Eνα γράμμα πριν το γύρισμα της ταινίας….
4-02-04 22:45, George wrote:
Αγαπητή Λ,
Η αμεσότητα της ανταπόκρισής σας με ξάφνιασε ευχάριστα. Υποθέτω ότι έχετε επενδύσει πολλά στο site και την λειτουργία του και φιλόστοργα ενσκήπτετε καθημερινά και για πολλές ώρες πάνω του και μέσα του. Η ιδέα σας για την διαδραστική συλλογή/ανταλλαγή σεναριακού υλικού ή/και βιωμάτων είναι, εκτός από φιλόδοξη, προκλητική και συναρπαστική. Ευχαριστούμε και ευχόμαστε
παρομοίως συναρπαστικά αποτελέσματα...
Το θέμα της απώλειας είναι τεράστιο κι ας είναι κυρίως οι απολεσθέντες έρωτες το πρώτο μου θυμόμαστε ή αυτό που μας πονάει περισσότερο (όπως αποδεικνύεται και στο site σας). Νομίζω ότι "περιβάλλον" θέμα είναι αυτό της "απώλειας του χρόνου". Λυπούμαστε που χάσαμε τον χρόνο μας με έναν έρωτα που δεν "δικαιώθηκε" ή δεν "ευδοκίμησε".
Θα προλάβουμε άραγε να καρπωθούμε τον επόμενο "επιτυχημένο";
Και όταν χάνουμε τα κλειδιά μας τσαντιζόμαστε γιατί πάντα βιαζόμαστε και έχουμε "αργήσει" και χάνουμε "πολύτιμο χρόνο" ώσπου να τα βρούμε. Χάνω τον καιρό μου ίσως που σας τα γράφω όλ' αυτά, αλλά εσείς καλά κάνετε και ασχολείστε με την "απώλεια" γιατί ίσως μας βοηθήσετε να καταλάβουμε ότι "χαμένος χρόνος" είναι βέβαια η μεγάλη πλάνη από την οποία οι περισσότεροι υποφέρουμε νομίζοντας ότι επενδύουμε με όλες μας τις δυνάμεις σε ένα "μέλλον" που τελικά δεν έρχεται ποτέ... Και ας μην μιλήσω ακόμα για την "απώλεια του εαυτού" ή εκείνη την ρημάδα την "απώλεια της μνήμης" γιατί ο χαμένος χρόνος θα διογκωθεί εκρηκτικά...
Πόσο θα ήθελα να κάνω πράγματα σαν αυτά με τα οποία εσείς καταγίνεστε. Όμως δεν έχω καιρό για χάσιμο... Ίσως πάλι και νά 'χω... Ίσως πάλι και νά 'βρω...
Όντως για δημοσίευση το έστειλα το κείμενο και συμφωνώ ότι η καλύτερη μορφή είναι να μπει ως έχει με τα στοιχεία αποστολής των e-mails κλπ.
Το σκέφτηκα κι εγώ ότι λειτουργεί γενικά σαν puzzle το επινόημά μου και ξεδιπλώνεται το νήμα σιγά σιγά όπως κάποτε θα κληθούν να το ξεδιπλώνουν οι ιστοριοδίφες του μέλλοντος μέσα από τα δισεκατομμύρια των e-mails που θα κοιμούνται αναλλοίωτα σε εκατομμύρια παροπλισμένων σκληρών δίσκων, μια και σήμερα πλέον οι ιστορίες (και η ιστορία) γράφονται (και γράφεται) εν πολλοίς
(εως κυρίως) με e-mails...
(Ένα βιβλίο -ή και ένα φιλμ, σήμερα μπορεί πολύ ελκυστικά να είναι μια μακρά σειρά από αλληλοδιάδοχα e-mails και τα παρελκόμενα τους...)
Οι διευθύνσεις στα κείμενα είναι ανύπαρκτες και τα ονόματα μικρά οπότε μπορούν ανώδυνα να μείνουν ως έχει.
Το όνομά μου ως "συγγραφέως" θα με άρεζε εμένα να μείνει και η e-mail διεύθυνσή μου επίσης. Η ταχυδρομική μου διεύθυνση περιττεύει δημοσιεύσεως.
