Τρίτη 7 Αυγούστου 2007

another letter ...George 2


Ένα γράμμα μετά μια προβολή της ταινίας…………….

8.7.2006

Με συνεπήρε το εφεύρημα της διάθλασης λογισμών και εμπειριών βαθειά ατομικών, που βρήκαν τρόπο να ακουστούν μέσα από τα στόματα προσώπων ξένων μεταξύ τους, για να αποδείξεις πως οι άνθρωποι τα ίδια κρύβουν μέσα τους τελικά. Η διαφορά απέδειξε την ομοιότητα. Και μετά να επανασυνδέσεις ανάποδα τα διαθλασμένα εσώψυχα… με ένα μαύρο πανί να σφαλίζει τα μάτια, όμοια με το σκοτάδι που περιβάλλει τη μοναξιά των ανθρώπων .
Με παρέσυρες στους λογισμούς σου, το ψυχισμό, στην ασυμμάζευτη ευαισθησία, χάθηκα στην εικαστική τελειότητα των εικόνων, στην αψεγάδιαστη ισορροπία, στα οργιαστικά χρώματα στην αρμονία τους. Ζήλεψα την τεχνική αρτιότητα, τα περίτεχνα πλάνα, την κίνηση της κάμερας. Με ενθουσίασε ακόμα η χρήση της τεχνολογίας που καταφέρνει υπολογισμένες» γρατζουνιές στην επιφάνεια της εικόνας.
Τελικά παρ’όλη τη προσπάθεια , δεν κατάφερα να μην ταυτιστώ, δεν κατάφερα να μείνω σε απόσταση από τον έρωτα τον ανταριασμένο στο βαγόνι, από τον απαλό έρωτα στη Νότια Ρόδο. Δεν απέφυγα τη μελαγχολία του παρείσακτου θεατή της ανείπωτης ομορφιάς των γυμνών συμπλεγμάτων του έρωτα , την έξαψη που προκαλεί η μισή αποκάλυψη του κολλημένου στο σώμα, βρεγμένου από τον αφρό της θάλασσας ρούχου. Αισθάνθηκα υπερήφανος για το πολύπλοκο δημιουργικό θησαυρό που μου αποκαλύφθηκε.
Τα φτερά είναι εκεί δεν είναι ψεύτικα.
αυτά τα φτερά τελικά που είναι της λύτρωσης που είναι της διεξόδου δεν είναι φτερά ψεύτικα είναι φτερά που τα χει μες τη ψυχή της είναι φτερά που κατάφερε να τα δώσει σε όλους εμάς που είχαμε την ευκαιρία να δούμε την ταινία και σε εσάς που θα τη δείτεΗ αλήθεια είναι αυτό που πέρασα ήταν ένας καταιγισμός ένας καταρράκτης από εικόνες από λογισμούς συνειρμούς από αλληγορίες από εσωτερικό ψάξιμο από αγγίγματα μουσικής στη ψυχή όχι στο αυτί. Μια σύνθεση απίστευτη ,πραγματικά αισθάνθηκα εξουθενωμένος και το θεώρησα χρέος μου εσωτερικά δουλεύοντας ότι έπρεπε κάπως να της το εκφράσω να εκφράσω αυτό που πέρασα γιατί είχα μάθει διαβάζοντας φοιτητής ότι πρέπει να προσπαθείς να κρατήσεις μια απόσταση από ένα δημιούργημα της τέχνης για να μπορέσεις να το διαχειριστείς διαφορετικά να δεις που το πάει και έτσι όπως έπεφταν οι αλληγορίες δίκην καταρράκτη έπεφταν οι εικόνες έτσι όπως εναλλάσσονταν τα θέματα δεν μπόρεσα να