα των εικόνων, στην αψεγάδιαστη ισορροπία, στα οργιαστικά χρώματα στην αρμονία τους. Ζήλεψα την τεχνική αρτιότητα, τα περίτεχνα πλάνα, την κίνηση της κάμερας. Με ενθουσίασε ακόμα η χρήση της τεχνολογίας που καταφέρνει υπολογισμένες» γρατζουνιές στην επιφάνεια της εικόνας.
Τελικά παρ’όλη τη προσπάθεια , δεν κατάφερα να μην ταυτιστώ, δεν κατάφερα να μείνω σε απόσταση από τον έρωτα τον ανταριασμένο στο βαγόνι, από τον απαλό έρωτα στη Νότια Ρόδο. Δεν απέφυγα τη μελαγχολία του παρείσακτου θεατή της ανείπωτης ομορφιάς των γυμνών συμπλεγμάτων του έρωτα , την έξαψη που προκαλεί η μισή αποκάλυψη του κολλημένου στο σώμα, βρεγμένου από τον αφρό της θάλασσας ρούχου. Αισθάνθηκα υπερήφανος για το πολύπλοκο δημιουργικό θησαυρό που μου αποκαλύφθηκε.
Τα φτερά είναι εκεί δεν είναι ψεύτικα.

αυτά τα φτερά τελικά που είναι της λύτρωσης που είναι της διεξόδου δεν είναι φτερά ψεύτικα είναι φτερά που τα χει μες τη ψυχή της είναι φτερά που κατάφερε να τα δώσει σε όλους εμάς που είχαμε την ευκαιρία να δούμε την ταινία και σε εσάς που θα τη δείτεΗ αλήθεια είναι αυτό που πέρασα ήταν ένας καταιγισμός ένας καταρράκτης από εικόνες από λογισμούς συνειρμούς από αλληγορίες από εσωτερικό ψάξιμο από αγγίγματα μουσικής στη ψυχή όχι στο αυτί. Μια σύνθεση απίστευτη ,πραγματικά αισθάνθηκα εξουθενωμένος και το θεώρησα χρέος μου εσωτερικά δουλεύοντας ότι έπρεπε κάπως να της το εκφράσω να εκφράσω αυτό που πέρασα γιατί είχα μάθει διαβάζοντας φοιτητής ότι πρέπει να προσπαθείς να κρατήσεις μια απόσταση από ένα δημιούργημα της τέχνης για να μπορέσεις να το διαχειριστείς διαφορετικά να δεις που το πάει και έτσι όπως έπεφταν οι αλληγορίες δίκην καταρράκτη έπεφταν οι εικόνες έτσι όπως εναλλάσσονταν τα θέματα δεν μπόρεσα να κρατήσω απόσταση γιατί με παρέσυραν οι εικόνες αυτές οι εκπληκτικές οι λυρικές και αισθάνθηκα παρείσακτος θεατής σε αυτά τα απίστευτα συμπλέγματα του έρωτα, τα οποία παρουσίασε με ένα μοναδικό τρόπο δεν μπόρεσα να μην ζηλέψω τον τρόπο με τον οποίο απέδωσε αυτά που ήθελε να πει. Την ισορροπία στα πλάνα τα χρώματα τα οργιαστικά που υπήρχαν τον τρόπο που σου πέρναγε μέσα από την εικόνα το συναίσθημα ο ανταριασμένος έρωτας σε πήγαινε με το τραίνο που έτρεχε με διακόσια και ο απαλός σε πήγαινε σε μια φύση απίστευτα όμορφη και ήρεμη και όλο αυτά τα χάιδευε από επάνω μια μουσική που ήταν εκπληκτική. Ε αυτό έπρεπε να το πω έπρεπε να το πω δεν μπορούσα να το κρατήσω έπρεπε να της πω ότι ζήλεψα ότι με ξανακάνε ξανά φοιτητή της Αρχιτεκτονικής ο οποίος ψαχνόταν τελικά να βρει τι είναι ο χώρος, και προσπαθώντας να δει τι είναι ο χώρος πάνω στον οποίον εκκαλείτο να παρέμβει μεθαύριο, προσπαθούσε να αναλύσει την αντίληψη του χώρου και να χρησιμοποιήσει μεθόδους καινοτόμες για εκείνη την εποχή την μέθοδο της σημειολογίας. Και με ξαναέφερε εκεί, με ξαναέφερε σε εκείνα τα χρόνια, με παρέσυρε με πήρε, με έφερε, έβλεπα και ταυτόχρονα η μουσική τέκνο αυτά τα γρατσουνίσματα πάνω στο δίσκο πέρασαν στην ταινία και τα έκανε υπολογισμένα δηλαδή πήρε τα γρατζουνίσματα της μουσικής και τα έκανε καρεδάκια! Ήταν φοβερό έπρεπε να της πω ότι ήταν φοβερό αυτό που είδα. Ενθουσιασμό ήθελα να εκφράσω και ήθελα να πω ότι ανακάλυψα μέσα από μια ταινία που μου εμπιστεύθηκε ,ανακάλυψα έναν απίστευτο θησαυρό που έκρυβε μέσα της, αυτό το ξεχωριστό ταλέντο, αυτό το τόσο ξεχωριστό άτομο, το τόσο ψαγμένο το αεικίνητο γενικώς, το ευρηματικό παρήγαγε ένα έργο τέχνης μοναδικό