Με αγάπη
Γιώργος Τ
4-02-04 22:45, George wrote:
Αγαπητή Λ,
Η αμεσότητα της ανταπόκρισής σας με ξάφνιασε ευχάριστα. Υποθέτω ότι έχετε επενδύσει πολλά στο site και την λειτουργία του και φιλόστοργα ενσκήπτετε καθημερινά και για πολλές ώρες πάνω του και μέσα του. Η ιδέα σας για την διαδραστική συλλογή/ανταλλαγή σεναριακού υλικού ή/και βιωμάτων είναι, εκτός από φιλόδοξη, προκλητική και συναρπαστική. Ευχαριστούμε και ευχόμαστε
παρομοίως συναρπαστικά αποτελέσματα...
Το θέμα της απώλειας είναι τεράστιο κι ας είναι κυρίως οι απολεσθέντες έρωτες το πρώτο μου θυμόμαστε ή αυτό που μας πονάει περισσότερο (όπως αποδεικνύεται και στο site σας). Νομίζω ότι "περιβάλλον" θέμα είναι αυτό της "απώλειας του χρόνου". Λυπούμαστε που χάσαμε τον χρόνο μας με έναν έρωτα που δεν "δικαιώθηκε" ή δεν "ευδοκίμησε".
Θα προλάβουμε άραγε να καρπωθούμε τον επόμενο "επιτυχημένο";
Και όταν χάνουμε τα κλειδιά μας τσαντιζόμαστε γιατί πάντα βιαζόμαστε και έχουμε "αργήσει" και χάνουμε "πολύτιμο χρόνο" ώσπου να τα βρούμε. Χάνω τον καιρό μου ίσως που σας τα γράφω όλ' αυτά, αλλά εσείς καλά κάνετε και ασχολείστε με την "απώλεια" γιατί ίσως μας βοηθήσετε να καταλάβουμε ότι "χαμένος χρόνος" είναι βέβαια η μεγάλη πλάνη από την οποία οι περισσότεροι υποφέρουμε νομίζοντας ότι επενδύουμε με όλες μας τις δυνάμεις σε ένα "μέλλον" που τελικά δεν έρχεται ποτέ... Και ας μην μιλήσω ακόμα για την "απώλεια του εαυτού" ή εκείνη την ρημάδα την "απώλεια της μνήμης" γιατί ο χαμένος χρόνος θα διογκωθεί εκρηκτικά...
Πόσο θα ήθελα να κάνω πράγματα σαν αυτά με τα οποία εσείς καταγίνεστε. Όμως δεν έχω καιρό για χάσιμο... Ίσως πάλι και νά 'χω... Ίσως πάλι και νά 'βρω...
Όντως για δημοσίευση το έστειλα το κείμενο και συμφωνώ ότι η καλύτερη μορφή είναι να μπει ως έχει με τα στοιχεία αποστολής των e-mails κλπ.
Το σκέφτηκα κι εγώ ότι λειτουργεί γενικά σαν puzzle το επινόημά μου και ξεδιπλώνεται το νήμα σιγά σιγά όπως κάποτε θα κληθούν να το ξεδιπλώνουν οι ιστοριοδίφες του μέλλοντος μέσα από τα δισεκατομμύρια των e-mails που θα κοιμούνται αναλλοίωτα σε εκατομμύρια παροπλισμένων σκληρών δίσκων, μια και σήμερα πλέον οι ιστορίες (και η ιστορία) γράφονται (και γράφεται) εν πολλοίς
(εως κυρίως) με e-mails...
(Ένα βιβλίο -ή και ένα φιλμ, σήμερα μπορεί πολύ ελκυστικά να είναι μια μακρά σειρά από αλληλοδιάδοχα e-mails και τα παρελκόμενα τους...)
Οι διευθύνσεις στα κείμενα είναι ανύπαρκτες και τα ονόματα μικρά οπότε μπορούν ανώδυνα να μείνουν ως έχει.
Το όνομά μου ως "συγγραφέως" θα με άρεζε εμένα να μείνει και η e-mail διεύθυνσή μου επίσης. Η ταχυδρομική μου διεύθυνση περιττεύει δημοσιεύσεως.