κρατήσω απόσταση γιατί με παρέσυραν οι εικόνες αυτές οι εκπληκτικές οι λυρικές και αισθάνθηκα παρείσακτος θεατής σε αυτά τα απίστευτα συμπλέγματα του έρωτα, τα οποία παρουσίασε με ένα μοναδικό τρόπο δεν μπόρεσα να μην ζηλέψω τον τρόπο με τον οποίο απέδωσε αυτά που ήθελε να πει. Την ισορροπία στα πλάνα τα χρώματα τα οργιαστικά που υπήρχαν τον τρόπο που σου πέρναγε μέσα από την εικόνα το συναίσθημα ο ανταριασμένος έρωτας σε πήγαινε με το τραίνο που έτρεχε με διακόσια και ο απαλός σε πήγαινε σε μια φύση απίστευτα όμορφη και ήρεμη και όλο αυτά τα χάιδευε από επάνω μια μουσική που ήταν εκπληκτική. Ε αυτό έπρεπε να το πω έπρεπε να το πω δεν μπορούσα να το κρατήσω έπρεπε να της πω ότι ζήλεψα ότι με ξανακάνε ξανά φοιτητή της Αρχιτεκτονικής ο οποίος ψαχνόταν τελικά να βρει τι είναι ο χώρος, και προσπαθώντας να δει τι είναι ο χώρος πάνω στον οποίον εκκαλείτο να παρέμβει μεθαύριο, προσπαθούσε να αναλύσει την αντίληψη του χώρου και να χρησιμοποιήσει μεθόδους καινοτόμες για εκείνη την εποχή την μέθοδο της σημειολογίας. Και με ξαναέφερε εκεί, με ξαναέφερε σε εκείνα τα χρόνια, με παρέσυρε με πήρε, με έφερε, έβλεπα και ταυτόχρονα η μουσική τέκνο αυτά τα γρατσουνίσματα πάνω στο δίσκο πέρασαν στην ταινία και τα έκανε υπολογισμένα δηλαδή πήρε τα γρατζουνίσματα της μουσικής και τα έκανε καρεδάκια! Ήταν φοβερό έπρεπε να της πω ότι ήταν φοβερό αυτό που είδα. Ενθουσιασμό ήθελα να εκφράσω και ήθελα να πω ότι ανακάλυψα μέσα από μια ταινία που μου εμπιστεύθηκε ,ανακάλυψα έναν απίστευτο θησαυρό που έκρυβε μέσα της, αυτό το ξεχωριστό ταλέντο, αυτό το τόσο ξεχωριστό άτομο, το τόσο ψαγμένο το αεικίνητο γενικώς, το ευρηματικό παρήγαγε ένα έργο τέχνης μοναδικό
όσο και να μην θέλει να το παραδεχτεί έχει χρησιμοποιήσει ρητορική έχει χρησιμοποιήσει τρόπους επικοινωνίας τόσο σύγχρονους που αγγίζουν τους νέους και οι νέοι είναι αυτοί που θα γεμίσουν τις αίθουσες είμαι σίγουρος οι νέοι είναι αυτοί που θα το χαρούν και οι νέοι είναι αυτοί που θα ανακαλύψουν μέσα στα καρεδάκια της ταινίας και τους εαυτούς τους και πως μπορούν να βγάλουν το μαύρο μαντήλι από τα ματιά τους και ποσό μπορούν να ανακαλύψουν στα ματιά των άλλων γύρω τους πόσο όμοιοι είμαστε σαν άνθρωποι
Για μένα συμβόλισε τη μοναξιά των ανθρώπων τη μαύρη μοναξιά των ανθρώπων Η απώλεια συνοδεύεται με αναπόφευκτη μοναξιά και είναι κάτι που πρέπει κάνει να το παλέψει μόνος του