όσο και να μην θέλει να το παραδεχτεί έχει χρησιμοποιήσει ρητορική έχει χρησιμοποιήσει τρόπους επικοινωνίας τόσο σύγχρονους που αγγίζουν τους νέους και οι νέοι είναι αυτοί που θα γεμίσουν τις αίθουσες είμαι σίγουρος οι νέοι είναι αυτοί που θα το χαρούν και οι νέοι είναι αυτοί που θα ανακαλύψουν μέσα στα καρεδάκια της ταινίας και τους εαυτούς τους και πως μπορούν να βγάλουν το μαύρο μαντήλι από τα ματιά τους και ποσό μπορούν να ανακαλύψουν στα ματιά των άλλων γύρω τους πόσο όμοιοι είμαστε σαν άνθρωποι

Για μένα συμβόλισε τη μοναξιά των ανθρώπων τη μαύρη μοναξιά των ανθρώπων Η απώλεια συνοδεύεται με αναπόφευκτη μοναξιά και είναι κάτι που πρέπει κάνει να το παλέψει μόνος του

Eνα γράμμα πριν το γύρισμα της ταινίας….

4-02-04 22:45, George wrote:

Αγαπητή Λ,

Η αμεσότητα της ανταπόκρισής σας με ξάφνιασε ευχάριστα. Υποθέτω ότι έχετε επενδύσει πολλά στο site και την λειτουργία του και φιλόστοργα ενσκήπτετε καθημερινά και για πολλές ώρες πάνω του και μέσα του. Η ιδέα σας για την διαδραστική συλλογή/ανταλλαγή σεναριακού υλικού ή/και βιωμάτων είναι, εκτός από φιλόδοξη, προκλητική και συναρπαστική. Ευχαριστούμε και ευχόμαστε
παρομοίως συναρπαστικά αποτελέσματα...
Το θέμα της απώλειας είναι τεράστιο κι ας είναι κυρίως οι απολεσθέντες έρωτες το πρώτο μου θυμόμαστε ή αυτό που μας πονάει περισσότερο (όπως αποδεικνύεται και στο site σας). Νομίζω ότι "περιβάλλον" θέμα είναι αυτό της "απώλειας του χρόνου". Λυπούμαστε που χάσαμε τον χρόνο μας με έναν έρωτα που δεν "δικαιώθηκε" ή δεν "ευδοκίμησε".
Θα προλάβουμε άραγε να καρπωθούμε τον επόμενο "επιτυχημένο";
Και όταν χάνουμε τα κλειδιά μας τσαντιζόμαστε γιατί πάντα βιαζόμαστε και έχουμε "αργήσει" και χάνουμε "πολύτιμο χρόνο" ώσπου να τα βρούμε. Χάνω τον καιρό μου ίσως που σας τα γράφω όλ' αυτά, αλλά εσείς καλά κάνετε και ασχολείστε με την "απώλεια" γιατί ίσως μας βοηθήσετε να καταλάβουμε ότι "χαμένος χρόνος" είναι βέβαια η μεγάλη πλάνη από την οποία οι περισσότεροι υποφέρουμε νομίζοντας ότι επενδύουμε με όλες μας τις δυνάμεις σε ένα "μέλλον" που τελικά δεν έρχεται ποτέ... Και ας μην μιλήσω ακόμα για την "απώλεια του εαυτού" ή εκείνη την ρημάδα την "απώλεια της μνήμης" γιατί ο χαμένος χρόνος θα διογκωθεί εκρηκτικά...
Πόσο θα ήθελα να κάνω πράγματα σαν αυτά με τα οποία εσείς καταγίνεστε. Όμως δεν έχω καιρό για χάσιμο... Ίσως πάλι και νά 'χω... Ίσως πάλι και νά 'βρω...
Όντως για δημοσίευση το έστειλα το κείμενο και συμφωνώ ότι η καλύτερη μορφή είναι να μπει ως έχει με τα στοιχεία αποστολής των e-mails κλπ.
Το σκέφτηκα κι εγώ ότι λειτουργεί γενικά σαν puzzle το επινόημά μου και ξεδιπλώνεται το νήμα σιγά σιγά όπως κάποτε θα κληθούν να το ξεδιπλώνουν οι ιστοριοδίφες του μέλλοντος μέσα από τα δισεκατομμύρια των e-mails που θα κοιμούνται αναλλοίωτα σε εκατομμύρια παροπλισμένων σκληρών δίσκων, μια και σήμερα πλέον οι ιστορίες (και η ιστορία) γράφονται (και γράφεται) εν πολλοίς
(εως κυρίως) με e-mails...
(Ένα βιβλίο -ή και ένα φιλμ, σήμερα μπορεί πολύ ελκυστικά να είναι μια μακρά σειρά από αλληλοδιάδοχα e-mails και τα παρελκόμενα τους...)
Οι διευθύνσεις στα κείμενα είναι ανύπαρκτες και τα ονόματα μικρά οπότε μπορούν ανώδυνα να μείνουν ως έχει.
Το όνομά μου ως "συγγραφέως" θα με άρεζε εμένα να μείνει και η e-mail διεύθυνσή μου επίσης. Η ταχυδρομική μου διεύθυνση περιττεύει δημοσιεύσεως.
Με αγάπη
Γιώργος Τ