Με αγάπη
Γιώργος Τ
1 σχόλιο:
Αφιερωμα : HOLD ME: ΜΙΑ ΣΕΛΙΔΑ ΑΠΟ ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΜΟΥ
Αν κρατούσα ακόμα ημερολόγιο (το έκανα, όταν ήμουν μικρότερη και με το που ενηλικιώθηκα το έκαψα) αυτά που ακολουθούν θα αποτελούσαν μια από τις πιο όμορφες σελίδες του…
Κυριακή 3/4/2005
Το ξυπνητήρι χτυπά ανελέητα στις 6.00 το πρωί. Πρέπει να σηκωθώ, γιατί αλλιώς θα χάσω την πτήση: πετάω στις 8.30. Φεύγω στις μύτες των ποδιών μου, για να μην ενοχλήσω τους δικούς μου. Παίρνω ταξί για το αεροδρόμιο. Στα μισά της διαδρομής ο ήλιος αρχίζει να διαγράφει την πορεία του στον ουρανό και ένα όμορφο συναίσθημα με πλημμυρίζει. Φτάνω στο αεροδρόμιο… Μετά το απαραίτητο check in και τον έλεγχο επιβιβάζομαι στο αεροπλάνο. Έπειτα από λίγο απογειώνεται. Σε 40 λεπτά θα είμαι στην Αθήνα. Νυστάζω ακόμα και κλείνω τα μάτια μου, όμως δεν μπορώ να κοιμηθώ: σκέφτομαι με κάθε λεπτομέρεια τι με οδήγησε στο να κάνω αυτό το ταξίδι…
Στις αρχές του προηγούμενου χρόνου ανακάλυψα στο internet (www.holdme.gr ) το παρακάτω κάλεσμα:
Ένα χαμένο ή λησμονημένο τοπίο
Ένα αντικείμενο που χάθηκε η ξεχάστηκε η
εξαφανίστηκε
Μια αίσθηση που απωλέσαμε με τα χρόνια
Ένα συναίσθημα που χάθηκε ξαφνικά
Ένας άνθρωπος που έφυγε για να ξαναγυρίσει
Ένας άνθρωπος που έφυγε και δεν ξαναγύρισε πια
Ένας άνθρωπος που έφυγε για να μην ξαναγυρίσει
Τη μνήμη που χάνεται επανέρχεται
χάνεται πάλι ή βρίσκει άλλους δρόμους να χαθεί ή να βρεθεί
μία νέα κινηματογραφική ταινία με αφορμή την απώλεια και με θέμα τις σπάνιες συναντήσεις, εκείνες που προτείνουν τη γενναιοδωρία στη συναναστροφή.
Στη διάρκεια της προετοιμασίας της ταινίας και ενώ επεξεργαζόμαστε τη δημιουργία των βασικών χαρακτήρων και διαμορφώνουμε την εξέλιξη της ιστορίας, θέλουμε να μοιραστούμε μαζί σας, τις ιστορίες εκείνες που συνέβησαν σε εσάς η που σας τις διηγήθηκαν και έχουν να κάνουν με μια απώλεια.
Αισθήσεων
Ανθρώπων
Αντικειμένων
Την απώλεια γενικά
Το project ήταν πράγματι πολύ ενδιαφέρον. Αποφάσισα να συμμετάσχω και εγώ, αποστέλλοντας τη δική μου ιστορία απώλειας. Δεν έγραψα πολλά… δεν περίμενα ότι θα γίνει κάτι.
Μετά από μερικές μέρες επισκέφθηκα ξανά την ιστοσελίδα www.holdme.gr/stories.htm και διαπίστωσα πως ανάμεσα στις άλλες 61 δημοσιευμένες διηγήσεις βρίσκεται και η δική μου.