3 σχόλια:

5 pink flowers είπε...

Η απώλεια ως πράξη πολιτική
Η ταινία της Λουκίας Ρικάκη «Κράτησέ με» (από την Πέμπτη στο «Σινέ Ψυρρή») ήταν ένα επιτυχημένο πείραμα. Φτιάχτηκε με τη συνδρομή χρηστών του Ιντερνετ

Η απώλεια ως πράξη πολιτική

Της ΒΕΝΑΣ ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Αν η ηρωίδα μιας ταινίας, η παραγωγός ραδιοφώνου Ιουλία, καταφεύγει στο Διαδίκτυο για να διαχειριστεί το πένθος για τον θάνατο του πατέρα της, ζητώντας μέσα από την προσωπική της ιστοσελίδα (www. holdme.gr) ιστορίες απώλειας από τους ακροατές της, γιατί να μην μπορεί να κάνει το ίδιο και η σκηνοθέτις της ταινίας; Πόσω μάλλον αν είναι «εξαρτημένη» από το Διαδίκτυο.


Σκηνή από την ταινία «Κράτησέ με». Η σκηνοθέτις αγαπά την ποίηση και δεν φοβάται τα σύμβολα. «Οσο μεγαλώνω τόσο λιγότερο φοβάμαι την προσωπική έκθεση. Το "Κράτησέ με" είναι μια ταινία για μένα και τον πατέρα μου», λέει η Λουκία Ρικάκη (αριστερά)
Κι αυτό ακριβώς έκανε η Λουκία Ρικάκη, τον ίδιο δρόμο με την Ιουλία της κράτησε. Κάλεσε συνενόχους στο σενάριο της ταινίας «Κράτησέ με» τους χρήστες του Διαδικτύου, μάζεψε τις ιστορίες που της έστειλαν πάνω στο θέμα της απώλειας, κάποιες χρησιμοποίησε στην ταινία, κάποιους ενέταξε στο καστ της. Και έτσι γεννήθηκε η πρώτη ελληνική ταινία, που πριν βγει στις αίθουσες και έρθει αντιμέτωπη με το κοινό, είχε δημιουργήσει μια ενθουσιώδη ομάδα θεατών-συνεργατών, μια πρωτόγνωρη κινηματογραφική κολεκτίβα, αλλά κι ένα ομώνυμο βιβλίο («Κράτησέ με»), που έφτασε στη β' έκδοση χωρίς να υπάρχει καν ταινία να το υποστηρίξει.

Ταύτιση

Τώρα που το «Κράτησέ με» βγαίνει σε μικρή καλοκαιρινή διανομή (από την Πέμπτη στο «Σινέ Ψυρρή» της Αθήνας και στην «Αίγλη» της Θεσσαλονίκης) η Λουκία Ρικάκη έχει πολλά να θυμηθεί και να εξηγήσει. Καταρχήν γι' αυτήν την τολμηρή ταύτιση της ηρωίδας της, που την ερμηνεύει η Κατερίνα Λυπηρίδου, με τον εαυτό της. Γιατί είναι φανερό ότι τα πένθη της ραδιοφωνικής παραγωγού Ιουλίας, η εγκατάλειψη από τον πατέρα σε νεαρή ηλικία και ο θάνατός του αργότερα, αλλά και μια σειρά άλλα δραματικά επεισόδια της ζωής της, είναι καθαρά αυτοβιογραφικά.

«Ναι, η ταινία είναι για μένα και τον πατέρα μου», λέει. «Ακόμα και οι ιστορίες για τον παππού και τον αδελφό της ηρωίδας μου, αυτές οι δύσκολες και τραγικές σχέσεις, έχουν μεγάλη σχέση με τη δική μου ζωή. Είχα ανάγκη να κάνω μια ταινία για την απώλεια, τη συμφιλίωση και τη συγχώρεση. Οσο μεγαλώνω τόσο λιγότερο φοβάμαι την προσωπική έκθεση. Και, όσο περίεργο και να ακούγεται, νομίζω ότι η ενασχόλησή μου με το ντοκιμαντέρ, που υποτίθεται ότι έχει ως κινηματογραφικό είδος την πιο ψυχρή, αποστασιοποιημένη σκηνοθετική ματιά, με έμαθε να χειρίζομαι και το δικό μου προσωπικό υλικό σαν στοιχείο προς έρευνα και μυθοπλασία. Ομως δεν νιώθω ότι κάνω αυτό που λέμε "προσωπικό σινεμά". Ακόμα και το "Κράτησέ με" - ή μάλλον ιδίως το "Κράτησέ με"- έχει, τολμώ να πω, στοιχεία στράτευσης. Δεν είναι, βέβαια, η κλασική στράτευση σε κόμματα, σε κινήματα, σε ιδέες. Είναι όμως μια ταινία που επιστρέφει στην κοινωνία, στους ανθρώπους, κάτι από αυτά που έχει πάρει».


Η διαδικασία συγκέντρωσης των κειμένων πάνω στο θέμα της απώλειας ήταν μια μακριά (κράτησε γύρω στα 3 χρόνια) και δύσκολη ιστορία. Η Λουκία Ρικάκη διηγείται απίστευτες ιστορίες ταύτισης με τους άγνωστους ηλεκτρονικούς «συνδημιουργούς» της και συγκινητικές, αν και εύθραυστες, στιγμές χειροπιαστής πια συνεργασίας, όταν 30 από αυτούς μαζεύτηκαν για να «παίξουν» στην ταινία.

Ακούγεται σαν μια ευθύγραμμη, απλή διαδικασία. Σαν ένα ψυχρό κινηματογραφικό πείραμα, έστω και βασισμένο πάνω σε θερμό, προσωπικό, υπαρξιακό ανθρώπινο υπόβαθρο. Δεν είναι έτσι το «Κράτησέ με», και δεν θα μπορούσε να είναι.