Τον Οκτώβριο έλαβα ένα e-mail από , με το οποίο με ενημέρωνε πως ήθελε να πάρω μέρος στην κινηματογράφηση της ιστορίας μου. Την αρχική μου έκπληξη διαδέχθηκε ο ενθουσιασμός: ναι, ήταν κάτι που ήθελα να το κάνω πολύ και συμφώνησα. Πριν 1 μήνα περίπου, μου τηλεφώνησε για να με πληροφορήσει σχετικά με τη μέρα, την ώρα και τον τόπο του γυρίσματος…
Το αεροπλάνο προσγειώνεται. Αποβιβάζομαι και παίρνω το μετρό. Κατεβαίνω στη στάση που πρέπει και χωρίς δυσκολία βρίσκω τον προορισμό μου. Είμαι η πρώτη που φτάνει, καθώς θα συμμετάσχουν και άλλα άτομα. Η Λ. με υποδέχεται με ένα ζεστό και εγκάρδιο χαμόγελο στο χώρο, όπου εκτυλίσσονται οι γνωστές «Νύχτες Κωμωδίας». Γνωρίζω τους συνεργάτες της και σιγά-σιγά έρχονται και τα υπόλοιπα παιδιά (σύνολο επτά) της ομάδας, της τρίτης και τελευταίας, όπως μας ενημερώνει η σκηνοθέτις. Κάπου ανάμεσα στον καφέ και τα βουτήματα ανάβει η συζήτηση και φτάνει η ώρα να ξεκινήσει το γύρισμα. Ενημερωνόμαστε για τη διαδικασία με την οποία θα διηγηθεί ο καθένας την ιστορία του: θα έχουμε τα μάτια δεμένα και θα κρατάμε στα χέρια ένα αντικείμενο, το οποίο θα επιλέξει μέσα από ένα σάκο κάποιος από την ομάδα. Σαν ένα είδος δραματοθεραπείας. Αρχίζει η κινηματογράφηση. Επτά άνθρωποι ξεγυμνώνουν την ψυχή τους, αφηγούνται τη δική τους εμπειρία απώλειας, ταυτόχρονα μπροστά στο φακό και σε άτομα που μέχρι χθες, ούτε που γνώριζε το ένα την ύπαρξη του άλλου…
Τέσσερις ώρες κρατά το γύρισμα. Μας καθυστέρησε λίγο ο θόρυβος που έκανε ο γερανός από ένα συνεργείο καθαρισμού τζαμιών. Αλλά τέλος καλό, όλα καλά… Πάμε για μεσημεριανό σε ταβέρνα στο Μοναστηράκι. Αν και έχει κρύο, ο ήλιος λάμπει. Ανταλλάσσουμε τηλέφωνα. Ακολουθεί η μεταξύ μας ανάλυση της κάθε εμπειρίας: σχόλια και διαφωνίες, προτάσεις, διευκρινήσεις…
Η ώρα περνά και η κ. L. μας αποχαιρετά (αφού μας ενημερώνει πως είμαστε προσκαλεσμένοι στην επίσημη πρεμιέρα της ταινίας).Σε λίγο φεύγουμε . Το αγόρι της παρέας προσφέρεται να με ξεναγήσει στην Αθήνα. Κρίμα μόνο που δεν πρόλαβα να δω την Ακρόπολη…
Η ιδέα του διαδραστικού μέρους της ταινίας γεννήθηκε στην πορεία της συγγραφής του σεναρίου. Πολλά ήταν τα άτομα που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμά της και έπρεπε να επιλέξει ανάμεσα στις ιστορίες. Αρκετοί ήταν εκείνοι που δε θέλησαν να συμμετάσχουν στα γυρίσματα και από αυτούς που έλαβαν μέρος θα γίνει και πάλι επιλογή των αφηγήσεων που θα συμπεριληφθούν στην τελική κόπια. Παραδέχεται ότι η εμπειρία του όλου εγχειρήματος ήταν ευχάριστη και ταυτόχρονα πολύ αποκαλυπτική για την ίδια: άτομα εντελώς άγνωστα μεταξύ τους, μέσα σε λίγες μόνο ώρες ανέπτυξαν δεσμούς, ήρθαν τόσο κοντά ψυχικά και εξομολογήθηκαν πράγματα, που σε κάποιες περιπτώσεις δε γνωρίζουν ούτε τα πιο αγαπημένα τους πρόσωπα. Μια σπάνια περίπτωση που το διαδίκτυο ένωσε και δεν αποξένωσε τις ανθρώπινες ψυχές…
Φτάνουμε στο αεροδρόμιο. Η πτήση μου έχει καθυστέρηση.
Περιδιαβαίνω στα duty free του αεροδρομίου, χωρίς να δίνω ιδιαίτερη σημασία στα προϊόντα. Το μυαλό μου συνεχώς απασχολεί η μέρα που πέρασα… Κι άλλη καθυστέρηση στην πτήση μου. Δε με πειράζει καθόλου. Δε νιώθω καμία κούραση… Επιτέλους, μαζί με τους υπόλοιπους επιβάτες και την ομάδα μπάσκετ του Άρη επιβιβάζομαι στο αεροπλάνο. Φτάνω στο σπίτι μου ξημερώματα.
Δευτέρα 4/4/2005
Ξυπνώ και αναρωτιέμαι, αν τα ονειρεύτηκα όλα αυτά. Όμως όχι: οι φωτογραφίες που βρήκα στο e-mail μου, επιβεβαιώνουν την εμπειρία μου.
E.A
Δημοσίευση σχολίου