«Είμαι υπερβολική»

Η Λουκία Ρικάκη γελάει και το παραδέχεται. «Μου το λένε διάφοροι. Οτι είμαι πάντα υπερβολική, ότι φορτώνω τις ταινίες μου με σύμβολα, με ποίηση, με κείμενα. Δεν είμαι, όμως, της... αφαίρεσης. Το ξέρω πια καλά. Μου αρέσει ο πληθωρισμός του κινηματογραφικού υλικού, είμαι ρομαντική και παθιάζομαι εύκολα. Από την άλλη, πιστεύω ότι υπάρχουν θεατές που, σαν κι εμένα, θέλουν τέτοιου είδους ταινίες. Το νιώθω όταν παρουσιάζω τη δουλειά μου από πόλη σε πόλη. Δεν ικανοποιείται μόνο ο ναρκισσισμός μου από τις γεμάτες αίθουσες• το πιο σοβαρό είναι αυτό που γεννιέται εκείνη τη στιγμή ανάμεσα σε μένα, την ταινία μου και τους θεατές, μια επικοινωνία που με στηρίζει».

Η Λουκία Ρικάκη, άλλωστε, δεν είναι «συνέχεια με μια βαλίτσα στο χέρι» μόνο επειδή αγαπάει γενικά τα ταξίδια, προωθούν ή δεν προωθούν τη δουλειά της. Αυτή την εποχή γυρίζει το ντοκιμαντέρ «Τα παιδιά της χορωδίας», παρακολουθώντας τη ζωή και, φυσικά, τα ταξίδια της Πειραματικής Χορωδίας του Δήμου Ροδίων. «Γι' αυτό ευγνωμονώ το επάγγελμά μου», λέει. «Βρέθηκα, πρόσφατα, σε μια εκκλησία στο Σάλτσμπουργκ για να "τραβήξω" ένα φεστιβάλ χορωδιών και γνώρισα ένα πρωτόγνωρο για τα ελληνικά δεδομένα κοινό με πάθος για εκκλησιαστική μουσική». Είχε προηγηθεί μια εντελώς διαφορετική κινηματογραφική εμπειρία - άλλο καλό του επαγγέλματος. Το εφτάλεπτο φιλμάκι «Κατά μόνας ηδονές», με το οποίο συμμετέχει σε μια σπονδυλωτή ταινία που προορίζεται για το Digital Wave του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Σ' αυτό η σκηνοθέτις προσεγγίζει μέσα από εικόνες και κείμενα (Νίτσε, Ρουσό, Φλομπέρ κ.λπ.) τη σχέση της γυναίκας με το κορμί της και την απόλαυση που μπορεί να της χαρίσει.

(Το βιβλίο «Κράτησέ με» και το σάουντρακ της ταινίας σε μουσική και τραγούδια των Θανάση Παπακωνσταντίνου και Μαριέτας Φαφούτη με τη φωνή της Νατάσας Τσίρου, κυκλοφορούν σε κοινή κασετίνα από τις εκδόσεις «ΛΥΡΑ ΠΟΛΥΤΟΠΟΝ»).



ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 07/08/2007

5 pink flowers είπε...

Η Λουκία Ρικάκη μιλάει για τη νέα ταινία της «Κράτησέ με»

«Διαδίκτυο και ποίηση δεν είναι αντίπαλοι»

Γράφει ο Παύλος Θ. Κάγιος
«ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΣΙΝΕΜΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΕΙΝΕΙ
ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΚΑΘΕ ΕΙΔΟΥΣ ΒΟΛΕΜΑ
ΚΑΙ ΑΝΑΜΑΣΗΜΑ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΗΣ ΑΙΣΘΗΤΙΚΗΣ.
ΜΟΝΟ ΕΤΣΙ ΘΑ ΠΑΤΗΣΕΙ ΓΕΡΑ, ΑΛΛΙΩΣ
ΘΑ ΒΟΥΛΙΑΞΕΙ ΣΤΟΝ ΚΑΝΑΠΕ», ΛΕΕΙ
Η ΛΟΥΚΙΑ ΡΙΚΑΚΗ
Διαδικτυακό, γυμνό από κοινωνικές συμβάσεις και δεμένο με το καλοκαιρινό ελληνικό τοπίο είναι το «Κράτησέ με» της Λουκίας Ρικάκη που χρησιμοποιεί το Ίντερνετ ως κοιτίδα ποιητικών συμβολισμών.
«Όταν ήμουν παιδί και έβλεπα δύο ανθρώπους να κρατούνται σφικτά από το χέρι έβαζα τα κλάματα», θυμάται η Λουκία Ρικάκη. Γι΄ αυτό και με την τέταρτη φιξιόν ταινία της λέει στον άλλον «Κράτησέ με». Για να πάνε πού; «Παντού στον ανοικτό ορίζοντα. Ίσως επειδή ο ορίζοντας πάνω από τη θάλασσα είναι μια γραμμή ανάμεσα σε αυτήν και τον ουρανό, η οποία δεν είναι προσδιορισμένη γεωγραφικά και άρα δίνει περιθώριο στην ελπίδα και φτερώνει τον άνθρωπο, κι όταν ο σύντροφός σου σε κρατάει από το χέρι, ο ιδρώτας και η ανάσα σας γίνονται ένα, δεν σε νοιάζει τίποτα και δεν φοβάσαι τίποτα», τονίζει η ίδια.
Ερωτευμένη η ίδια αυτή την περίοδο και σε φάση ποιητικής έξαρσης, δεν... φοβάται μην τυχόν και παρεξηγηθεί, μεταφέροντας αυτή τη διάθεση και στην ταινία της... «Δεν ξέρω γιατί πρέπει να παρεξηγούμε ή να αυτολογοκρινόμαστε μπροστά σε κάτι που έχουμε ανάγκη επειδή ίσως το lifestyle επιβάλλει ότι μπορεί να μην είναι ικανά mainstream. Εγώ υποστηρίζω ότι έχουμε ανάγκη την ποίηση και όχι τη βία, ότι έχουμε ανάγκη την ομορφιά, την άλλη αισθητική στις καθημερινές μας σχέσεις, αλλά και στην πολιτική και στην κοινωνία. Εμμένω και επιμένω στην ποιητική και τη συγκινητική φύση της ταινίας και προσπάθησα να αποδώσω και την ομορφιά του καλοκαιρινού ελληνικού τοπίου σε σχέση με το ανθρώπινο σώμα».
Εδώ αξίζει να αναφέρουμε ότι όλη αυτή η «ποιητικότητα» προέκυψε από το Ίντερνετ. Κι αυτό μέσω της δημιουργίας από τη Λουκία Ρικάκη μιας ιστοσελίδας που με άξονα την «απώλεια» δεχόταν τις απόψεις διαφόρων χρηστών. Στη συνέχεια, 30 από αυτούς μαζεύτηκαν κατά ομάδες, δούλεψαν με τη σουρεαλιστική αντίληψη περί αυτόματης γραφής κι όλα αυτά τα συνέθεσε η ίδια σε σενάριο. Με ηρωίδα μια παραγωγό ραδιοφώνου- Κατερίνα Λυπηρίδου με τον Παναγιώτη Μπουγιούρη που του λέει το «Κράτησέ με»- η οποία χάνει ξαφνικά τον πατέρα της και αποφασίζει να δημιουργήσει μια ιστοσελίδα για να μοιραστεί τον πόνο της με διάφορες άλλες «ιστορίες απώλειας». Ήδη το σενάριο μαζί με το σάουντρακ της ταινίας σε μουσική και τραγούδια των Θανάση Παπακωνσταντίνου και Μαριέτας Φαφούτη κυκλοφορούν, σε κοινή κασετίνα, από τις εκδόσεις Λύρα Πολύτοπον.
Και γιατί διάλεξες τον δρόμο του συμβολισμού;
Γιατί υπάρχει μια πυκνότητα στον συμβολισμό, κάτι αντίστοιχο με τις διαδρομές της ποίησης. Ο συμβολισμός επιτρέπει την αφαίρεση. Αυτό επιδιώκω και πιστέψτε με ό,τι και να λένε οι στατιστικές του box office υπάρχει κόσμος που το έχει ανάγκη και αυτό το διαπιστώνω καθημερινά όπου κάνω προβολές και στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.
Πρόκειται για μια «γυναικεία ταινία» και τι σημαίνει αυτό;
Μοιραία η συμπεριφορά μας έχει φύλο, άρα και η τέχνη μας. Όμως διεκδικώ, η συμπεριφορά μου, η τέχνη μου και η ζωή μου να μην υποκύπτει στον κοινωνικά συμβατό ρόλο του φύλου. Η τέχνη οφείλει ούτως η άλλως να παρεκκλίνει από τη δέουσα κοινωνική συμπεριφορά. Οπότε συλλαμβάνεται από την αστυνομία της ορθής συμπεριφοράς και φυλακίζεται και μετά οφείλει να δραπετεύσει και να αρχίσει να παρεκκλίνει πάλι από την αρχή. Αποστολή της τέχνης είναι η διαρκής περιέργεια, η αμφισβήτηση, η επανατοποθέτηση.
Το «Κράτησέ με» στην ταινία σαςπάντωςτο λέει γυναίκα,αν και σήμερα μπορεί να το πει και άντρας,κάτι που αν γινόταν πριν από 15-20 χρόνια θα τον...παρεξηγούσαν.Τι άλλαξε;
Το πιο σημαντικό δώρο της ταινίας μου είναι ότι μου έδωσε την ευκαιρία να γνωρίσω τον άντρα που με έκανε να τον ερωτευτώ με όλη μου την καρδιά γιατί μου είπε ακριβώς αυτό: «Κράτησέ με»- σε μια φάση κρίσιμη γι΄ αυτόν να βρεθώ κοντά του για να ξαναβρεί τη δημιουργική δύναμη να φορέσει τα φτερά της λύτρωσης και της ελπίδας και να αγναντέψει τον ορίζοντα που έχει τόσο ανάγκη. Η κοινωνία όμως είναι σκληρή, δεν θέλει τους άντρες να φέρονται ως αδύναμοι γιατί δεν κατανοεί τι υπέροχη δύναμη ψυχής είναι να ξέρεις να ζητάς και να ξέρεις να παίρνεις και μαθαίνει τους άντρες να μην κλαίνε για να επιβεβαιώνουν το βάρος του ρόλου τους. Τι υποκρισία!
Κι όμωςστις μέρες μας έχει γίνει ακόμα πιο δύσκολο από παλιά να τα βρουν μεταξύ τους τα δύο φύλα;
Γιατί όλοι έχουμε μπερδευτεί με τους ρόλους. Ας πούμε «ύπανδρος» σημαίνει υπό τον άνδρα!!;; Οπότε σημαίνει ότι για να πείσω εγώ κάποιον ότι είμαι αφοσιωμένη στη σχέση πρέπει να υποδυθώ μια εξάρτηση. Αυτοί είναι κοινωνικοί ρόλοι που ανταποκρίνονται σε υποτιθέμενες ισορροπίες και κυρίως συντηρούν μια ατελείωτη υποκρισία στην οποία δυστυχώς οι περισσότεροι είμαστε δέσμιοι από τον κοινωνικό φόβο που είναι τόσο φασιστικά απειλητικός και μπροστά του καθόμαστε σούζα και ποζάρουμε.
Μήπως η καλοπέραση και ο καταναλωτισμός έχει κάνει πιο εγωιστές τους ανθρώπους και δεν αφήνονται στην τρέλα του έρωτα;
Ο έρωτας για μένα είναι η απόλυτη σοφία. Σίγουρα όμως περνάς και οφείλεις να περάσεις από την ανατροπή, από την υπέρβαση για να φτάσεις σ΄ ένα κοινωνικό πλαίσιο που δεν απαιτεί την πόζα αλλά την ουσία. Αυτό συμβαίνει με όσους αψηφούν τον στερεότυπο μικροαστισμό που οδηγεί σε ασφυκτικές συνυπάρξεις προκειμένου να μη διαταραχθεί δήθεν η κοινωνική ισορροπία και φτιάχνουν κάθε μέρα χάρτινους πύργους πάνω σε ψέματα και τους στολίζουν με κοσμικότητες από όπου απουσιάζει η ψυχή.

«ΤΟ ΣΙΝΕΜΑ ΟΦΕΙΛΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΚΛΗΤΙΚΟ»

«Η ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΑ»

5 pink flowers είπε...

Η Λουκία Ρικάκη μιλάει για τη νέα ταινία της «Κράτησέ με»

«Διαδίκτυο και ποίηση δεν είναι αντίπαλοι»

Γράφει ο Παύλος Θ. Κάγιος
«ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΣΙΝΕΜΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΕΙΝΕΙ
ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΚΑΘΕ ΕΙΔΟΥΣ ΒΟΛΕΜΑ
ΚΑΙ ΑΝΑΜΑΣΗΜΑ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΗΣ ΑΙΣΘΗΤΙΚΗΣ.
ΜΟΝΟ ΕΤΣΙ ΘΑ ΠΑΤΗΣΕΙ ΓΕΡΑ, ΑΛΛΙΩΣ
ΘΑ ΒΟΥΛΙΑΞΕΙ ΣΤΟΝ ΚΑΝΑΠΕ», ΛΕΕΙ
Η ΛΟΥΚΙΑ ΡΙΚΑΚΗ
Διαδικτυακό, γυμνό από κοινωνικές συμβάσεις και δεμένο με το καλοκαιρινό ελληνικό τοπίο είναι το «Κράτησέ με» της Λουκίας Ρικάκη που χρησιμοποιεί το Ίντερνετ ως κοιτίδα ποιητικών συμβολισμών.
«Όταν ήμουν παιδί και έβλεπα δύο ανθρώπους να κρατούνται σφικτά από το χέρι έβαζα τα κλάματα», θυμάται η Λουκία Ρικάκη. Γι΄ αυτό και με την τέταρτη φιξιόν ταινία της λέει στον άλλον «Κράτησέ με». Για να πάνε πού; «Παντού στον ανοικτό ορίζοντα. Ίσως επειδή ο ορίζοντας πάνω από τη θάλασσα είναι μια γραμμή ανάμεσα σε αυτήν και τον ουρανό, η οποία δεν είναι προσδιορισμένη γεωγραφικά και άρα δίνει περιθώριο στην ελπίδα και φτερώνει τον άνθρωπο, κι όταν ο σύντροφός σου σε κρατάει από το χέρι, ο ιδρώτας και η ανάσα σας γίνονται ένα, δεν σε νοιάζει τίποτα και δεν φοβάσαι τίποτα», τονίζει η ίδια.
Ερωτευμένη η ίδια αυτή την περίοδο και σε φάση ποιητικής έξαρσης, δεν... φοβάται μην τυχόν και παρεξηγηθεί, μεταφέροντας αυτή τη διάθεση και στην ταινία της... «Δεν ξέρω γιατί πρέπει να παρεξηγούμε ή να αυτολογοκρινόμαστε μπροστά σε κάτι που έχουμε ανάγκη επειδή ίσως το lifestyle επιβάλλει ότι μπορεί να μην είναι ικανά mainstream. Εγώ υποστηρίζω ότι έχουμε ανάγκη την ποίηση και όχι τη βία, ότι έχουμε ανάγκη την ομορφιά, την άλλη αισθητική στις καθημερινές μας σχέσεις, αλλά και στην πολιτική και στην κοινωνία. Εμμένω και επιμένω στην ποιητική και τη συγκινητική φύση της ταινίας και προσπάθησα να αποδώσω και την ομορφιά του καλοκαιρινού ελληνικού τοπίου σε σχέση με το ανθρώπινο σώμα».
Εδώ αξίζει να αναφέρουμε ότι όλη αυτή η «ποιητικότητα» προέκυψε από το Ίντερνετ. Κι αυτό μέσω της δημιουργίας από τη Λουκία Ρικάκη μιας ιστοσελίδας που με άξονα την «απώλεια» δεχόταν τις απόψεις διαφόρων χρηστών. Στη συνέχεια, 30 από αυτούς μαζεύτηκαν κατά ομάδες, δούλεψαν με τη σουρεαλιστική αντίληψη περί αυτόματης γραφής κι όλα αυτά τα συνέθεσε η ίδια σε σενάριο. Με ηρωίδα μια παραγωγό ραδιοφώνου- Κατερίνα Λυπηρίδου με τον Παναγιώτη Μπουγιούρη που του λέει το «Κράτησέ με»- η οποία χάνει ξαφνικά τον πατέρα της και αποφασίζει να δημιουργήσει μια ιστοσελίδα για να μοιραστεί τον πόνο της με διάφορες άλλες «ιστορίες απώλειας». Ήδη το σενάριο μαζί με το σάουντρακ της ταινίας σε μουσική και τραγούδια των Θανάση Παπακωνσταντίνου και Μαριέτας Φαφούτη κυκλοφορούν, σε κοινή κασετίνα, από τις εκδόσεις Λύρα Πολύτοπον.
Και γιατί διάλεξες τον δρόμο του συμβολισμού;
Γιατί υπάρχει μια πυκνότητα στον συμβολισμό, κάτι αντίστοιχο με τις διαδρομές της ποίησης. Ο συμβολισμός επιτρέπει την αφαίρεση. Αυτό επιδιώκω και πιστέψτε με ό,τι και να λένε οι στατιστικές του box office υπάρχει κόσμος που το έχει ανάγκη και αυτό το διαπιστώνω καθημερινά όπου κάνω προβολές και στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.
Πρόκειται για μια «γυναικεία ταινία» και τι σημαίνει αυτό;
Μοιραία η συμπεριφορά μας έχει φύλο, άρα και η τέχνη μας. Όμως διεκδικώ, η συμπεριφορά μου, η τέχνη μου και η ζωή μου να μην υποκύπτει στον κοινωνικά συμβατό ρόλο του φύλου. Η τέχνη οφείλει ούτως η άλλως να παρεκκλίνει από τη δέουσα κοινωνική συμπεριφορά. Οπότε συλλαμβάνεται από την αστυνομία της ορθής συμπεριφοράς και φυλακίζεται και μετά οφείλει να δραπετεύσει και να αρχίσει να παρεκκλίνει πάλι από την αρχή. Αποστολή της τέχνης είναι η διαρκής περιέργεια, η αμφισβήτηση, η επανατοποθέτηση.
Το «Κράτησέ με» στην ταινία σαςπάντωςτο λέει γυναίκα,αν και σήμερα μπορεί να το πει και άντρας,κάτι που αν γινόταν πριν από 15-20 χρόνια θα τον...παρεξηγούσαν.Τι άλλαξε;
Το πιο σημαντικό δώρο της ταινίας μου είναι ότι μου έδωσε την ευκαιρία να γνωρίσω τον άντρα που με έκανε να τον ερωτευτώ με όλη μου την καρδιά γιατί μου είπε ακριβώς αυτό: «Κράτησέ με»- σε μια φάση κρίσιμη γι΄ αυτόν να βρεθώ κοντά του για να ξαναβρεί τη δημιουργική δύναμη να φορέσει τα φτερά της λύτρωσης και της ελπίδας και να αγναντέψει τον ορίζοντα που έχει τόσο ανάγκη. Η κοινωνία όμως είναι σκληρή, δεν θέλει τους άντρες να φέρονται ως αδύναμοι γιατί δεν κατανοεί τι υπέροχη δύναμη ψυχής είναι να ξέρεις να ζητάς και να ξέρεις να παίρνεις και μαθαίνει τους άντρες να μην κλαίνε για να επιβεβαιώνουν το βάρος του ρόλου τους. Τι υποκρισία!
Κι όμωςστις μέρες μας έχει γίνει ακόμα πιο δύσκολο από παλιά να τα βρουν μεταξύ τους τα δύο φύλα;
Γιατί όλοι έχουμε μπερδευτεί με τους ρόλους. Ας πούμε «ύπανδρος» σημαίνει υπό τον άνδρα!!;; Οπότε σημαίνει ότι για να πείσω εγώ κάποιον ότι είμαι αφοσιωμένη στη σχέση πρέπει να υποδυθώ μια εξάρτηση. Αυτοί είναι κοινωνικοί ρόλοι που ανταποκρίνονται σε υποτιθέμενες ισορροπίες και κυρίως συντηρούν μια ατελείωτη υποκρισία στην οποία δυστυχώς οι περισσότεροι είμαστε δέσμιοι από τον κοινωνικό φόβο που είναι τόσο φασιστικά απειλητικός και μπροστά του καθόμαστε σούζα και ποζάρουμε.
Μήπως η καλοπέραση και ο καταναλωτισμός έχει κάνει πιο εγωιστές τους ανθρώπους και δεν αφήνονται στην τρέλα του έρωτα;
Ο έρωτας για μένα είναι η απόλυτη σοφία. Σίγουρα όμως περνάς και οφείλεις να περάσεις από την ανατροπή, από την υπέρβαση για να φτάσεις σ΄ ένα κοινωνικό πλαίσιο που δεν απαιτεί την πόζα αλλά την ουσία. Αυτό συμβαίνει με όσους αψηφούν τον στερεότυπο μικροαστισμό που οδηγεί σε ασφυκτικές συνυπάρξεις προκειμένου να μη διαταραχθεί δήθεν η κοινωνική ισορροπία και φτιάχνουν κάθε μέρα χάρτινους πύργους πάνω σε ψέματα και τους στολίζουν με κοσμικότητες από όπου απουσιάζει η ψυχή.

«ΤΟ ΣΙΝΕΜΑ ΟΦΕΙΛΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΚΛΗΤΙΚΟ»

«Η ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΑ»